Νίκη Ομπάμα: πώς προέκυψε το αποτέλεσμα;

Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι από χθές ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Κοσμοϊστορική η στιγμή; Αναμφίβολα! Είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος και αυτό θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην αμερικάνικη και παγκόσμια ιστορία. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Ας μην ξεχνάμε ότι προηγούμενοι μάυροι υποψήφιοι αγνοήθηκαν. Ο Ομπάμα δεν ήταν απλά ένας ακόμα μάυρος υποψήφιος. Με το ύφος του, την αποφασιστικότητά του, το ώριμο μίγμα χιούμορ και σοβαρότητας, αλλά πάνω απ'όλα με την ικανότητά του να επικοινωνεί αποτελεσματικά μακροπρόθεσμα όνειρα και οράματα στους συμπολίτες του, αποτέλεσε μια δικαιολογημένη επιλογή για τον αμερικανό ψηφοφόρο ανεξάρτητη της φυλετικής του καταγωγής.

Η νίκη, βέβαια, καθόλου ευρεία δεν είναι, και ας μην παρασύρονται οι υπστηρικτές του Ομπάμα από τις εκλεκτορικές ψήφους του first past the post αμερικανικού συστήματος. Με ποσοστό 53% έναντι 47% του Τζών Μακέην, μια αναποδιά στην διοίκηση ή στο image του αφού αναλάβει την εξουσία θα φέρει το πολιτικό παιχνίδι και πάλι στα ίσια του. Και με δεδομένο ότι ο Ομπάμα ξόδεψε 600-700 εκ. δολλάρια στην προεκλογική του εκστρατεία έναντι των 80 εκ. δολλ του Τζών Μακέην, αναρωτιέται κανείς τι θα γινόταν αν δίνονταν στους δυο μονομάχους η ίδια ποσότητα "πυρομαχικών", και αν αντίθετα θα απαιτούσαμε μεγαλύτερη διαφορά από τον Ομπάμα βάσει των πολλαπλάσιων χρημάτων που ξόδεψε.

Ερώτημα επίσης αποτελεί για την εκλογή του το κατά πόσον ο Ομπάμα εξελέγη εξ'αιτίας του χρώματός του ή όχι. "Choose a man based on the content of his charachter, and not the colour of his skin" κράυγαζαν φρενιασμένα οι μαύροι ψηφοφόροι, αλλα οι ίδιοι ολοφάνερα ψήφισαν "ρατσιστικά" δίνοντας το 97% (!!!) των μαύρων ψήφων στον Ομπάμα. Αναρωτιέται κανείς, λοιπόν, κατά πόσο θα άλλαζε το αποτέλεσμα αν η μαύρη ψήφος ήταν λιγότερο χρωματισμένη φυλετικά και περισσότερο πολιτικά, όπως πχ των ισπανόφωνων που υποστήριξαν Ομπάμα μεν αλλά πιο ισορροπημένα (60% Ομπάμα, 40% Μακέην). Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αν οι μαύροι ψήφιζαν φυλετικά αποχρωματισμένα όπως οι ισπανόφωνοι, ο Μακέην αυτή τη στιγμή θα ήταν νικητής, γιατί αρκεί ένα 3% των ψηφοφόρων να αλλάξει στρατόπεδο για να ανατρέψει το αποτέλεσμα.

Ο Μακέην από την άλλη έκανε λάθη, πολλά λάθη στην εκστρατεία του. Ο ανεξάρτητος, υπερκομματικός και καθόλου συντηρητικός Μακέην, μέσα στο άγχος του να συσπειρώσει την Ρεπουμπλικανική βάση που δυσπιστούσε απέναντί του, υπέπεσε σε σειρά λάθων. Αναγκάστηκε να αλλάξει το ύφος του και να αποσιωπήσει τις ιδιαίτερες θέσεις του, με τις οποίο είχε τόση απήχηση υπερκομματικά, και να τις υποβιβάσει σε νευρικά βροντώδη χοροπηδητά και εθνικιστικά συνθήματα που αρέσουν στην αμερικανική "δεξιά", ενώ η επιλογή της Sarah Palin για την αντιπροεδρία κατέστρεψε και τις τελευταίες ελπίδες του να προσελκύσει υπερκομματικούς ψηφοφόρους και την σκεπτόμενη Αμερική, όλα στο βωμό της συσπείρωσης των αμόρφωτων χωριατών πιονέρων του γεωγραφικού κέντρου και νότου. Γκάφες όπως ο χαρακτηρισμός της Αμερικανικής οικονομίας ως "εύρωστης" στο άκουσμα της χρεωκοπίας της Lehman Brothers δημιούργησαν σοβαρά ερωτηματικά κατα πόσο διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα, ενω η απουσία δεδηλωμένων θέσεων (προφανώςγια να μην στεναχωρήσει με αυτές την ρεπουμπλικανική βάση) χτύπησε άσχημα μπροστά στα πλούσια οράματα και προγράμματα του Ομπάμα. Τέλος, το σημαντικότερο, φυσικά, πρόβλημα για τον Μακέην ήταν όχι μόνο ότι εκπροσωπούσε κυβερνών κόμμα εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά και ο ίδιος ο George Bush και η βαριά κληρονομία του, και η δήλωση στήριξης του Dick Cheney λίγες μέρες πριν τις εκλογές αποτέλεσε χαριστική βολή για κάθε ελπίδα επανεκλογής. Γιατί αν υπήρχε κάτι που ο μέσος αμερικανός ήθελε πάση θυσία ήταν η αποστασιοποίηση από τον George Bush και ότι αυτός αντιπροσώπευε, και ο McCain απέτυχε να πείσει του αμερικανούς ότι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα που τον στηρίζει άλλαξε ενα μια νυκτί.

Παρά ταύτα, ο Μακέην κατάφερε να συγκεντρώσει 47%, ή (αντίστροφα) κατάφερε να "συγκρατήσει" τον οδοστρωτήρα Ομπάμα, τα πολλαπλάσια χρήματά του και την bonus "φυλετική" προτίμηση των μαύρων προς αυτόν, στο 53%. Αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια στον Τζών Μακέην για την προσπάθεια αυτή. Κανείς, πραγματικά, άλλος υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων δεν θα στεκόταν τόσο καλά απέναντι στον Ομπάμα, και με δυο τρείς καλύτερους χειρισμούς, όπως η επιλογή του Δημοκρατικού Joe Liebrman για την αντιπροεδρία και η αποβολή του άγχους συσπείρωσης της ρεπουμπλικανικής βάσης, μπορεί να είχε βγει και νικητής.

Ο Ομπάμα, αντιθέτως, καθόλου δεν αγχώθηκε να "συσπειρώσει" τους μαύρους ψηφοφόρους, παρ'όλο που είχε κάθε λόγο να το κάνει, γιατί η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν τον θεωρούσαν "αρκετά μαύρο", όπως είχε δηλώσει ο Jesse Jackson, η έτερη μαύρη φιγούρα εθνικής αποδοχής στις ΗΠΑ. Παρ'όλα αυτά ο Ομπάμα πόνταρε ότι οι μαύροι θα τον υποστηρίξουν έτσι η αλλιώς, ενώ αν προσπαθούσε αγχωτικά(σαν τον Μακέην) να συσπειρώσει την βάση του προωθώντας τον εαυτό του σαν "μαύρο" αυτοπεριχαρακωμένο υποψήφιο διαμαρτυρίας, ποτέ δεν θα είχε την απήχηση που απέκτησε, γιατί οι περιχαρακωμένοι μαύροι υποψήφιοι ανέκαθεν επικεντρώνονταν στα φυλετικά και χάνανε το γενικότερο perspective άλλων καίριων θεμάτων. Αντιθέτως, ο Ομπάμα θεώρησε τη φυλετική του καταγωγή ως δεδομένη που δεν χρειαζόταν περαιτέρω τονισμό, επικεντρώθηκε στα θέματα που απασχολούσαν γενικά την Αμερική και όχι μόνο τους μαύρους.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η μη γνήσια μάυρη καταγωγή του βοήθησε στην κατέυθυνση της μη αυτοπεριχαράκωσης, και αν δεν ήταν ο Ομπάμα ο ίδιος εξαιρετική περίπτωση παρελθόντος και χαρακτήρα, μπορεί να έπαιρνε κάμποσες δεκαετίες ακόμα για να βγεί αφροαμερικανός πρόεδρος. Ούτε καν η τηλεόραση και το σινεμά δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν τόσο σύντομα, θεωρώντας αντίθετα ότι πρώτα θα έβγαινε μια γυναίκα, μετά κάποιος ισπανόφωνος (που ως κοινωνική ομάδα είναι πολύ πιο προσαρμοσμένη κοινωνικά και καθόλου αυτοπεριχαρακωμένοι, παρ'όλο που μιλούν και άλλη γλώσσα) και μετά ένας μαύρος. Ο Ομπάμα, ακριβώς επειδή δεν είναι ο τυπικός μαύρος ,αλλά κάτι άλλο μοναδικό, ονειροπόλο, και σαφέστα λιγότερο ρατσιστής στις συναναστροφές του από τους ίδιους τους μάυρους, έσπασε το ταμπού μόνος του πριν η ίδια η κοινωνία, είτε η λευκή είτε και η ίδια η μαύρη, ήταν έτοιμη να αποδεχτεί την προοπτική ενός μαύρου προέδρου.

Ο Ομπάμα δεν είχε μεγαλώσει παρέα με μαύρους, είχε μείνει ορφανός από τον μάυρο πατέρα του και τον μεγάλωσε η λευκή μητέρα του. Δεν ήταν κοινωνός του τρόπου ζωής και των κοινωνικών προτιμήσεων των αμερικανών μαύρων. Και η τραγική αλήθεια στην Αμερική είναι ότι, στις μέρες μας, οι μαύροι είναι μια εξαιρετικά αυτοπεριχαρακωμένη κοινωνική ομάδα. Δεν τους περιχαρακώνουν τόσο οι συμπολίτες τους, όσο αυτοπεριχαρακώνονται οι ίδιοι, και δυσπιστούν για οποιονδήποτε μαύρο δεν υιοθετεί το δικό τους εσώκλειστο κοινωνικό σύστημα. Εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν "πολιορκημένοι" τη στιγμή που ολοφάνερα η μεγάλη πλειοψηφία των λευκών αμερικανών έχει αφήσει πίσω της δια παντώς τις φυλετικές προκαταλήψεις. Οι μαύροι στην Αμερική αποφεύγουν όχι μόνο τους λευκούς, αλλά ακόμα και τους ισπανόφωνους, με τους οποίους θα έπρεπε, θεωρητικά, να βρίσκονται κοντύτερα. Ακόμα και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση αποφεύγουν συστηματικά να "σπάσουν" αυτό το ταμπού, και ενώ βλέπει κανείς στην τέχνη πολύ συχνά μάυροι να παρουσιάζονται σε ηγετικές θέσεις, δεν βλέπει κανείς σχεδόν ποτέ ένα μικτό ζευγάρι-οικογένεια μαύρων/λευκών. Αποτελεί ακόμα και σήμερα τεράστιο ταμπού, όχι τόσο των λευκών, όσο των ίδιων των μαύρων. Η αυτοπεριχαράκωση τους είχε ως αποτέλεσμα να παράγουν πολιτικούς με παρωπίδες οι οποίοι καθόλου κατάλληλοι δεν ήταν να ηγηθούν ενός πολυπολιτισμικού κράτους, πόσω μάλλον να παίξουν το ρόλο παγκόσμιου ηγέτη. Ο Ομπάμα, με το μοναδικό παρελθόν του που διέφερε από τόν τυπικό αφροαμερικανό, άλλαξε αυτή την κατάσταση.

Ας ελπίσουμε ότι τα οράματά του και η ηγεσία του θα φανεί αντάξια των προσδοκιών

Ολυμπιακή: σημαντικό βήμα προς επίλυση

Ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την αποκατάσταση των εργαζομένων της Ολυμπιακής, εν όψει της προσπάθειας εξυγιαντικής ιδιωτικοποίησης της εταιρείας.

Αποτελεί τεράστιο βήμα προόδου. Επί δεκαετίες η Ολυμπιακή, με συντριπτική ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ πρέπει να παραδεχτούμε, έχει μεταβληθεί σε μια απίστευτη μαύρη τρύπα κατασπατάλησης εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, χρημάτων των Ελλήνων φορολογουμένων. Εξ ανέκαθεν ανυπέρβλητο εμπόδιο στην πορεία εξυγίανσης αποτέλεσαν οι εργαζόμενοι οι όποιοι εργωδώς και φανατισμένα αγωνίστηκαν να διατηρήσουν εξωφρενικά πολυτελή προνόμια μισθοδοσίας, παροχών και ασυδοσίας σε ένα ανταγωνιστικό αεροπορικό διεθνές περιβάλλον που κάνει την ίδια δουλειά με το μισό κόστος. Με το νομοσχέδιο του υπουργείου Μεταφορών, και με όλα τα εύσημα που αντιστοιχούν στις προσπάθειες του υπουργού και πρώην επί χρόνια ευρωβουλευτή Κώστα Χατζηδάκη, η Ολυμπιακή είναι έτοιμη επιτέλους να περάσει εκεί που ανήκει, στον ιδιωτικό τομέα, αποδεσμεύοντας τεράστιους κρατικούς πόρους που προωθούνταν για να καλύψουν τις τρύπες της.

Πολλοί γκρινιάζουν (παράλογα) επειδή "ξεπουλιέται" μια κρατική εταιρεία. Ειλικρινά οι απαξιωτικοί αυτοί σοσιαλιστικού τύπου χαρακτηρισμοί ώρες ώρες καταντούν αφόρητα δημαγωγικοί. Ειδικά ο Α.Αλαβάνος με τα "σαλάμ αλέκουμ" επιχειρήματά του ξεπέρασε κάθε επίπεδο παραλογισμού, χωριατίλας, γελοιότητας, λαϊκισμού και (όλως παραδόξως) εθνικιστικής δημαγωγίας που μόνο στην λαϊκή δεξιά αρμόζει. Πώς περιμένουν από το ελληνικό κράτος να "εξυγιάνει" την Ολυμπιακή κρατώντας την σε "εθνικά" κρατικά χέρια όταν μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δεν το κατάφεραν; British Airways, Air France, Alitalia, Swissair, Sabena, όλες ιδιωτικοποιήθηκαν ή οδεύουν προς ιδιωτικοποίηση, είτε πριν αρχίσουν να γίνονται ζημιογόνες, είτε αφού έγιναν ζημιογόνες και επιβάρυναν κρατικούς προϋπολογισμούς

Άλλοι γκρινιάζουν (πιο λογικά) ότι το κράτος πληρώνει ακριβά το ξεφόρτωμα της Ολυμπιακής με την διατήρηση των υπαλλήλων της σε άλλες υπηρεσίες ή με παχυλές αποζημιώσεις εθελουσίας εξόδου. Το θέμα όμως είναι: μπορούσε να γίνει και τίποτε το διαφορετικό; Κάτι έπρεπε να γίνει και εν τέλει αυτή ήταν η πιο αναίμακτη από απόψεως αντιδράσεων λύση. Το αν σε κάποιους φαίνεται υπερβολικό τα "μπαξίσι" που αναγκάζεται η κυβέρνηση να δώσει στους εργαζόμενους της Ολυμπιακής έτσι ώστε να μπορέσει να ιδιωτικοποιήσει την εταιρεία, ας αναρωτηθούν αυτοί οι κάποιοι γιατί οι εργαζόμενοι απαίτησαν ένα τέτοιο μπαξίσι. Αν δεν το έδινε η κυβέρνηση τι άλλες εναλλακτικές θα υπήρχαν ώστε να ξεφορτωθεί το κράτος την εταιρεία;

Ο δυσκολότερος σκόπελος, λοιπόν, ξεπεράστηκε, και αυτό που απομένει είναι το ευκολότερο κομμάτι, η εύρεση αγοραστή. Και ήδη το ενδιαφέρον είναι έντονο. Ελπίζουμε και περιμένουμε. Γιατί, εν τέλει, την Ολυμπιακή ιδιώτης την έκανε μεγάλη, και όχι το κράτος.

Έρχεται η 17η Νοεμβρίου, άρχισαν ξανά τα επεισόδια! ΑΚΑ: Κάποιος να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο

Δεν πρόλαβε να μπει καλά καλά ο Νοέμβρης, και τα καθιερωμένα παραδοσιακά επεισόδια εντός και εκτός πανεπιστημίων αρχίσανε. Οι γνωστοί άγνωστοι ξεπρόβαλαν και πάλι από την πανεπιστημιούπολη της Θεσσαλονίκης, και αφού τα έκαναν και πάλι γυαλιά καρφιά επιτιθέμενοι στα πάντα γύρω τους και βάζοντας φωτιά, τραυμάτισαν ακόμα και τους πυροσβέστες που έτρεξαν να σβήσουν την πυρκαγιά.

Είναι προφανές ότι δεν πάει άλλο! Το Πολυτεχνείο αγωνίστηκε για ελευθερία, άλλα εν τέλει έπεσε θύμα της ίδιας του της φήμης. Με το πρόσχημα της ιδεολογίας το άσυλο εδώ και πολύ καιρό προστατεύει όλες εκείνες τις ομάδες που συμμερίζονται τη βία, και απλά θέλουν να τα κάνουν γυαλιά καρφιά! Και το να έχουν ιδεολογική "κάλυψη" είναι απλά ένα bonus! Γιατί προτεραιότητά τους είναι απλά να ρίξουν ξύλο!

Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους. Το άσυλο πρέπει να καταργηθεί! 'Η πρέπει να ρυθμιστεί η χρήση του με κάποιον άλλο τρόπο. Έως τώρα το άσυλο δίδεται αδιακρίτως στον καθένα και πρέπει να ψηφίσει η σύγκλητος του πανεπιστημίου για το αν πρέπει να αρθεί η όχι. Ε, λοιπόν, πρέπει να γίνει το αντίθετο. Η σύγκλητος να ψηφίζει όχι για το αν θα άρει το άσυλο, αλλά για το αν θα το αποδώσει σε κάποιον που το ζητά ευθύς εξαρχής (με την προϋπόθεση του αυτοδιοίκητου και της αυτοτέλειας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων). Μόνο έτσι θα αποκτήσει το πανεπιστημιακό άσυλο την πραγματική του διάσταση και θα υπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε! 'Η αυτό, ή να καταργηθεί τελείως! Σε δημοκρατική χώρα ζούμε, και ακόμα και αν γινόταν μια δικτατορία, το άσυλο δεν θα την σταματούσε έτσι η αλλιώς.

Φυσικά, τα αντιδεξιά ελατήρια της αριστεράς θα αντιδράσουν παράλογα και δυναμικά αν πάει να κάνει μια τέτοια αλλαγή η ΝΔ, η τέλος πάντων μια μη αριστερή κυβέρνηση. Ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ να είναι πιο κατάλληλο να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα, αλλά και πάλι οι σχέσεις του με την αριστερά θα δοκιμάζονταν σοβαρά. Αν όμως δεν βγει επιτέλους κάποιος να κάνει κάτι, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε το άσυλο να βιάζεται από στοιχεία που ρίχνουν μολότοφ, επιτίθενται σε πυροσβέστες, καίνε καταστήματα, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, εμποδίζουν δια της βίας τις πανεπιστημιακές εκλογές, εκφοβίζουν με την βία γενικότερα τον ακαδημαϊκό κόσμο, και επιχειρούν να λιντσάρουν με γυμνά χέρια ακαδημαϊκούς και πρυτάνεις!

Φτάνει πια! Ας κάνει κάποιος κάτι!

Το πακέτο των 28 δις είναι άχρηστο, η ανακοίνωση του πακέτου όμως όχι!

Στην αρχή ήταν ο Α.Βγενόπουλος, ο οποίος βγήκε μπροστά και αμφισβήτησε την σκοπιμότητα και την αντικειμενικότητα του πακέτου ενίσχυσης του τραπεζικού κλάδου ύψους 28 δις ευρώ που ανακοίνωσε η κυβέρνηση.

Στη συνέχεια, κάμποσες τράπεζες του εξωτερικού, με προεξάρχουσα την βρετανική Barclays, αρχίζουν επίσης να αρνούνται την βοήθεια των κρατικών πακέτων, βρίσκοντας άλλες λύσεις στα προβλήματα που η πιστωτική κρίση τους δημιούργησε.

Και ξαφνικά, σήμερα, σύσσωμος ο ελληνικός τραπεζικός τομέας, και ερεθισμένος από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που του εκτοξεύθηκαν στην σχετική συζήτηση στη βουλή, δηλώνει ότι, εν τέλει, δεν καίγεται για τη βοήθεια του πακέτου, επαναλαμβάνοντας αυτό που όλοι εδώ και καιρό ξέρουμε, ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ουδέποτε ήταν εκτεθειμένο σε επισφαλή δάνεια ή σε "τοξικά" επενδυτικά εργαλεία, οπότε τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες δεν έχουν να κάνουν με εσωτερικές αμαρτίες, αλλά με τους κλυδωνισμούς που υφίσταται το παγκόσμιο σύστημα από τις αμαρτίες των ξένων τραπεζών. Η ΣΜΕΧΑ, μάλιστα, θα προσφύγει στην Κομισιόν καταγγέλλοντας ευθέως το πακέτο στα κοινοτικά όργανα.

Εν τέλει, λοιπόν, το πακέτο γιατί το δίνει η κυβέρνηση; Ειδικά εφόσον, ο ένας μετά τον άλλο, οι Έλληνες τραπεζίτες τονίζουν ότι δεν το πολυχρειάζονται;

Η απάντηση είναι ότι το κάνει γιατί όλοι, εκτός των τραπεζιτών, περίμεναν από την κυβέρνηση να το πράξει. Ο κόσμος βλέπει στις ειδήσεις ότι στο εξωτερικό όλες οι κυβερνήσεις σπεύδουν να ενισχύσουν τα τραπεζικά τους ιδρύματα. Φοβήθηκε η κυβέρνηση, και δικαιολογημένα , ότι αν δεν ανακοινώσει και αυτή ένα "πακέτο", θα νομίσουν όλοι ότι οι ελληνικές τράπεζες θα είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος, και το "σορτάρισμα" που θα έπεφτε στις μετοχές τους ενδεχομένως να τις γονάτιζε ή να τις έκανε εύκολο θύμα εξαγοράς. Για να μη μιλήσουμε για τον πανικό του απλού κόσμου, των καταθετών δηλαδή, οι οποίοι βλέποντας τα "κοσμογονικά" που συμβαίνουν έξω, και χώρες κολοσσούς να τρέχουν για να σώσουν τις τράπεζες τους, θα απορούσαν και θα κατηγορούσαν για ανικανότητα την δικιά μας κυβέρνηση γιατί "δεν κάνει κάτι". Τότε, πανικοβλημένοι, και θεωρώντας την απραξία της κυβέρνησης ως ανικανότητα, θα έτρεχαν να αποσύρουν μαζικά τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες, στεγνώνοντάς τες από ρευστό, και έτσι πετυχαίνοντας μόνοι τους, με τις δικές τους συλλογικές ενέργειες, αυτό που φοβόντουσαν ότι θα συνέβαινε για άλλους λόγους: την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών.

Αποδεικνύεται εν τέλει, ότι η οικονομία δεν λειτουργεί πια με βάση τις ροές, όπως πιστεύαμε, αλλά με βάση την πίστη και την πληροφορία. Δεν είναι το πακέτο που θα σώσει τις ελληνικές τράπεζες, γιατί δεν χρειάζονται κανένα πακέτο. Είναι η ανακοίνωση του πακέτου που θα τις σώσει από την κατάρρευση. Είναι πάρα πολύ πιθανόν από το πακέτο το ίδιο να μην εκταμιευθεί, εν τέλει, ούτε ένα ευρώ! Αλλά είναι η εγγύηση που το πακέτο προσφέρει που αποτρέπει τόσο τους επενδυτές όσο και τους καταθέτες να αποσύρουν μαζικά τα κεφάλαιά τους από τις, υγιείς είναι η αλήθεια, ελληνικές τράπεζες.

Εν τέλει ισχύει ότι οι τράπεζες, και το τραπεζικό σύστημα, υφίστανται πάνω στις ιδέα τις πίστης, ναι της τραπεζικής πίστης, που ερμηνεύεται ως η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι τράπεζες όταν δίνουν ένα δάνειο ότι αυτό θα αποπληρωθεί, αλλά και αντίστροφα ότι το δάνειο (κατάθεση) που οι καταθέτες δίνουν στην τράπεζα θα αποπληρωθεί και αυτό όταν έρθει η ώρα (ανάληψη). Η πιστωτική κρίση υπάρχει ακριβώς γιατί η "πίστη" ότι τα χρέη θα αποπληρωθούν έχει αντικατασταθεί με την αβεβαιότητα, με την "μη πίστη" ότι όποιος δάνεισε (είτε τράπεζα, είτε καταθέτης) θα πάρει πίσω τα χρήματά του.

Έτσι λοιπόν, η ανακοίνωση του πακέτου,και όχι το ίδιο το πακέτο (που μπορεί και να μην εκταμιευθεί ποτέ) συντηρούν το τραπεζικό μας σύστημα. Και υπό αυτή την έννοια και οπτική γωνία, το πακέτο ήταν απαραίτητο.