Στην αρχή ήταν ο Α.Βγενόπουλος, ο οποίος βγήκε μπροστά και αμφισβήτησε την σκοπιμότητα και την αντικειμενικότητα του πακέτου ενίσχυσης του τραπεζικού κλάδου ύψους 28 δις ευρώ που ανακοίνωσε η κυβέρνηση.
Στη συνέχεια, κάμποσες τράπεζες του εξωτερικού, με προεξάρχουσα την βρετανική Barclays, αρχίζουν επίσης να αρνούνται την βοήθεια των κρατικών πακέτων, βρίσκοντας άλλες λύσεις στα προβλήματα που η πιστωτική κρίση τους δημιούργησε.
Και ξαφνικά, σήμερα, σύσσωμος ο ελληνικός τραπεζικός τομέας, και ερεθισμένος από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που του εκτοξεύθηκαν στην σχετική συζήτηση στη βουλή, δηλώνει ότι, εν τέλει, δεν καίγεται για τη βοήθεια του πακέτου, επαναλαμβάνοντας αυτό που όλοι εδώ και καιρό ξέρουμε, ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ουδέποτε ήταν εκτεθειμένο σε επισφαλή δάνεια ή σε "τοξικά" επενδυτικά εργαλεία, οπότε τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες δεν έχουν να κάνουν με εσωτερικές αμαρτίες, αλλά με τους κλυδωνισμούς που υφίσταται το παγκόσμιο σύστημα από τις αμαρτίες των ξένων τραπεζών. Η ΣΜΕΧΑ, μάλιστα, θα προσφύγει στην Κομισιόν καταγγέλλοντας ευθέως το πακέτο στα κοινοτικά όργανα.
Εν τέλει, λοιπόν, το πακέτο γιατί το δίνει η κυβέρνηση; Ειδικά εφόσον, ο ένας μετά τον άλλο, οι Έλληνες τραπεζίτες τονίζουν ότι δεν το πολυχρειάζονται;
Η απάντηση είναι ότι το κάνει γιατί όλοι, εκτός των τραπεζιτών, περίμεναν από την κυβέρνηση να το πράξει. Ο κόσμος βλέπει στις ειδήσεις ότι στο εξωτερικό όλες οι κυβερνήσεις σπεύδουν να ενισχύσουν τα τραπεζικά τους ιδρύματα. Φοβήθηκε η κυβέρνηση, και δικαιολογημένα , ότι αν δεν ανακοινώσει και αυτή ένα "πακέτο", θα νομίσουν όλοι ότι οι ελληνικές τράπεζες θα είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος, και το "σορτάρισμα" που θα έπεφτε στις μετοχές τους ενδεχομένως να τις γονάτιζε ή να τις έκανε εύκολο θύμα εξαγοράς. Για να μη μιλήσουμε για τον πανικό του απλού κόσμου, των καταθετών δηλαδή, οι οποίοι βλέποντας τα "κοσμογονικά" που συμβαίνουν έξω, και χώρες κολοσσούς να τρέχουν για να σώσουν τις τράπεζες τους, θα απορούσαν και θα κατηγορούσαν για ανικανότητα την δικιά μας κυβέρνηση γιατί "δεν κάνει κάτι". Τότε, πανικοβλημένοι, και θεωρώντας την απραξία της κυβέρνησης ως ανικανότητα, θα έτρεχαν να αποσύρουν μαζικά τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες, στεγνώνοντάς τες από ρευστό, και έτσι πετυχαίνοντας μόνοι τους, με τις δικές τους συλλογικές ενέργειες, αυτό που φοβόντουσαν ότι θα συνέβαινε για άλλους λόγους: την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών.
Αποδεικνύεται εν τέλει, ότι η οικονομία δεν λειτουργεί πια με βάση τις ροές, όπως πιστεύαμε, αλλά με βάση την πίστη και την πληροφορία. Δεν είναι το πακέτο που θα σώσει τις ελληνικές τράπεζες, γιατί δεν χρειάζονται κανένα πακέτο. Είναι η ανακοίνωση του πακέτου που θα τις σώσει από την κατάρρευση. Είναι πάρα πολύ πιθανόν από το πακέτο το ίδιο να μην εκταμιευθεί, εν τέλει, ούτε ένα ευρώ! Αλλά είναι η εγγύηση που το πακέτο προσφέρει που αποτρέπει τόσο τους επενδυτές όσο και τους καταθέτες να αποσύρουν μαζικά τα κεφάλαιά τους από τις, υγιείς είναι η αλήθεια, ελληνικές τράπεζες.
Εν τέλει ισχύει ότι οι τράπεζες, και το τραπεζικό σύστημα, υφίστανται πάνω στις ιδέα τις πίστης, ναι της τραπεζικής πίστης, που ερμηνεύεται ως η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι τράπεζες όταν δίνουν ένα δάνειο ότι αυτό θα αποπληρωθεί, αλλά και αντίστροφα ότι το δάνειο (κατάθεση) που οι καταθέτες δίνουν στην τράπεζα θα αποπληρωθεί και αυτό όταν έρθει η ώρα (ανάληψη). Η πιστωτική κρίση υπάρχει ακριβώς γιατί η "πίστη" ότι τα χρέη θα αποπληρωθούν έχει αντικατασταθεί με την αβεβαιότητα, με την "μη πίστη" ότι όποιος δάνεισε (είτε τράπεζα, είτε καταθέτης) θα πάρει πίσω τα χρήματά του.
Έτσι λοιπόν, η ανακοίνωση του πακέτου,και όχι το ίδιο το πακέτο (που μπορεί και να μην εκταμιευθεί ποτέ) συντηρούν το τραπεζικό μας σύστημα. Και υπό αυτή την έννοια και οπτική γωνία, το πακέτο ήταν απαραίτητο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου