Δύο ενδιαφέροντα άρθρα στην σημερινή Καθημερινή.
Το Σε άνοδο οι Οικολόγοι Πράσινοι της Δώρας Αντωνίου μας δίνει μια εικόνα για τα τεκταινόμενα σε αυτό το ανερχόμενο εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο έκανε την έκπληξη στην εκλογές του 2007 σπάζοντας το νοητό φράγμα του 1%, ενώ ένα χρόνο μετά οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν να κυνηγάει το μαγικό 3% και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Σε πολλούς ίσως φανεί ότι η επιτυχία του 2007 για τους Οικολόγους Πράσινους οφειλόταν αποκλειστικά στα ευκαιριακά εκλογικά κέρδη από τις μεγάλες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, και την μαζική εκροή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Όσοι όμως είχαμε κάνει τον κόπο να κοιτάξουμε την ιστοσελίδα των Οικολόγων Πρασίνων διαπιστώσαμε ότι, συγκριτικά με όλους τους άλλους εξωκοινοβουλευτικούς σχηματισμούς που απεραντολογούσαν συνθηματολογικά, μίζερα και γραφικά, το κόμμα αυτό είχε να παρουσιάσει μια συγκροτημένη κυβερνητική πρόταση με λογική σκέψη και συνέχεια, ενίοτε και με συγκεκριμένες ιδέες, αλλά τέλος πάντων σε κάθε περίπτωση μπορούσε να συγκριθεί επάξια με τα κυβερνητικά προγράμματα των μεγάλων κομμάτων. Έδειχνε από τότε ότι αποτελούσε μια συγκροτημένη πολιτική κίνηση, ενώ επεδείκνυε μια υπευθυνότητα στον προγραμματικό του λόγο που δεν είχαμε συνηθίσει από τα αρρωστημένα αναρχο-αριστερίζοντα γραφικά οικολογικά μικροκινήματα που είχαμε γνωρίσει στο παρελθόν.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν το ψήφισα ήταν το αδύναμο κεφάλαιο της οικονομικής πολιτικής στο κυβερνητικό του πρόγραμμα, το οποίο δεν έλεγε κάτι συγκεκριμένο, ούτε και έδινε έστω και μια γενική κατευθυντήρια γραμμή για το ποια πρόταση εξουσίας θα στήριζε μέσα στη βουλή.
Ως πάγια αρχή θεωρώ ότι ποτέ δεν πρέπει να ψηφίζουμε κόμματα διαμαρτυρίας. Πρέπει να ψηφίζουμε κόμματα τα οποία έχουν ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση. Το ότι ένα κόμμα δημοσκοπικά "δεν έχει ελπίδες να γίνει κυβέρνηση" δεν πρέπει να μας λέει απολύτως τίποτα. Εφόσον πάντα ενδέχεται κάποτε να αποτελέσει κομμάτι μιας κυβερνητικής συμμαχίας, τότε έχει τεράστια σημασία το ποια είναι η πρόταση εξουσίας που το κόμμα αυτό πρεσβεύει.
Οποιαδήποτε ψήφος εκφράζει αρνητισμό (γκρίνια, διαμαρτυρία κλπ) είναι κακή ψήφος, γιατί βασίζεται στη λογική του "δεν με ενδιαφέρει με τι θα το αλλάξετε, απλά αλλάξτε το" που είναι εξ' ορισμού κακή λογική. Ποτέ δεν πρέπει να δίνετε ως πολίτες λευκή εντολή! Πάντοτε πρέπει να ψηφίζουμε θετικά, δηλαδή να δίνουμε ψήφο έγκρισης σε συγκεκριμένες και ολοκληρωμένες πλουραλιστικές πολιτικές.
Η Οικολόγοι Πράσινοι δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας αλλά, τουλάχιστον με την εικόνα που σχημάτισα το 2007, απείχαν κατά τι από το να θεωρηθούν ένα κόμμα που εκπροσωπεί μια ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση. Βρίσκονται όμως σε καλό δρόμο. Θα τους παρακολουθώ με ενδιαφέρον και, εκτός απροόπτου, θα επανέλθω σε αυτούς το αργότερο μέχρι τις Ευρωεκλογές του χρόνου.
Όσο για το δεύτερο αξιόλογο άρθρο της ημέρας, πρέπει πάντα να θυμόμαστε την δημοσιογραφική εκείνη αρχή ότι είδηση δεν είναι ότι σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά ότι άνθρωπος δάγκωσε σκύλο. Που σημαίνει ότι αν δείτε μια τέτοια είδηση στα κανάλια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι οι άνθρωποι δαγκώνουν σκύλους.
Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί πολύ απλά το ότι ένας ηγούμενος μιας μονής, ή έστω κάποιοι κληρικοί διαπράττουν απατεωνιές, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό χαρακτηρίζει και τους υπόλοιπους! Απλά, είναι ο απατεώνας παπάς που πουλάει στις ειδήσεις, άρα και προβάλλεται. Ο τίμιος δεν πουλάει, άρα τα κανάλια δεν ασχολούνται μαζί του. Είναι ο απατεώνας ο παπάς που, λόγω της σπανιότητάς του, είναι η είδηση!
Στο Ισχνή Φωνή από το Άγιον Όρος, στην Καθημερινή, ο αγιορείτης ιερομόναχος Μωυσής δίνει φωνή στον απλό μοναχό των υπολοίπων μονών του Αγίου Όρους, και το πως αυτοί βλέπουν, με τα δικά τους μάτια, τα τεκταινόμενα περί της μονής Βατοπεδίου, ενώ εκφράζουν το παράπονό τους για το πώς τα ΜΜΕ, ηθελημένα ή άθελα, επεκτείνουν αδικαιολόγητα την ανομία του ηγουμένου της Βατοπεδίου σε κάθε μονή και κάθε μοναχό της αγιορείτικης πολιτείας. Οφείλουμε να διαβάσουμε και αυτή την άποψη, την με τόσο πόνο εκπεφρασμένη.
Το Σε άνοδο οι Οικολόγοι Πράσινοι της Δώρας Αντωνίου μας δίνει μια εικόνα για τα τεκταινόμενα σε αυτό το ανερχόμενο εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, το οποίο έκανε την έκπληξη στην εκλογές του 2007 σπάζοντας το νοητό φράγμα του 1%, ενώ ένα χρόνο μετά οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν να κυνηγάει το μαγικό 3% και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
Σε πολλούς ίσως φανεί ότι η επιτυχία του 2007 για τους Οικολόγους Πράσινους οφειλόταν αποκλειστικά στα ευκαιριακά εκλογικά κέρδη από τις μεγάλες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, και την μαζική εκροή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Όσοι όμως είχαμε κάνει τον κόπο να κοιτάξουμε την ιστοσελίδα των Οικολόγων Πρασίνων διαπιστώσαμε ότι, συγκριτικά με όλους τους άλλους εξωκοινοβουλευτικούς σχηματισμούς που απεραντολογούσαν συνθηματολογικά, μίζερα και γραφικά, το κόμμα αυτό είχε να παρουσιάσει μια συγκροτημένη κυβερνητική πρόταση με λογική σκέψη και συνέχεια, ενίοτε και με συγκεκριμένες ιδέες, αλλά τέλος πάντων σε κάθε περίπτωση μπορούσε να συγκριθεί επάξια με τα κυβερνητικά προγράμματα των μεγάλων κομμάτων. Έδειχνε από τότε ότι αποτελούσε μια συγκροτημένη πολιτική κίνηση, ενώ επεδείκνυε μια υπευθυνότητα στον προγραμματικό του λόγο που δεν είχαμε συνηθίσει από τα αρρωστημένα αναρχο-αριστερίζοντα γραφικά οικολογικά μικροκινήματα που είχαμε γνωρίσει στο παρελθόν.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν το ψήφισα ήταν το αδύναμο κεφάλαιο της οικονομικής πολιτικής στο κυβερνητικό του πρόγραμμα, το οποίο δεν έλεγε κάτι συγκεκριμένο, ούτε και έδινε έστω και μια γενική κατευθυντήρια γραμμή για το ποια πρόταση εξουσίας θα στήριζε μέσα στη βουλή.
Ως πάγια αρχή θεωρώ ότι ποτέ δεν πρέπει να ψηφίζουμε κόμματα διαμαρτυρίας. Πρέπει να ψηφίζουμε κόμματα τα οποία έχουν ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση. Το ότι ένα κόμμα δημοσκοπικά "δεν έχει ελπίδες να γίνει κυβέρνηση" δεν πρέπει να μας λέει απολύτως τίποτα. Εφόσον πάντα ενδέχεται κάποτε να αποτελέσει κομμάτι μιας κυβερνητικής συμμαχίας, τότε έχει τεράστια σημασία το ποια είναι η πρόταση εξουσίας που το κόμμα αυτό πρεσβεύει.
Οποιαδήποτε ψήφος εκφράζει αρνητισμό (γκρίνια, διαμαρτυρία κλπ) είναι κακή ψήφος, γιατί βασίζεται στη λογική του "δεν με ενδιαφέρει με τι θα το αλλάξετε, απλά αλλάξτε το" που είναι εξ' ορισμού κακή λογική. Ποτέ δεν πρέπει να δίνετε ως πολίτες λευκή εντολή! Πάντοτε πρέπει να ψηφίζουμε θετικά, δηλαδή να δίνουμε ψήφο έγκρισης σε συγκεκριμένες και ολοκληρωμένες πλουραλιστικές πολιτικές.
Η Οικολόγοι Πράσινοι δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας αλλά, τουλάχιστον με την εικόνα που σχημάτισα το 2007, απείχαν κατά τι από το να θεωρηθούν ένα κόμμα που εκπροσωπεί μια ολοκληρωμένη κυβερνητική πρόταση. Βρίσκονται όμως σε καλό δρόμο. Θα τους παρακολουθώ με ενδιαφέρον και, εκτός απροόπτου, θα επανέλθω σε αυτούς το αργότερο μέχρι τις Ευρωεκλογές του χρόνου.
Όσο για το δεύτερο αξιόλογο άρθρο της ημέρας, πρέπει πάντα να θυμόμαστε την δημοσιογραφική εκείνη αρχή ότι είδηση δεν είναι ότι σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά ότι άνθρωπος δάγκωσε σκύλο. Που σημαίνει ότι αν δείτε μια τέτοια είδηση στα κανάλια, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι οι άνθρωποι δαγκώνουν σκύλους.
Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί πολύ απλά το ότι ένας ηγούμενος μιας μονής, ή έστω κάποιοι κληρικοί διαπράττουν απατεωνιές, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό χαρακτηρίζει και τους υπόλοιπους! Απλά, είναι ο απατεώνας παπάς που πουλάει στις ειδήσεις, άρα και προβάλλεται. Ο τίμιος δεν πουλάει, άρα τα κανάλια δεν ασχολούνται μαζί του. Είναι ο απατεώνας ο παπάς που, λόγω της σπανιότητάς του, είναι η είδηση!
Στο Ισχνή Φωνή από το Άγιον Όρος, στην Καθημερινή, ο αγιορείτης ιερομόναχος Μωυσής δίνει φωνή στον απλό μοναχό των υπολοίπων μονών του Αγίου Όρους, και το πως αυτοί βλέπουν, με τα δικά τους μάτια, τα τεκταινόμενα περί της μονής Βατοπεδίου, ενώ εκφράζουν το παράπονό τους για το πώς τα ΜΜΕ, ηθελημένα ή άθελα, επεκτείνουν αδικαιολόγητα την ανομία του ηγουμένου της Βατοπεδίου σε κάθε μονή και κάθε μοναχό της αγιορείτικης πολιτείας. Οφείλουμε να διαβάσουμε και αυτή την άποψη, την με τόσο πόνο εκπεφρασμένη.
ΥΓ: Και για να λάβω κι εγώ μέρος στο debate ΒατοπΕδίου vs ΒατοπΑΙδίου, συμπαρατάσσομαι με την εκδοχή της ΒατοπΕδίου με έψιλον. Με έψιλον ήταν γνωστή η μονή, εγώ έτσι την ήξερα εδώ και χρόνια. Αλλά ο μοναχός Εφραίμ την έκανε με αλφα γιώτα για να στηρίξει μια φανταστική ιστορία ότι η μονή και καλά διεκδικεί πρωτεία Μεγίστης επειδή και καλά το μοναστήρι ιδρύθηκε πρώτο εξ'αιτίας της ευγνωμοσύνης ενός Βυζαντινού άρχοντα για την σωτηρία του πΑΙδιού του από πνιγμό στην περιοχή κανα δυο αιώνες πριν ιδρυθεί η Μεγίστη Λαύρα. Κανονικά, κατά τη γνώμη μου, είναι Βατοπεδίου (Βατο-πέδιο, εξ'αιτίας της τοποθεσίας που η μονή είναι χτισμένη). Οποιεσδήποτε διορθώσεις και παρατηρήσεις για το ζήτημα είναι ευπρόσδεκτες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου