Δεκεμβριανά 2008: Απολογισμός

Τι να πρωτοειπώ και τι να πρωτοαναλύσω για τα Δεκεμβριανά που συντάραξαν τη χώρα, σπίλωσαν την εικόνα της ανα την υφήλιο, και έφεραν την πατρίδα μας στα πρόθυρα του χειρότερου παραλογισμού που μπορούσε να υπάρξει;

Πολλά είναι η απάντηση, και παρ' όλο που πολλά συνέβησαν και πολλά ειπώθηκαν, θα αποτολμήσω μια πρόχειρη κριτική ανασκόπηση του τι πραγματικά συνέβη, και τι δεν συνέβη.

Πρωτ'απόλα αυτό που ζήσαμε τον προηγούμενο μήνα δεν ήταν σε καμία περίπτωση ούτε "επανάσταση", ούτε "εξέγερση". Γελάω πάρα πολύ με τις φιλοδοξίες όλων εκείνων που προσπαθούν να το ονομάσουν έτσι. Αυτό που μπορούμε με ασφάλεια να πούμε, είναι ότι επρόκειτο για ταραχές οι οποίες τόσο σαν αφορμή όσο και σαν έκφραση ήταν εφάμιλλες των ταραχών της Γαλλίας το 2005 και των ταραχών του Los Angeles το 1992. Οι ομοιότητες με τα δυο αυτά περιστατικά πολλές: νεαροί που ανήκουν σε κοινωνική ομάδα συχνά διασταυρωμένη με την αστυνομία πέφτουν θύματα αστυνομικής βίας, και η κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουν (και μόνον αυτή) ξεσηκώνεται για να πάρει το αίμα της πίσω. Τόσο οι ταραχές της Αθήνας 2008 λοιπόν, όσο και της Γαλλίας 2005 και Los Αngeles 1992 είχαν εντυπωσιακά ίδια χαρακτηριστικά, τόσο σε επίπεδο "σπινθήρα" που άναψε τη φωτιά, όσο και σαν κοινωνιολογική βάση αναφοράς.

Δεν ήταν λοιπόν κοινωνική εξέγερση. Έφαγε απλά η αστυνομία ένα μέλος των "γνωστών αγνώστων" και αυτοί ξεσηκώθηκαν για να πάρουν το αίμα τους πίσω. Ποσώς ενδιαφέρθηκαν όταν η αστυνομία σκότωσε εκείνο το άμοιρο σερβάκι στη Θεσσαλονίκη το 1999, ποσώς τους ενδιέφερε αν η αστυνομία σκότωσε ένα άλλο παλικάρι (Έλληνα) πριν λίγα χρόνια στην Θεσσαλονίκη πάνω σε αστυνομικό έλεγχο, ποσώς τους ενδιέφερε όταν η 17Ν σκότωσε με τη ρουκέτα της κατά λάθος εκείνον τον άτυχο νέο στην επίθεση εναντίον του Γ. Παλαιοκρασσά το '92.

Γιατί ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν ήταν ο οποιοσδήποτε Έλληνας..ήταν δικός τους! ήταν στην παρέα τους! δεν ήταν ακριβώς το "άγιο" παιδί που μας παρουσίασαν τα ελληνικά ΜΜΕ, συγκρατημένα και αυτά να μην πουν την αλήθεια γιατί υπήρχε και μια μάνα που πενθούσε ταυτόχρονα τόσο το παιδί της, όσο και το χρυσοχοείο της που, σύμφωνα με την Καθημερινή, καταστράφηκε και λεηλατήθηκε και αυτό από τους "εκδικητές" του μικρού Αλέξη. Του Αλέξη ο οποίος κατάφερε "κατά λάθος" να βρεθεί τόσο στον αγώνα πόλο Ολυμπιακού-Παναθηναικού που έγιναν επεισόδια από χούλιγκανς ("απλός θεατής ήταν" σπάραξε η μάνα στα κανάλια) όσο και λίγη ώρα αργότερα στο σημείο που έγιναν τα επεισόδια με τους δυο αστυνομικούς ("περαστικός ήταν" λένε οι φίλοι του).

Ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Ο μικρός Αλέξης, με την μάνα χρυσοχόο και τον μπαμπά τοπικό πολιτικό, ήταν απλά ένα παιδί που έπαιζε αυτό που πολλά νεαρά παιδιά παίζουν τα τελευταία χρόνια με την αστυνομία, την μετεξέλιξη ενός παιδικού παιχνιδιού που στο δημοτικό το λέγαμε "κλέφτες και αστυνόμοι", και τότε θυμάμαι οι παιδικοί "κλέφτες" που τρέχαμε να μην μας πιάσει η άλλη ομάδα ήμασταν περήφανοι που καταφέρναμε στο τέλος να βγούμε νικητές. Αλλά προφανώς κάποια παιδιά το πήραν πολύ στα σοβαρά το ηρωικό αυτό παιχνίδι. Και επειδή ο χουλιγκανισμός πάντα ψάχνει μια διαφυγή, η δημοσιοϋπαλληλική αστυνομία μας ήταν ένας πολύ εύκολος στόχος.

Από την άλλη, βέβαια, είχαμε το τέρας (χωρίς εισαγωγικά). Ένα ρεμάλι αστυνόμο που νόμιζε πως ήταν ράμπο, που την είδε πιστολέρο. Ένα κατάπτυστο, προφανώς, υποκείμενο, που η βαλλιστική εξέταση έδειξε ότι βάρεσε ούτε στο έδαφος, ούτε στον αέρα, αλλά στο ψαχνό! Δεν το συνεχίζω περισσότερο γιατί τα ΜΜΕ νομίζω είπαν όλα όσα θα θελα να πω. Εδώ άλλωστε είμαστε για να αποκαλύπτουμε κρυμμένες αλήθειες, και αυτή η αλήθεια για τον αστυνομικό αυτό είναι μια αλήθεια φανερή και καθόλου κρυμμένη. Τίποτα λιγότερο από ισόβια είναι η ευχή μου.

Ήταν άδικος ο χαμός του Αλέξη; ναι ήταν...ανεξαρτήτως του αν ήταν ένας μικρός χούλιγκαν, που του άρεσε να πετά πέτρες, δοκάρια και, ποιος ξέρει, μπορεί και καμιά μολότοφ που και που. Αυτό που σίγουρα του χρειαζότανε ήταν ένα γερό αναμορφωτήριο, το λιγότερο κανένα κρατητήριο για να τρομάξει λίγο, μέχρι να πέσει το τηλεφωνάκι από τον μπαμπά τον τοπικό πολιτικό και να πάει σπίτι του. Ανεξαρτήτως του παιδιού, του παρελθόντος του, της συμπεριφοράς του, δεν δικαιολογούνταν ο πυροβολισμός. Γι' αυτό και η προσπάθεια του αστυνομικού να παρουσιάσει το παρελθόν του νεαρού ως δικαιολογία για τον πυροβολισμό ήταν εμετική. Ανεξαρτήτως αν ήταν αλήθεια αυτά που έλεγε, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν, το ότι προσπάθησε να δικαιολογήσει τον πυροβολισμό ήταν επαίσχυντο. Περισσότερο θα τον συμπαθούσα αν έλεγε "με στρίμωξαν, πανικοβλήθηκα, το έκανα από τον πανικό, μετάνιωσα, ήμουν πανικοβλημένος, ζητώ συγχώρεση" (που αν και ψέματα, τέλος πάντων είναι πιο πειστικό) παρά αυτό το εμετικό. Πες μια συγγνώμη βρε αδερφέ τουλάχιστον! Πες ένα λυπάμαι! Το ότι έκατσες και προσπάθησες να δικαιολογήσεις το γιατί δεν λυπάσαι, είναι για φτύσιμο!

Από κει και πέρα το τι συνέβη μακράν απέχει από τα περι "αυθόρμητης εξέγερσης" που πολλοί επικαλούνται. Απλά πέσαν τηλεφωνήματα μεταξύ χουλιγκάνων και αντιεξουσιαστών "σκότωσαν τον Αλέξη της παρέας μας, ναι ρε, σκότωσαν δικό μας οι αλήτες! σκότωσανε δικό μας, πάμε να τους δείξουμε". Σε χρόνο dt τα τηλέφωνα μεταξύ των γνωστών αγνώστων όλης της Ελλάδας είχαν πέσει, και όλοι βγήκαν στους δρόμους ταυτόχρονα. Για κανέναν που σκοτώθηκε από την αστυνομία δεν είχαν επιφυλάξει κάτι τέτοιο. Ο Αλέξης όμως ήταν ειδική περίπτωση, γιατί ήταν δικός τους...

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όπως πχ γιορτή πολυτεχνείου, πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, αντιπολεμική διαδήλωση, πορεία για την παιδεία, οι οδομαχίες με τους γνωστούς κουκουλοφόρους θα ήταν σκληρές. Αλλά η περίπτωση τώρα ήταν περίεργη. Όχι μόνο ήταν εξαγριωμένοι γιατί σκότωσαν δικό τους, όχι μόνο είχα τις ευχές ολόκληρης κοινοβουλευτικής παράταξης και κατέστρεφαν με το μένος αριστερού ιερού πολέμου, αλλά οποιοσδήποτε τραυματισμός τους θα θεωρούνταν από τον τύπο, υπό το φως της προφανούς δολοφονίας του Αλέξη, ως αστυνομική βία, και με το μένος τους η πιθανότητα ενός ακόμα θανάτου σε περίπτωση σοβαρής συμπλοκής ήταν αυξημένος. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, τότε πραγματικά μπορεί να είχαμε εξέγερση. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο και δικαιολογημένα, η εντολή που δόθηκε στην ΕΛΑΣ ήταν να αποφύγει κάθε εμπλοκή. Μια απόφαση την οποία, παρ' όλες τις ζημίες που συνέβησαν, την χαιρετίζω ως υπεύθυνη και δικαιολογημένη από την πολιτική μας ηγεσία.

Έτσι, ο θάνατος του Αλέξη και η ιδεολογική κάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν στους κουκουλοφόρους το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν. Και έκαναν ότι ήθελαν. Σύντομα, εκτός από αυτούς, και άλλοι μυρίστικαν την ευκαιρία. Μετανάστες, Αλβανοί, χούλιγκαν, και ξαφνικά όλη η βρωμερή υποκοσμική βάση που ενυπάρχει σε κάθε κοινωνία μυρίστηκε ότι εδώ μπορούμε να λεηλατήσουμε, να κλέψουμε, να οργαστούμε την βία. Και βγήκαν και αυτοί στους δρόμους. Αγαπημένη μου σκηνή από περιγραφή της Καθημερινής: ο τραβεστί πακιστανός που είχε βουτήξει την γούνα από το κατάστημα γυναικείων ειδών και έτρεχε στο δρόμο φορώντας την και με τις σαγιονάρες...ώρες ώρες το επίπεδο των "αριστερών" αυτών "εξεγέρσεων" πραγματικά με συναρπάζει...Να χαίρεστε τους ψηφοφόρους σας κύριε Αλαβάνε, τους οποίους με τόση φροντίδα προσπαθείτε να καλύψετε ιδεολογικά...μια γούνα για τον κύριο Αλαβάνο παρακαλώ...από ρώσικη αρκούδα φυσικά, να μην ξεχνιόμαστε...

Από εκεί και πέρα περνάμε σε κάτι περίεργους...bloggers, δημοσιογράφους, "ιδεολόγους", οι οποίοι, μέσα στην αυνανιστική τους μανία να βαφτίσουν ένα ξεσηκωμό συμμοριών σε "επανάσταση" είπαν και έγραψαν διάφορα γελοία με τα οποία ακόμα γελάω... όπως πχ ότι "από την Ελλάδα ξεκινάει το κύμα που θα σαρώσει με επανάσταση όλη την Ευρώπη" μέχρι την περιγραφή των "εξεγερμένων" ως ευγενών καταπιεσμένων εργαζομένων που ξεσηκώνονται ενάντια στο κατεστημένο...Λίγο δύσκολο βέβαια, μιας και η ηλικία των παιδιών αυτών κυμαίνεται κάπου μεταξύ 16 και 22 χρονών, οπότε ακόμα βυζαίνουν από την μάνα τους, πάνε φροντιστήρια, έχουν μανάδες χρυσοχόους και μπαμπάδες τοπικούς πολιτικούς, και καμία μα καμία καταπίεση κοινωνική δεν έχουν νιώσει ακόμα στη ζωή τους. Να πω ότι βγήκαν 20ρηδες και 30ρηδες άνεργοι στους δρόμους, να πω ναι, εδώ έχουμε μια κοινωνική έκρηξη! Αλλά δεν ήταν δύσκολο, ακόμα και για τους ξένους ανταποκριτές, να καταλάβουν ότι όλοι αυτοί οι κουκουλοφόροι δεν ήταν τίποτε άλλο από...αριστερός χουλιγκανισμός! "Εξέγερση των καλομαθημένων" τόνιζε το BBC σε μια του ανταπόκριση, και εξεπλάγην από το πόσο καλό ρεπορτάζ πραγματικά έκαναν... Και όσο για το ότι θα γίνει απαρχή παγκόσμιας εξέγερσης...ακόμα γελάω με την μεγάλη ιδέα που έχουν μερικοί άνθρωποι στην Ελλάδα για τον εαυτό τους...

Τέλος, είδα έναν blogger ο οποίος χλεύαζε τους αστυνομικούς που φύλαγαν το δέντρο...Δεν μου λέτε, το δέντρο τι σας πείραξε; Αυτή είναι η επανάσταση που ευαγγελίζεστε; η καταστροφή των εορταστικών εικόνων των μικρών παιδιών; γιατί το δέντρο δεν είναι εκεί για εμάς...είναι για αυτά τα μικρά τα παιδάκια που θέλουν να πάνε να δούνε το Άγιο Βασίλη, να χαρούνε τις γιορτές. Για μένα, το κάψιμο του δέντρου εν μέσω γέλιων και ιαχών κουκουλοφόρων ήταν η απόλυτη ένδειξη του πόσο βάρβαροι και κοινωνικά αποκομμένοι από τον μέσο πολίτη ήταν οι ταραξίες αυτής της εξέγερσης. Τα κίνητρά τους δεν είχαν καμία σχέση λοιπόν με αριστερή επανάσταση...είχαν όμως κάθε σχέση με τον Νέρωνα, που έκαψε την Ρώμη για πλάκα...και αυτά τα παιδιά για πλάκα έκαψαν την Αθήνα...ιδού οι μικροί Νέρωνες που υιοθετεί η "προοδευτική" αριστερά μας.

Κλείνω το μακροσκελές αυτό κείμενο στηλιτεύοντας την κουκούλα. Γιατί η ιστορία απέδειξε το εξής: ότι οι πραγματικοί αγωνιστές δεν ντρέπονται να δείξουν το πρόσωπό τους. Την κουκούλα μόνο ο ταραξίας ενός δημοκρατικού πολιτεύματος την χρειάζεται. Στο Πολυτεχνείο το '73 κανείς δεν φορούσε κουκούλα. Κανείς απ' όσους αγωνίστηκαν ενάντια στην δικτατορία δεν φόρεσε κουκούλα. Κανείς απ' όσους αγωνίστηκαν ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις δεν φόρεσε κουκούλα. Γιατί η κουκούλα μόνο μια χρησιμότητα έχει: να μην σε αναγνωρίζει ο δήμος, ο λαός! Την φορούσαν οι δωσίλογοι, και είχαν τους λόγους τους. Έτσι και οι νεαροί κουκουλοφόροι μας, δεν φοράνε κουκούλες. Όχι για να μην τους αναγνωρίσει η αστυνομία. Αλλά για να μην τους αναγνωρίσουν οι συμπολίτες τους, και πιο συγκεκριμένα οι μανάδες τους και οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων και των αυτοκινήτων που καταστρέφουν. Δεν κρύβονται από καμία εξουσία, γιατί οι αγωνιστές της ελευθερίας ποτέ δεν κρύφτηκαν από τον λαο, ποτέ δεν υπάρξαν άγνωστοι. Στην πραγματικότητα, κρύβονται από την δημοκρατία. Η κουκούλα είναι εργαλείο των δειλών, όχι τον επαναστατών, και οι επαναστάτες δεν είναι δειλοί, ούτε κουκουλοφόροι.

Ελπίζω να μην έχουμε άλλα θύματα, ούτε από την μια, ούτε και από την άλλη πλευρά. Θα το ξεπεράσουμε και αυτό ως έθνος. Τουλάχιστον κατάλαβαν πολλοί ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Και θα δούμε, ελπίζω, μεγάλη βελτίωση, τόσο στο θέμα του "ασύλου", όσο και σε πολλά. Ίσως όχι σε αυτή την κυβέρνηση, αλλά σίγουρα με την επόμενη.

Analytis