Χειρότερη διαχειριστικά η νέα κυβέρνηση, καλύτερη πολιτικά και επικοινωνιακά

Μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, ήρθε και ο πολυαναμενόμενος ανασχηματισμός. Πολλοί υπουργοί έφυγαν, μερικοί επέστρεψαν, πολλές καραμπόλες έγιναν, διάφορα άλλαξαν. Θα σχολιάσω τις πιο σημαντικές αλλαγές, αλλά και πολλές αλλαγές που δεν έγιναν

Αποπομπή Αλογοσκούφη: Πραγματικά δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ την κυβέρνηση με τον Αλογοσκούφη στο κυβερνητικό σχήμα, κυρίως γιατί είχε πια γίνει στα ελληνικά ΜΜΕ εξαιρετικά αντιπαθής, το ίδιο και στο υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο, και ένας οποιοσδήποτε ανασχηματισμός χωρίς αποπομπή του Αλογοσκούφη από το Οικονομίας θα ήταν κενός περιεχομένου. Το θέμα όμως είναι, ήταν δικαιολογημένη; Ήταν όντως ο Αλογοσκούφης ένας κακός υπουργός εθνικής οικονομίας;

Η αλήθεια δεν είναι τόσο απόλυτη όσο τα ΜΜΕ θέλουν να λένε, αλλά ούτε και απόλυτα ρόδινη. Στον κ.Αλογοσκούφη πιστώνεται μια ριζική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της οικονομίας, πράγμα αναμφίβολα καλό για την οικονομία, μιας και το έλλειμμα/πλεόνασμα αποτελεί τον πιο σημαντικό δείκτη ευρωστίας της. Η αλήθεια όμως είναι ότι η διόρθωση αυτή στηρίχτηκε υπερβολικά σε αύξηση φορολογίας, κυρίως σε μεσαία εισοδηματικά στρώματα, και λιγότερο σε αναδιάρθρωση των δαπανών και περικοπή της σπατάλης, που είναι και το ζητούμενο. Η αύξηση του ΦΠΑ καθόλου δεν ωφέλησε μιας και η ζήτηση μειώθηκε αντίστοιχα και τα έσοδα έμειναν ίδια.

Η δημοσιονομική απογραφή, αν και έπρεπε να γίνει σε κάποια φάση, παρ' όλα αυτά έγινε άγαρμπα, τσαπατσούλικα, και με τρόπο που έτρωσε την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Πολύ καλύτερα θα ήταν να γινόταν σταδιακά και σε βάθος χρόνου και ετών. Δεν βγάζουμε τα άπλυτα στην φόρα απότομα κύριε Αλογοσκούφη, λίγα λίγα τα βγάζουμε! Στην συγκεκριμένη περίπτωση βάλατε σε προτεραιότητα να "ξεβρακώσετε" το ΠΑΣΟΚ, και παραμελήσετε το συμφέρον της χώρας που απαιτούσε να μην γίνει διεθνώς ρεζίλι. Τώρα βέβαια, και με την οικονομική κρίση, χρειάζονται δημόσιες επενδύσεις, αλλά το σύμφωνο σταθερότητας μας περιορίζει. Αν δεν είχε γίνει η απογραφή, θα υπήρχε το περιθώριο να δώθεί μια ανάσα στον κόσμο.

Τέλος, οι κακές σχέσεις του κ.Αλογοσκούφη σχεδόν με το σύνολο του υπόλοιπου υπουργικού συμβουλίου κατέδειξαν ότι δεν έχει και το χάρισμα της επικοινωνίας ιδεών και της διαπραγμάτευσης, πράγμα απαραίτητο σε ένα υπουργό που καθορίζει πόσα θα πάρει κάθε υπουργείο.

Όμως δεν είναι εκεί κυρίως το πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Το πρόβλημα είναι ότι ο Καραμανλής δεν έχει άλλον οικονομολόγο! Και είναι πραγματικά απίστευτο το πως ένας πρωθυπουργός ήξερε και εμπιστευόταν μόνο έναν οικονομολόγο και κανέναν άλλο. Μα καλά, δεν έχει η ΝΔ οικονομικό επιτελείο; Αυτός ήταν; ο Αλογοσκούφης και κανένας άλλος; Δεν υπάρχει τέλος πάντων ένας οικονομολόγος καθηγητής πανεπιστημίου να επιλέξει να βάλει στη θέση; Τόσους οικονομολόγους έχει η χώρα στο Ελλάδα και το εξωτερικό. Και καταλήγουμε να έχουμε υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Γιάννη Παπαθανασίου, ο οποίος ναι μεν είναι καλός, έντιμος, εργατικός και εφευρετικός αλλά...δεν είναι οικονομολόγος, είναι μηχανικός. Την στιγμή που η θέση χρειάζεται έναν καθηγητή οικονομικών, όπως ήταν όλοι οι ΥΠΕΘΟ εδώ και τουλάχιστον 16 χρόνια. Και η δημιουργίας επιτροπής για την οικονομία με την συμμετοχή των Σουφλιά και Χατζηδάκη κάνει ακόμα πιο εμφανή την αδυναμία της κυβέρνησης στον τομέα αυτό. Ούτε ο κ. Σουφλιάς, ούτε ο κ. Χατζηδάκης είναι οικονομολόγοι (μηχανικός και νομικός αντίστοιχα). Δεν έχουν τις γνώσεις για να αναγνωρίζουν πότε ένας πληθωρισμός είναι υγιής, πότε είναι κακός, πότε το έλλειμα είναι μεγάλο, πότε μικρό, δεν γνωρίζουν από οικονομικά μοντέλα έτσι ώστε να κρίνουν πόσο να προστατέψουν μια οικονομία και πόσο να την ανοίξουν. Πρακτικά η δημιουργία επιτροπής είναι μια προσπάθεια να θωρακίσει την λήψη αποφάσεων στο ΥΠΕΘΟ με όσο το δυνατόν περισσότερα μυαλά ώστε να φυλάνε ο ένας τον άλλον μην προτείνει κάποιος τους κάτι καταστροφικό και βουλιάξει το καράβι στην πορεία. Αλλά πραγματικά είναι καλύτερα να έχεις ένα μυαλό που ξέρει, παρά τέσσερα που δεν ξέρουν. Θα ήταν τραγικά καλύτερα για την κυβέρνηση αν είχε επιστρατεύσει έναν οποιοδήποτε άσημο καθηγητή οικονομικών από κάποιο περιφερειακό ΑΕΙ για την θέση αυτή παρά να βάλει τρεις ερασιτέχνες στο πόστο αυτό. Ειλικρινά πιστεύω ότι, από απόψεως διαχείρισης της οικονομίας, θα ήταν καλύτερα να είχε παραμείνει ο Αλογοσκούφης, παρά αυτοί οι τρεις μαζί.

Η μετακίνηση του κ. Χατζηδάκη στο Υπουργείο Ανάπτυξης αποτέλεσε μια εξαίσια κίνηση. Ένας πολύ ικανός άνθρωπος, με βαθιά γνώση των οικονομικών θεμάτων, με αναμφίβολες ικανότητες και αποφασιστικότητα στο χειρισμό και την επίλυση δύσκολων θεμάτων, όπως η Ολυμπιακή, αναλαμβάνει ένα υπουργείο όπου είναι καθ ύλην αρμόδιο για την εφαρμογή πλήθους κοινοτικής νομοθεσίας, ενώ περιλαμβάνει και την επιτροπή ανταγωνισμού, που η δυσλειτουργία της αποτελεί ίσως τον κύριο λόγο για τα μεγάλα βάσανα της οικονομίας μας. Ειλικρινά δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη επιλογή για το Ανάπτυξης και τον τομέα του ανταγωνισμού από ένα "σκυλί των Βρυξελλών", έναν άνθρωπο βαθιά χωμένο στην κοινοτική νομοθεσία περί ανταγωνισμού και δοκιμασμένο. Μέσα μου θα θελα να είχε λίγο χρόνο ακόμα για να λύσει εξ' ολοκλήρου το ζήτημα της Ολυμπιακής, αλλά η μετακίνησή του σε ένα τόσο σημαντικό υπουργείο την θεωρώ πολύ σημαντική.

Το πρόβλημα με την μετακίνηση Χατζηδάκη στο ανάπτυξης είναι ότι δεν καλυτερεύει απαραιτήτως τα πράγματα διαχειριστικά μιας και ο κ. Χρ. Φώλιας που αποχώρησε ήταν ένας πολύ ικανός διαχειριστής, και παρ' όλες τις αντιπάθειες που έτρεφαν γι' αυτόν στο υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο έκανε πολύ καλή δουλειά, ειδικά σε θέματα ενεργειακά, τόσο με τους αγωγούς όσο και χτυπώντας "καμπάνες" για θέματα πυρηνικής ενέργειας. Στα πλην του η παραμέληση της επιτροπής ανταγωνισμού, για την οποία είναι απολύτως υπεύθυνος και θα έπρεπε να δώσει μεγαλύτερη φροντίδα, αν και δύσκολα θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από έναν πρώην επιχειρηματία. Εξ' αιτίας της παραμέλησης αυτής ήταν αδύνατο να τιθασευτεί αποτελεσματικά ο πληθωρισμός, πράγμα που βάρυνε σημαντικά στην αποπομπή του.

Η είσοδος του κ. Γκιουλέκα ως Υφ. Εσωτερικών με αρμοδιότητα Επικοινωνία και Ενημέρωση , ο οποίος ουσιαστικά αντικαθιστά τις επικοινωνιακές αρμοδιότητες του κ.Ρουσόπουλου, αναμένεται να είναι ένα στοίχημα. Πρόκειται για σημαντικότερο διορισμό απ' ότι φαίνεται αρχικά. Δημοσιογράφος μεν, αλλά σε περιφερειακό κανάλι, αποτελεί ένα ερωτηματικό. Ενδέχεται να βελτιώσει πολύ την εικόνα της κυβέρνησης ή να την χειροτερεύσει. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να αποσυρθεί ο κ. Αντώναρος γιατί, όπως και να το κάνουμε, επικοινωνιακός δεν είναι καθόλου.

Στα υπέρ επίσης η παραμονή της κ Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ. Έχει κάνει εξαίσια δουλειά έως τώρα. Κυριολεκτικά έσωσε το σκοπιανό το οποίο έβαινε προς καταστροφή. Ένας άνθρωπος ο οποίος καταφέρνει να αλλάξει τόσο ριζικά την άποψη της παγκόσμιας πολιτικής γνώμης για το σκοπιανό, σε σημείο που χώρες αρχίζουν να άρουν της προηγούμενη αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία, δεν μπορεί πάρα να αξίζει συγχαρητηρίων. Περιμένουμε ακόμα καλύτερα.

Απογοήτευση μου προκάλεσε η παραμονή του κ. Σουφλιά στο ΥΠΕΧΩΔΕ, και πάνω απ' όλα η συνέχιση της καταδυνάστευσις που αναγκάζεται να υποστεί το Υπ. Περιβάλλοντος από αυτόν τον άνθρωπο. Είναι προσωπικά υπεύθυνος για το διεθνές ρεζίλεμα της χώρας μας στο ζήτημα της τήρησης των όρων του Πρωτοκόλλου του Κιότο, και ο κυνισμός με τον οποίον αντιμετώπισε τον ζήτημα όταν αυτό βγήκε στην επιφάνεια τον έκανε εξαιρετικά αντιπαθή. Είναι βαρύς και ασήκωτος πια, γερασμένος, και αν και ήταν ένας καλός υπουργός πολύ παλιά, σήμερα δεν προσφέρει τίποτε πέρα από καθυστέρηση και οπισθοδρομική ηγεμονική συμπεριφορά στην διακυβέρνηση της χώρας. Η επιπρόσθετη είσοδός του στην τριμελή οικονομική επιτροπή, και μάλιστα με την ιδιότητα του πρώην ΥΠΕΘΟ, ουσιαστικά τον καθιστά σκιώδη πρωθυπουργό! Προσωπικά θα προτιμούσα ο κ. Σουφλιάς, με την αναμφίβολη εντιμότητα και πολιτική εμπειρία του, να αναλάμβανε μια θέση αντιπροέδρου της κυβέρνησης ή κάτι σαν τον παλιό ρόλο του Υπουργού Συντονισμού. Όχι όμως πραγματικό χαρτοφυλάκιο για τον κ. Σουφλιά. Παρακαλείσθε κύριε πρωθυπουργέ, για το καλό της χώρας.

Ο κ. Σαμαρας επιστρέφει και πάλι στο υπουργικό προσκήνιο, στο Υπ. Πολιτισμού. Η άποψή μου για τον κ.Σαμαρα είναι γενικά αρνητική. Όχι με την λογική του "προδότη" μιας παράταξης, αλλά απλά και μόνο επειδή όσο παλιά αντιπροσώπευε το "νέο", τόσο σήμερα αντιπροσωπεύει το "παλιό". Όσοι τον έχουν ακούσει να μιλάει ή να αρθρώνει λόγο και επιχειρήματα ξέρουν τι εννοώ. Είναι και μια ευκαιρία βέβαια να δοκιμαστεί, και ουσιαστικά τοποθετείται και σε ένα "ανώδυνο" παραγωγικά υπουργείο. Ο βασικότερος λόγος της εισόδου του, όμως, είναι καθαρά ως πολιτικό αντίβαρο προς την κ. Μπακογιάννη. Στα συν ότι έχει κάτι να "αποδείξει" στους πάντες. Ας ελπίζουμε ότι το κίνητρο αυτό θα τον κάνει παραγωγικό.

Θα ήθελα επίσης να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου και στον κ. Χατζηγάκη για το έργο του στο Δικαιοσύνης, όπου πραγματικά αποδείχτηκε ενεργός υπουργός, με πλούσια και πρωτότυπη νομοθετική δραστηριότητα, όπως το σύμφωνο συμβίωσης (ποιος περίμενε μια τέτοια εξέλιξη από μια κυβέρνηση ΝΔ;) και η φροντίδα του για το σωφρονιστικό σύστημα. Θεωρώ την μετακίνησή του στο Γεωργίας ως ακατάλληλη, μιας και το Γεωργίας χρειάζεται έναν γνώστη του διεθνούς εμπορίου και αναπτυξιακών οικονομικών. Πολλές φορές όμως οι εφευρετικοί και δραστήριοι άνθρωποι ξεπερνούν τις δυσκολίες μη γνώσης πολλών θεμάτων με την απλή τους λογική, και ο κ. Χατζηγάκης είναι ένας από αυτούς.

Η παραμονή του κ. Αβραμόπουλου στο Υγείας είναι καθαρά ζήτημα υπουργικών ισορροπιών, μιας και είναι πολιτικός ογκόλιθος από μόνος του, και δύσκολα θα μπορούσε να μετακινηθεί σε υπουργεία που θα του πήγαιναν (Εσωτερικών/Εξωτερικών) μιας και εκεί κατοικοεδρεύουν άλλοι ογκόλιθοι. Απλά υπομονή για τον κ.Αβραμόπουλο. Θα πρεπε να χαίρεται πάντως, γιατί το Υγείας είναι "ασφαλές" υπουργείο τις ανήσυχες αυτές μέρες, χωρίς παγίδες.

Είμαι εξοργισμένος με την παραμονή του κ. Ιωαννίδη στο Υφ. Αθλητισμού. Γενικά είμαι εξοργισμένος με την ύπαρξή του στην πολιτική. Ο άνθρωπος έγινε βουλευτής επειδή χαίρει της εκτίμησης του αμόρφωτων αθλητικών οπαδών, και ειλικρινά δεν έχει τις ικανότητες να βελτιώσει και να αναδείξει το χώρο. Του λείπουν οι ικανότητες διαπραγμάτευσης και ισορροπιών, και δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε καν στοιχειώδη λόγο! Απαιτούμε την απομάκρυνσή του.

Είμαι βαθύτατα δυσαρεστημένος που η κ. Γιαννάκου δεν επανήρθε στο υπουργικό σχήμα. Η μεταρρύθμιση της παιδείας που προώθησε ήταν κάτι που η χώρα το είχε μεγάλη ανάγκη, αλλά πολεμήθηκε από πολλαπλά κατεστημένα. Είναι ένας άνθρωπος για δύσκολες αποστολές. Καταλαβαίνω ότι ο πρωθυπουργός δίνει σημασία στο ότι δεν εξελέγη καν βουλευτής, αλλά εν γένει κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε σημασία στο αν κάποιος εξελέγη βουλευτής η όχι, και να τοποθετούμε υπουργούς ανθρώπους τεχνοκράτες βάσει ικανοτήτων, και όχι βάσει πόσα πρόβατα μετράει ο καθένας στο εκλογικό μαντρί τους.

Απογοητευμένος είμαι επίσης από την παραμονή του κ. Μειμαράκη στην κυβέρνηση. Σε οποιοδήποτε υπουργείο. Όντας το απόλυτο "κομματόσκυλο", ο κ. Μειμαράκης θα πρέπε να τοποθετηθεί στο κόμμα. Εκεί είναι το στοιχείο του. Για την κυβέρνηση είναι, με συγχωρείτε, εντελώς άχρηστος, και στα τόσα χρόνια που είναι στο υπουργείο θα έπρεπε να είχαμε δει θεαματικές αλλαγές στο στρατό σε πολλά ζητήματα, με κυριότερο τον εξορθολογισμό της θητείας και των εξοπλισμών, ριζική αλλαγή της επιχειρησιακής φιλοσοφίας της χώρας και της δομής του στρατεύματος, κατάργηση και αναδιάταξη στρατοπέδων με στόχο μείωση του κόστους (και όχι όπως τώρα για εξυπηρέτηση τοπικών οικονομιών). Δεν είναι ικανός ο κ.Μειμαράκης να κάνει τίποτε απ'όλα αυτά.

Κλείνοντας, η γενική μου άποψη είναι ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα είναι χειρότερο διαχειριστικά αλλά καλύτερο επικοινωνικά και πολιτικά από το προηγούμενο. Είναι χειρότερη κυβέρνηση για να διαχειριστεί την χώρα γιατί δεν υπάρχει ικανός αντικαταστάτης για τον κ. Αλογοσκούφη στο Οικονομίας, ενώ η αποχώρηση των Χατζηδάκη από το Μεταφορών και Χατζηγάκη από το Δικαιοσύνης δημιουργούν αβεβαιότητα για το κατα πόσο θα συνεχίστεί η καλή δουλειά στα υπουργεία που άφησαν, ενώ κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν να προσφέρουν κάτι τραγικά καλύτερο στα νεα τους υπουργεία σε σχέση με τους προηγούμενους ενοίκους τους. Πρέπει να παραδεχτούμε όμως ότι η νέα κυβέρνηση βελτιώθηκε επικοινωνιακά και πολιτικά. Ο κ.Αλογοσκούφης ήταν ένα μαύρο πρόβατο. Το ίδιο και οι κκ. Φώλιας και Λιάπης, καθώς και κάποιοι άλλοι.

Ας ελπίσουμε όλα να πάνε καλά, αν και πιστεύω ότι αν δεν βρεθεί σύντομα ένας ικανός ΥΠΕΘΟ, τότε θα ήταν καλύτερα να ερχόταν το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση που έχει οικονομολόγους και μπόλικους.

Analytis

Δεκεμβριανά 2008: Απολογισμός

Τι να πρωτοειπώ και τι να πρωτοαναλύσω για τα Δεκεμβριανά που συντάραξαν τη χώρα, σπίλωσαν την εικόνα της ανα την υφήλιο, και έφεραν την πατρίδα μας στα πρόθυρα του χειρότερου παραλογισμού που μπορούσε να υπάρξει;

Πολλά είναι η απάντηση, και παρ' όλο που πολλά συνέβησαν και πολλά ειπώθηκαν, θα αποτολμήσω μια πρόχειρη κριτική ανασκόπηση του τι πραγματικά συνέβη, και τι δεν συνέβη.

Πρωτ'απόλα αυτό που ζήσαμε τον προηγούμενο μήνα δεν ήταν σε καμία περίπτωση ούτε "επανάσταση", ούτε "εξέγερση". Γελάω πάρα πολύ με τις φιλοδοξίες όλων εκείνων που προσπαθούν να το ονομάσουν έτσι. Αυτό που μπορούμε με ασφάλεια να πούμε, είναι ότι επρόκειτο για ταραχές οι οποίες τόσο σαν αφορμή όσο και σαν έκφραση ήταν εφάμιλλες των ταραχών της Γαλλίας το 2005 και των ταραχών του Los Angeles το 1992. Οι ομοιότητες με τα δυο αυτά περιστατικά πολλές: νεαροί που ανήκουν σε κοινωνική ομάδα συχνά διασταυρωμένη με την αστυνομία πέφτουν θύματα αστυνομικής βίας, και η κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουν (και μόνον αυτή) ξεσηκώνεται για να πάρει το αίμα της πίσω. Τόσο οι ταραχές της Αθήνας 2008 λοιπόν, όσο και της Γαλλίας 2005 και Los Αngeles 1992 είχαν εντυπωσιακά ίδια χαρακτηριστικά, τόσο σε επίπεδο "σπινθήρα" που άναψε τη φωτιά, όσο και σαν κοινωνιολογική βάση αναφοράς.

Δεν ήταν λοιπόν κοινωνική εξέγερση. Έφαγε απλά η αστυνομία ένα μέλος των "γνωστών αγνώστων" και αυτοί ξεσηκώθηκαν για να πάρουν το αίμα τους πίσω. Ποσώς ενδιαφέρθηκαν όταν η αστυνομία σκότωσε εκείνο το άμοιρο σερβάκι στη Θεσσαλονίκη το 1999, ποσώς τους ενδιέφερε αν η αστυνομία σκότωσε ένα άλλο παλικάρι (Έλληνα) πριν λίγα χρόνια στην Θεσσαλονίκη πάνω σε αστυνομικό έλεγχο, ποσώς τους ενδιέφερε όταν η 17Ν σκότωσε με τη ρουκέτα της κατά λάθος εκείνον τον άτυχο νέο στην επίθεση εναντίον του Γ. Παλαιοκρασσά το '92.

Γιατί ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν ήταν ο οποιοσδήποτε Έλληνας..ήταν δικός τους! ήταν στην παρέα τους! δεν ήταν ακριβώς το "άγιο" παιδί που μας παρουσίασαν τα ελληνικά ΜΜΕ, συγκρατημένα και αυτά να μην πουν την αλήθεια γιατί υπήρχε και μια μάνα που πενθούσε ταυτόχρονα τόσο το παιδί της, όσο και το χρυσοχοείο της που, σύμφωνα με την Καθημερινή, καταστράφηκε και λεηλατήθηκε και αυτό από τους "εκδικητές" του μικρού Αλέξη. Του Αλέξη ο οποίος κατάφερε "κατά λάθος" να βρεθεί τόσο στον αγώνα πόλο Ολυμπιακού-Παναθηναικού που έγιναν επεισόδια από χούλιγκανς ("απλός θεατής ήταν" σπάραξε η μάνα στα κανάλια) όσο και λίγη ώρα αργότερα στο σημείο που έγιναν τα επεισόδια με τους δυο αστυνομικούς ("περαστικός ήταν" λένε οι φίλοι του).

Ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα. Ο μικρός Αλέξης, με την μάνα χρυσοχόο και τον μπαμπά τοπικό πολιτικό, ήταν απλά ένα παιδί που έπαιζε αυτό που πολλά νεαρά παιδιά παίζουν τα τελευταία χρόνια με την αστυνομία, την μετεξέλιξη ενός παιδικού παιχνιδιού που στο δημοτικό το λέγαμε "κλέφτες και αστυνόμοι", και τότε θυμάμαι οι παιδικοί "κλέφτες" που τρέχαμε να μην μας πιάσει η άλλη ομάδα ήμασταν περήφανοι που καταφέρναμε στο τέλος να βγούμε νικητές. Αλλά προφανώς κάποια παιδιά το πήραν πολύ στα σοβαρά το ηρωικό αυτό παιχνίδι. Και επειδή ο χουλιγκανισμός πάντα ψάχνει μια διαφυγή, η δημοσιοϋπαλληλική αστυνομία μας ήταν ένας πολύ εύκολος στόχος.

Από την άλλη, βέβαια, είχαμε το τέρας (χωρίς εισαγωγικά). Ένα ρεμάλι αστυνόμο που νόμιζε πως ήταν ράμπο, που την είδε πιστολέρο. Ένα κατάπτυστο, προφανώς, υποκείμενο, που η βαλλιστική εξέταση έδειξε ότι βάρεσε ούτε στο έδαφος, ούτε στον αέρα, αλλά στο ψαχνό! Δεν το συνεχίζω περισσότερο γιατί τα ΜΜΕ νομίζω είπαν όλα όσα θα θελα να πω. Εδώ άλλωστε είμαστε για να αποκαλύπτουμε κρυμμένες αλήθειες, και αυτή η αλήθεια για τον αστυνομικό αυτό είναι μια αλήθεια φανερή και καθόλου κρυμμένη. Τίποτα λιγότερο από ισόβια είναι η ευχή μου.

Ήταν άδικος ο χαμός του Αλέξη; ναι ήταν...ανεξαρτήτως του αν ήταν ένας μικρός χούλιγκαν, που του άρεσε να πετά πέτρες, δοκάρια και, ποιος ξέρει, μπορεί και καμιά μολότοφ που και που. Αυτό που σίγουρα του χρειαζότανε ήταν ένα γερό αναμορφωτήριο, το λιγότερο κανένα κρατητήριο για να τρομάξει λίγο, μέχρι να πέσει το τηλεφωνάκι από τον μπαμπά τον τοπικό πολιτικό και να πάει σπίτι του. Ανεξαρτήτως του παιδιού, του παρελθόντος του, της συμπεριφοράς του, δεν δικαιολογούνταν ο πυροβολισμός. Γι' αυτό και η προσπάθεια του αστυνομικού να παρουσιάσει το παρελθόν του νεαρού ως δικαιολογία για τον πυροβολισμό ήταν εμετική. Ανεξαρτήτως αν ήταν αλήθεια αυτά που έλεγε, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν, το ότι προσπάθησε να δικαιολογήσει τον πυροβολισμό ήταν επαίσχυντο. Περισσότερο θα τον συμπαθούσα αν έλεγε "με στρίμωξαν, πανικοβλήθηκα, το έκανα από τον πανικό, μετάνιωσα, ήμουν πανικοβλημένος, ζητώ συγχώρεση" (που αν και ψέματα, τέλος πάντων είναι πιο πειστικό) παρά αυτό το εμετικό. Πες μια συγγνώμη βρε αδερφέ τουλάχιστον! Πες ένα λυπάμαι! Το ότι έκατσες και προσπάθησες να δικαιολογήσεις το γιατί δεν λυπάσαι, είναι για φτύσιμο!

Από κει και πέρα το τι συνέβη μακράν απέχει από τα περι "αυθόρμητης εξέγερσης" που πολλοί επικαλούνται. Απλά πέσαν τηλεφωνήματα μεταξύ χουλιγκάνων και αντιεξουσιαστών "σκότωσαν τον Αλέξη της παρέας μας, ναι ρε, σκότωσαν δικό μας οι αλήτες! σκότωσανε δικό μας, πάμε να τους δείξουμε". Σε χρόνο dt τα τηλέφωνα μεταξύ των γνωστών αγνώστων όλης της Ελλάδας είχαν πέσει, και όλοι βγήκαν στους δρόμους ταυτόχρονα. Για κανέναν που σκοτώθηκε από την αστυνομία δεν είχαν επιφυλάξει κάτι τέτοιο. Ο Αλέξης όμως ήταν ειδική περίπτωση, γιατί ήταν δικός τους...

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όπως πχ γιορτή πολυτεχνείου, πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, αντιπολεμική διαδήλωση, πορεία για την παιδεία, οι οδομαχίες με τους γνωστούς κουκουλοφόρους θα ήταν σκληρές. Αλλά η περίπτωση τώρα ήταν περίεργη. Όχι μόνο ήταν εξαγριωμένοι γιατί σκότωσαν δικό τους, όχι μόνο είχα τις ευχές ολόκληρης κοινοβουλευτικής παράταξης και κατέστρεφαν με το μένος αριστερού ιερού πολέμου, αλλά οποιοσδήποτε τραυματισμός τους θα θεωρούνταν από τον τύπο, υπό το φως της προφανούς δολοφονίας του Αλέξη, ως αστυνομική βία, και με το μένος τους η πιθανότητα ενός ακόμα θανάτου σε περίπτωση σοβαρής συμπλοκής ήταν αυξημένος. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, τότε πραγματικά μπορεί να είχαμε εξέγερση. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο και δικαιολογημένα, η εντολή που δόθηκε στην ΕΛΑΣ ήταν να αποφύγει κάθε εμπλοκή. Μια απόφαση την οποία, παρ' όλες τις ζημίες που συνέβησαν, την χαιρετίζω ως υπεύθυνη και δικαιολογημένη από την πολιτική μας ηγεσία.

Έτσι, ο θάνατος του Αλέξη και η ιδεολογική κάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ, έδωσαν στους κουκουλοφόρους το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν. Και έκαναν ότι ήθελαν. Σύντομα, εκτός από αυτούς, και άλλοι μυρίστικαν την ευκαιρία. Μετανάστες, Αλβανοί, χούλιγκαν, και ξαφνικά όλη η βρωμερή υποκοσμική βάση που ενυπάρχει σε κάθε κοινωνία μυρίστηκε ότι εδώ μπορούμε να λεηλατήσουμε, να κλέψουμε, να οργαστούμε την βία. Και βγήκαν και αυτοί στους δρόμους. Αγαπημένη μου σκηνή από περιγραφή της Καθημερινής: ο τραβεστί πακιστανός που είχε βουτήξει την γούνα από το κατάστημα γυναικείων ειδών και έτρεχε στο δρόμο φορώντας την και με τις σαγιονάρες...ώρες ώρες το επίπεδο των "αριστερών" αυτών "εξεγέρσεων" πραγματικά με συναρπάζει...Να χαίρεστε τους ψηφοφόρους σας κύριε Αλαβάνε, τους οποίους με τόση φροντίδα προσπαθείτε να καλύψετε ιδεολογικά...μια γούνα για τον κύριο Αλαβάνο παρακαλώ...από ρώσικη αρκούδα φυσικά, να μην ξεχνιόμαστε...

Από εκεί και πέρα περνάμε σε κάτι περίεργους...bloggers, δημοσιογράφους, "ιδεολόγους", οι οποίοι, μέσα στην αυνανιστική τους μανία να βαφτίσουν ένα ξεσηκωμό συμμοριών σε "επανάσταση" είπαν και έγραψαν διάφορα γελοία με τα οποία ακόμα γελάω... όπως πχ ότι "από την Ελλάδα ξεκινάει το κύμα που θα σαρώσει με επανάσταση όλη την Ευρώπη" μέχρι την περιγραφή των "εξεγερμένων" ως ευγενών καταπιεσμένων εργαζομένων που ξεσηκώνονται ενάντια στο κατεστημένο...Λίγο δύσκολο βέβαια, μιας και η ηλικία των παιδιών αυτών κυμαίνεται κάπου μεταξύ 16 και 22 χρονών, οπότε ακόμα βυζαίνουν από την μάνα τους, πάνε φροντιστήρια, έχουν μανάδες χρυσοχόους και μπαμπάδες τοπικούς πολιτικούς, και καμία μα καμία καταπίεση κοινωνική δεν έχουν νιώσει ακόμα στη ζωή τους. Να πω ότι βγήκαν 20ρηδες και 30ρηδες άνεργοι στους δρόμους, να πω ναι, εδώ έχουμε μια κοινωνική έκρηξη! Αλλά δεν ήταν δύσκολο, ακόμα και για τους ξένους ανταποκριτές, να καταλάβουν ότι όλοι αυτοί οι κουκουλοφόροι δεν ήταν τίποτε άλλο από...αριστερός χουλιγκανισμός! "Εξέγερση των καλομαθημένων" τόνιζε το BBC σε μια του ανταπόκριση, και εξεπλάγην από το πόσο καλό ρεπορτάζ πραγματικά έκαναν... Και όσο για το ότι θα γίνει απαρχή παγκόσμιας εξέγερσης...ακόμα γελάω με την μεγάλη ιδέα που έχουν μερικοί άνθρωποι στην Ελλάδα για τον εαυτό τους...

Τέλος, είδα έναν blogger ο οποίος χλεύαζε τους αστυνομικούς που φύλαγαν το δέντρο...Δεν μου λέτε, το δέντρο τι σας πείραξε; Αυτή είναι η επανάσταση που ευαγγελίζεστε; η καταστροφή των εορταστικών εικόνων των μικρών παιδιών; γιατί το δέντρο δεν είναι εκεί για εμάς...είναι για αυτά τα μικρά τα παιδάκια που θέλουν να πάνε να δούνε το Άγιο Βασίλη, να χαρούνε τις γιορτές. Για μένα, το κάψιμο του δέντρου εν μέσω γέλιων και ιαχών κουκουλοφόρων ήταν η απόλυτη ένδειξη του πόσο βάρβαροι και κοινωνικά αποκομμένοι από τον μέσο πολίτη ήταν οι ταραξίες αυτής της εξέγερσης. Τα κίνητρά τους δεν είχαν καμία σχέση λοιπόν με αριστερή επανάσταση...είχαν όμως κάθε σχέση με τον Νέρωνα, που έκαψε την Ρώμη για πλάκα...και αυτά τα παιδιά για πλάκα έκαψαν την Αθήνα...ιδού οι μικροί Νέρωνες που υιοθετεί η "προοδευτική" αριστερά μας.

Κλείνω το μακροσκελές αυτό κείμενο στηλιτεύοντας την κουκούλα. Γιατί η ιστορία απέδειξε το εξής: ότι οι πραγματικοί αγωνιστές δεν ντρέπονται να δείξουν το πρόσωπό τους. Την κουκούλα μόνο ο ταραξίας ενός δημοκρατικού πολιτεύματος την χρειάζεται. Στο Πολυτεχνείο το '73 κανείς δεν φορούσε κουκούλα. Κανείς απ' όσους αγωνίστηκαν ενάντια στην δικτατορία δεν φόρεσε κουκούλα. Κανείς απ' όσους αγωνίστηκαν ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις δεν φόρεσε κουκούλα. Γιατί η κουκούλα μόνο μια χρησιμότητα έχει: να μην σε αναγνωρίζει ο δήμος, ο λαός! Την φορούσαν οι δωσίλογοι, και είχαν τους λόγους τους. Έτσι και οι νεαροί κουκουλοφόροι μας, δεν φοράνε κουκούλες. Όχι για να μην τους αναγνωρίσει η αστυνομία. Αλλά για να μην τους αναγνωρίσουν οι συμπολίτες τους, και πιο συγκεκριμένα οι μανάδες τους και οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων και των αυτοκινήτων που καταστρέφουν. Δεν κρύβονται από καμία εξουσία, γιατί οι αγωνιστές της ελευθερίας ποτέ δεν κρύφτηκαν από τον λαο, ποτέ δεν υπάρξαν άγνωστοι. Στην πραγματικότητα, κρύβονται από την δημοκρατία. Η κουκούλα είναι εργαλείο των δειλών, όχι τον επαναστατών, και οι επαναστάτες δεν είναι δειλοί, ούτε κουκουλοφόροι.

Ελπίζω να μην έχουμε άλλα θύματα, ούτε από την μια, ούτε και από την άλλη πλευρά. Θα το ξεπεράσουμε και αυτό ως έθνος. Τουλάχιστον κατάλαβαν πολλοί ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Και θα δούμε, ελπίζω, μεγάλη βελτίωση, τόσο στο θέμα του "ασύλου", όσο και σε πολλά. Ίσως όχι σε αυτή την κυβέρνηση, αλλά σίγουρα με την επόμενη.

Analytis

H επιστροφή του Αναλυτή

Αγαπητοί αναγνώστες

Για κανα δυο μήνες απουσίασα από τα της blogoσφαιρας λόγω πιεστικών επαγγελματικών υποχρεώσεων. Επειδή όμως θεώρησα κρίμα την εγκατάλειψη αυτής της προσπάθειας, επανέρχομαι ξανά και αναμείνατε ξανά περισσότερη ανάλυση της ειδησεογραφίας.

Νίκη Ομπάμα: πώς προέκυψε το αποτέλεσμα;

Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι από χθές ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Κοσμοϊστορική η στιγμή; Αναμφίβολα! Είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος και αυτό θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην αμερικάνικη και παγκόσμια ιστορία. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Ας μην ξεχνάμε ότι προηγούμενοι μάυροι υποψήφιοι αγνοήθηκαν. Ο Ομπάμα δεν ήταν απλά ένας ακόμα μάυρος υποψήφιος. Με το ύφος του, την αποφασιστικότητά του, το ώριμο μίγμα χιούμορ και σοβαρότητας, αλλά πάνω απ'όλα με την ικανότητά του να επικοινωνεί αποτελεσματικά μακροπρόθεσμα όνειρα και οράματα στους συμπολίτες του, αποτέλεσε μια δικαιολογημένη επιλογή για τον αμερικανό ψηφοφόρο ανεξάρτητη της φυλετικής του καταγωγής.

Η νίκη, βέβαια, καθόλου ευρεία δεν είναι, και ας μην παρασύρονται οι υπστηρικτές του Ομπάμα από τις εκλεκτορικές ψήφους του first past the post αμερικανικού συστήματος. Με ποσοστό 53% έναντι 47% του Τζών Μακέην, μια αναποδιά στην διοίκηση ή στο image του αφού αναλάβει την εξουσία θα φέρει το πολιτικό παιχνίδι και πάλι στα ίσια του. Και με δεδομένο ότι ο Ομπάμα ξόδεψε 600-700 εκ. δολλάρια στην προεκλογική του εκστρατεία έναντι των 80 εκ. δολλ του Τζών Μακέην, αναρωτιέται κανείς τι θα γινόταν αν δίνονταν στους δυο μονομάχους η ίδια ποσότητα "πυρομαχικών", και αν αντίθετα θα απαιτούσαμε μεγαλύτερη διαφορά από τον Ομπάμα βάσει των πολλαπλάσιων χρημάτων που ξόδεψε.

Ερώτημα επίσης αποτελεί για την εκλογή του το κατά πόσον ο Ομπάμα εξελέγη εξ'αιτίας του χρώματός του ή όχι. "Choose a man based on the content of his charachter, and not the colour of his skin" κράυγαζαν φρενιασμένα οι μαύροι ψηφοφόροι, αλλα οι ίδιοι ολοφάνερα ψήφισαν "ρατσιστικά" δίνοντας το 97% (!!!) των μαύρων ψήφων στον Ομπάμα. Αναρωτιέται κανείς, λοιπόν, κατά πόσο θα άλλαζε το αποτέλεσμα αν η μαύρη ψήφος ήταν λιγότερο χρωματισμένη φυλετικά και περισσότερο πολιτικά, όπως πχ των ισπανόφωνων που υποστήριξαν Ομπάμα μεν αλλά πιο ισορροπημένα (60% Ομπάμα, 40% Μακέην). Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αν οι μαύροι ψήφιζαν φυλετικά αποχρωματισμένα όπως οι ισπανόφωνοι, ο Μακέην αυτή τη στιγμή θα ήταν νικητής, γιατί αρκεί ένα 3% των ψηφοφόρων να αλλάξει στρατόπεδο για να ανατρέψει το αποτέλεσμα.

Ο Μακέην από την άλλη έκανε λάθη, πολλά λάθη στην εκστρατεία του. Ο ανεξάρτητος, υπερκομματικός και καθόλου συντηρητικός Μακέην, μέσα στο άγχος του να συσπειρώσει την Ρεπουμπλικανική βάση που δυσπιστούσε απέναντί του, υπέπεσε σε σειρά λάθων. Αναγκάστηκε να αλλάξει το ύφος του και να αποσιωπήσει τις ιδιαίτερες θέσεις του, με τις οποίο είχε τόση απήχηση υπερκομματικά, και να τις υποβιβάσει σε νευρικά βροντώδη χοροπηδητά και εθνικιστικά συνθήματα που αρέσουν στην αμερικανική "δεξιά", ενώ η επιλογή της Sarah Palin για την αντιπροεδρία κατέστρεψε και τις τελευταίες ελπίδες του να προσελκύσει υπερκομματικούς ψηφοφόρους και την σκεπτόμενη Αμερική, όλα στο βωμό της συσπείρωσης των αμόρφωτων χωριατών πιονέρων του γεωγραφικού κέντρου και νότου. Γκάφες όπως ο χαρακτηρισμός της Αμερικανικής οικονομίας ως "εύρωστης" στο άκουσμα της χρεωκοπίας της Lehman Brothers δημιούργησαν σοβαρά ερωτηματικά κατα πόσο διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα, ενω η απουσία δεδηλωμένων θέσεων (προφανώςγια να μην στεναχωρήσει με αυτές την ρεπουμπλικανική βάση) χτύπησε άσχημα μπροστά στα πλούσια οράματα και προγράμματα του Ομπάμα. Τέλος, το σημαντικότερο, φυσικά, πρόβλημα για τον Μακέην ήταν όχι μόνο ότι εκπροσωπούσε κυβερνών κόμμα εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά και ο ίδιος ο George Bush και η βαριά κληρονομία του, και η δήλωση στήριξης του Dick Cheney λίγες μέρες πριν τις εκλογές αποτέλεσε χαριστική βολή για κάθε ελπίδα επανεκλογής. Γιατί αν υπήρχε κάτι που ο μέσος αμερικανός ήθελε πάση θυσία ήταν η αποστασιοποίηση από τον George Bush και ότι αυτός αντιπροσώπευε, και ο McCain απέτυχε να πείσει του αμερικανούς ότι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα που τον στηρίζει άλλαξε ενα μια νυκτί.

Παρά ταύτα, ο Μακέην κατάφερε να συγκεντρώσει 47%, ή (αντίστροφα) κατάφερε να "συγκρατήσει" τον οδοστρωτήρα Ομπάμα, τα πολλαπλάσια χρήματά του και την bonus "φυλετική" προτίμηση των μαύρων προς αυτόν, στο 53%. Αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια στον Τζών Μακέην για την προσπάθεια αυτή. Κανείς, πραγματικά, άλλος υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων δεν θα στεκόταν τόσο καλά απέναντι στον Ομπάμα, και με δυο τρείς καλύτερους χειρισμούς, όπως η επιλογή του Δημοκρατικού Joe Liebrman για την αντιπροεδρία και η αποβολή του άγχους συσπείρωσης της ρεπουμπλικανικής βάσης, μπορεί να είχε βγει και νικητής.

Ο Ομπάμα, αντιθέτως, καθόλου δεν αγχώθηκε να "συσπειρώσει" τους μαύρους ψηφοφόρους, παρ'όλο που είχε κάθε λόγο να το κάνει, γιατί η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν τον θεωρούσαν "αρκετά μαύρο", όπως είχε δηλώσει ο Jesse Jackson, η έτερη μαύρη φιγούρα εθνικής αποδοχής στις ΗΠΑ. Παρ'όλα αυτά ο Ομπάμα πόνταρε ότι οι μαύροι θα τον υποστηρίξουν έτσι η αλλιώς, ενώ αν προσπαθούσε αγχωτικά(σαν τον Μακέην) να συσπειρώσει την βάση του προωθώντας τον εαυτό του σαν "μαύρο" αυτοπεριχαρακωμένο υποψήφιο διαμαρτυρίας, ποτέ δεν θα είχε την απήχηση που απέκτησε, γιατί οι περιχαρακωμένοι μαύροι υποψήφιοι ανέκαθεν επικεντρώνονταν στα φυλετικά και χάνανε το γενικότερο perspective άλλων καίριων θεμάτων. Αντιθέτως, ο Ομπάμα θεώρησε τη φυλετική του καταγωγή ως δεδομένη που δεν χρειαζόταν περαιτέρω τονισμό, επικεντρώθηκε στα θέματα που απασχολούσαν γενικά την Αμερική και όχι μόνο τους μαύρους.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η μη γνήσια μάυρη καταγωγή του βοήθησε στην κατέυθυνση της μη αυτοπεριχαράκωσης, και αν δεν ήταν ο Ομπάμα ο ίδιος εξαιρετική περίπτωση παρελθόντος και χαρακτήρα, μπορεί να έπαιρνε κάμποσες δεκαετίες ακόμα για να βγεί αφροαμερικανός πρόεδρος. Ούτε καν η τηλεόραση και το σινεμά δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν τόσο σύντομα, θεωρώντας αντίθετα ότι πρώτα θα έβγαινε μια γυναίκα, μετά κάποιος ισπανόφωνος (που ως κοινωνική ομάδα είναι πολύ πιο προσαρμοσμένη κοινωνικά και καθόλου αυτοπεριχαρακωμένοι, παρ'όλο που μιλούν και άλλη γλώσσα) και μετά ένας μαύρος. Ο Ομπάμα, ακριβώς επειδή δεν είναι ο τυπικός μαύρος ,αλλά κάτι άλλο μοναδικό, ονειροπόλο, και σαφέστα λιγότερο ρατσιστής στις συναναστροφές του από τους ίδιους τους μάυρους, έσπασε το ταμπού μόνος του πριν η ίδια η κοινωνία, είτε η λευκή είτε και η ίδια η μαύρη, ήταν έτοιμη να αποδεχτεί την προοπτική ενός μαύρου προέδρου.

Ο Ομπάμα δεν είχε μεγαλώσει παρέα με μαύρους, είχε μείνει ορφανός από τον μάυρο πατέρα του και τον μεγάλωσε η λευκή μητέρα του. Δεν ήταν κοινωνός του τρόπου ζωής και των κοινωνικών προτιμήσεων των αμερικανών μαύρων. Και η τραγική αλήθεια στην Αμερική είναι ότι, στις μέρες μας, οι μαύροι είναι μια εξαιρετικά αυτοπεριχαρακωμένη κοινωνική ομάδα. Δεν τους περιχαρακώνουν τόσο οι συμπολίτες τους, όσο αυτοπεριχαρακώνονται οι ίδιοι, και δυσπιστούν για οποιονδήποτε μαύρο δεν υιοθετεί το δικό τους εσώκλειστο κοινωνικό σύστημα. Εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν "πολιορκημένοι" τη στιγμή που ολοφάνερα η μεγάλη πλειοψηφία των λευκών αμερικανών έχει αφήσει πίσω της δια παντώς τις φυλετικές προκαταλήψεις. Οι μαύροι στην Αμερική αποφεύγουν όχι μόνο τους λευκούς, αλλά ακόμα και τους ισπανόφωνους, με τους οποίους θα έπρεπε, θεωρητικά, να βρίσκονται κοντύτερα. Ακόμα και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση αποφεύγουν συστηματικά να "σπάσουν" αυτό το ταμπού, και ενώ βλέπει κανείς στην τέχνη πολύ συχνά μάυροι να παρουσιάζονται σε ηγετικές θέσεις, δεν βλέπει κανείς σχεδόν ποτέ ένα μικτό ζευγάρι-οικογένεια μαύρων/λευκών. Αποτελεί ακόμα και σήμερα τεράστιο ταμπού, όχι τόσο των λευκών, όσο των ίδιων των μαύρων. Η αυτοπεριχαράκωση τους είχε ως αποτέλεσμα να παράγουν πολιτικούς με παρωπίδες οι οποίοι καθόλου κατάλληλοι δεν ήταν να ηγηθούν ενός πολυπολιτισμικού κράτους, πόσω μάλλον να παίξουν το ρόλο παγκόσμιου ηγέτη. Ο Ομπάμα, με το μοναδικό παρελθόν του που διέφερε από τόν τυπικό αφροαμερικανό, άλλαξε αυτή την κατάσταση.

Ας ελπίσουμε ότι τα οράματά του και η ηγεσία του θα φανεί αντάξια των προσδοκιών

Ολυμπιακή: σημαντικό βήμα προς επίλυση

Ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την αποκατάσταση των εργαζομένων της Ολυμπιακής, εν όψει της προσπάθειας εξυγιαντικής ιδιωτικοποίησης της εταιρείας.

Αποτελεί τεράστιο βήμα προόδου. Επί δεκαετίες η Ολυμπιακή, με συντριπτική ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ πρέπει να παραδεχτούμε, έχει μεταβληθεί σε μια απίστευτη μαύρη τρύπα κατασπατάλησης εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, χρημάτων των Ελλήνων φορολογουμένων. Εξ ανέκαθεν ανυπέρβλητο εμπόδιο στην πορεία εξυγίανσης αποτέλεσαν οι εργαζόμενοι οι όποιοι εργωδώς και φανατισμένα αγωνίστηκαν να διατηρήσουν εξωφρενικά πολυτελή προνόμια μισθοδοσίας, παροχών και ασυδοσίας σε ένα ανταγωνιστικό αεροπορικό διεθνές περιβάλλον που κάνει την ίδια δουλειά με το μισό κόστος. Με το νομοσχέδιο του υπουργείου Μεταφορών, και με όλα τα εύσημα που αντιστοιχούν στις προσπάθειες του υπουργού και πρώην επί χρόνια ευρωβουλευτή Κώστα Χατζηδάκη, η Ολυμπιακή είναι έτοιμη επιτέλους να περάσει εκεί που ανήκει, στον ιδιωτικό τομέα, αποδεσμεύοντας τεράστιους κρατικούς πόρους που προωθούνταν για να καλύψουν τις τρύπες της.

Πολλοί γκρινιάζουν (παράλογα) επειδή "ξεπουλιέται" μια κρατική εταιρεία. Ειλικρινά οι απαξιωτικοί αυτοί σοσιαλιστικού τύπου χαρακτηρισμοί ώρες ώρες καταντούν αφόρητα δημαγωγικοί. Ειδικά ο Α.Αλαβάνος με τα "σαλάμ αλέκουμ" επιχειρήματά του ξεπέρασε κάθε επίπεδο παραλογισμού, χωριατίλας, γελοιότητας, λαϊκισμού και (όλως παραδόξως) εθνικιστικής δημαγωγίας που μόνο στην λαϊκή δεξιά αρμόζει. Πώς περιμένουν από το ελληνικό κράτος να "εξυγιάνει" την Ολυμπιακή κρατώντας την σε "εθνικά" κρατικά χέρια όταν μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δεν το κατάφεραν; British Airways, Air France, Alitalia, Swissair, Sabena, όλες ιδιωτικοποιήθηκαν ή οδεύουν προς ιδιωτικοποίηση, είτε πριν αρχίσουν να γίνονται ζημιογόνες, είτε αφού έγιναν ζημιογόνες και επιβάρυναν κρατικούς προϋπολογισμούς

Άλλοι γκρινιάζουν (πιο λογικά) ότι το κράτος πληρώνει ακριβά το ξεφόρτωμα της Ολυμπιακής με την διατήρηση των υπαλλήλων της σε άλλες υπηρεσίες ή με παχυλές αποζημιώσεις εθελουσίας εξόδου. Το θέμα όμως είναι: μπορούσε να γίνει και τίποτε το διαφορετικό; Κάτι έπρεπε να γίνει και εν τέλει αυτή ήταν η πιο αναίμακτη από απόψεως αντιδράσεων λύση. Το αν σε κάποιους φαίνεται υπερβολικό τα "μπαξίσι" που αναγκάζεται η κυβέρνηση να δώσει στους εργαζόμενους της Ολυμπιακής έτσι ώστε να μπορέσει να ιδιωτικοποιήσει την εταιρεία, ας αναρωτηθούν αυτοί οι κάποιοι γιατί οι εργαζόμενοι απαίτησαν ένα τέτοιο μπαξίσι. Αν δεν το έδινε η κυβέρνηση τι άλλες εναλλακτικές θα υπήρχαν ώστε να ξεφορτωθεί το κράτος την εταιρεία;

Ο δυσκολότερος σκόπελος, λοιπόν, ξεπεράστηκε, και αυτό που απομένει είναι το ευκολότερο κομμάτι, η εύρεση αγοραστή. Και ήδη το ενδιαφέρον είναι έντονο. Ελπίζουμε και περιμένουμε. Γιατί, εν τέλει, την Ολυμπιακή ιδιώτης την έκανε μεγάλη, και όχι το κράτος.

Έρχεται η 17η Νοεμβρίου, άρχισαν ξανά τα επεισόδια! ΑΚΑ: Κάποιος να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο

Δεν πρόλαβε να μπει καλά καλά ο Νοέμβρης, και τα καθιερωμένα παραδοσιακά επεισόδια εντός και εκτός πανεπιστημίων αρχίσανε. Οι γνωστοί άγνωστοι ξεπρόβαλαν και πάλι από την πανεπιστημιούπολη της Θεσσαλονίκης, και αφού τα έκαναν και πάλι γυαλιά καρφιά επιτιθέμενοι στα πάντα γύρω τους και βάζοντας φωτιά, τραυμάτισαν ακόμα και τους πυροσβέστες που έτρεξαν να σβήσουν την πυρκαγιά.

Είναι προφανές ότι δεν πάει άλλο! Το Πολυτεχνείο αγωνίστηκε για ελευθερία, άλλα εν τέλει έπεσε θύμα της ίδιας του της φήμης. Με το πρόσχημα της ιδεολογίας το άσυλο εδώ και πολύ καιρό προστατεύει όλες εκείνες τις ομάδες που συμμερίζονται τη βία, και απλά θέλουν να τα κάνουν γυαλιά καρφιά! Και το να έχουν ιδεολογική "κάλυψη" είναι απλά ένα bonus! Γιατί προτεραιότητά τους είναι απλά να ρίξουν ξύλο!

Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους. Το άσυλο πρέπει να καταργηθεί! 'Η πρέπει να ρυθμιστεί η χρήση του με κάποιον άλλο τρόπο. Έως τώρα το άσυλο δίδεται αδιακρίτως στον καθένα και πρέπει να ψηφίσει η σύγκλητος του πανεπιστημίου για το αν πρέπει να αρθεί η όχι. Ε, λοιπόν, πρέπει να γίνει το αντίθετο. Η σύγκλητος να ψηφίζει όχι για το αν θα άρει το άσυλο, αλλά για το αν θα το αποδώσει σε κάποιον που το ζητά ευθύς εξαρχής (με την προϋπόθεση του αυτοδιοίκητου και της αυτοτέλειας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων). Μόνο έτσι θα αποκτήσει το πανεπιστημιακό άσυλο την πραγματική του διάσταση και θα υπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε! 'Η αυτό, ή να καταργηθεί τελείως! Σε δημοκρατική χώρα ζούμε, και ακόμα και αν γινόταν μια δικτατορία, το άσυλο δεν θα την σταματούσε έτσι η αλλιώς.

Φυσικά, τα αντιδεξιά ελατήρια της αριστεράς θα αντιδράσουν παράλογα και δυναμικά αν πάει να κάνει μια τέτοια αλλαγή η ΝΔ, η τέλος πάντων μια μη αριστερή κυβέρνηση. Ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ να είναι πιο κατάλληλο να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα, αλλά και πάλι οι σχέσεις του με την αριστερά θα δοκιμάζονταν σοβαρά. Αν όμως δεν βγει επιτέλους κάποιος να κάνει κάτι, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε το άσυλο να βιάζεται από στοιχεία που ρίχνουν μολότοφ, επιτίθενται σε πυροσβέστες, καίνε καταστήματα, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, εμποδίζουν δια της βίας τις πανεπιστημιακές εκλογές, εκφοβίζουν με την βία γενικότερα τον ακαδημαϊκό κόσμο, και επιχειρούν να λιντσάρουν με γυμνά χέρια ακαδημαϊκούς και πρυτάνεις!

Φτάνει πια! Ας κάνει κάποιος κάτι!

Το πακέτο των 28 δις είναι άχρηστο, η ανακοίνωση του πακέτου όμως όχι!

Στην αρχή ήταν ο Α.Βγενόπουλος, ο οποίος βγήκε μπροστά και αμφισβήτησε την σκοπιμότητα και την αντικειμενικότητα του πακέτου ενίσχυσης του τραπεζικού κλάδου ύψους 28 δις ευρώ που ανακοίνωσε η κυβέρνηση.

Στη συνέχεια, κάμποσες τράπεζες του εξωτερικού, με προεξάρχουσα την βρετανική Barclays, αρχίζουν επίσης να αρνούνται την βοήθεια των κρατικών πακέτων, βρίσκοντας άλλες λύσεις στα προβλήματα που η πιστωτική κρίση τους δημιούργησε.

Και ξαφνικά, σήμερα, σύσσωμος ο ελληνικός τραπεζικός τομέας, και ερεθισμένος από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που του εκτοξεύθηκαν στην σχετική συζήτηση στη βουλή, δηλώνει ότι, εν τέλει, δεν καίγεται για τη βοήθεια του πακέτου, επαναλαμβάνοντας αυτό που όλοι εδώ και καιρό ξέρουμε, ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ουδέποτε ήταν εκτεθειμένο σε επισφαλή δάνεια ή σε "τοξικά" επενδυτικά εργαλεία, οπότε τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες δεν έχουν να κάνουν με εσωτερικές αμαρτίες, αλλά με τους κλυδωνισμούς που υφίσταται το παγκόσμιο σύστημα από τις αμαρτίες των ξένων τραπεζών. Η ΣΜΕΧΑ, μάλιστα, θα προσφύγει στην Κομισιόν καταγγέλλοντας ευθέως το πακέτο στα κοινοτικά όργανα.

Εν τέλει, λοιπόν, το πακέτο γιατί το δίνει η κυβέρνηση; Ειδικά εφόσον, ο ένας μετά τον άλλο, οι Έλληνες τραπεζίτες τονίζουν ότι δεν το πολυχρειάζονται;

Η απάντηση είναι ότι το κάνει γιατί όλοι, εκτός των τραπεζιτών, περίμεναν από την κυβέρνηση να το πράξει. Ο κόσμος βλέπει στις ειδήσεις ότι στο εξωτερικό όλες οι κυβερνήσεις σπεύδουν να ενισχύσουν τα τραπεζικά τους ιδρύματα. Φοβήθηκε η κυβέρνηση, και δικαιολογημένα , ότι αν δεν ανακοινώσει και αυτή ένα "πακέτο", θα νομίσουν όλοι ότι οι ελληνικές τράπεζες θα είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος, και το "σορτάρισμα" που θα έπεφτε στις μετοχές τους ενδεχομένως να τις γονάτιζε ή να τις έκανε εύκολο θύμα εξαγοράς. Για να μη μιλήσουμε για τον πανικό του απλού κόσμου, των καταθετών δηλαδή, οι οποίοι βλέποντας τα "κοσμογονικά" που συμβαίνουν έξω, και χώρες κολοσσούς να τρέχουν για να σώσουν τις τράπεζες τους, θα απορούσαν και θα κατηγορούσαν για ανικανότητα την δικιά μας κυβέρνηση γιατί "δεν κάνει κάτι". Τότε, πανικοβλημένοι, και θεωρώντας την απραξία της κυβέρνησης ως ανικανότητα, θα έτρεχαν να αποσύρουν μαζικά τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες, στεγνώνοντάς τες από ρευστό, και έτσι πετυχαίνοντας μόνοι τους, με τις δικές τους συλλογικές ενέργειες, αυτό που φοβόντουσαν ότι θα συνέβαινε για άλλους λόγους: την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών.

Αποδεικνύεται εν τέλει, ότι η οικονομία δεν λειτουργεί πια με βάση τις ροές, όπως πιστεύαμε, αλλά με βάση την πίστη και την πληροφορία. Δεν είναι το πακέτο που θα σώσει τις ελληνικές τράπεζες, γιατί δεν χρειάζονται κανένα πακέτο. Είναι η ανακοίνωση του πακέτου που θα τις σώσει από την κατάρρευση. Είναι πάρα πολύ πιθανόν από το πακέτο το ίδιο να μην εκταμιευθεί, εν τέλει, ούτε ένα ευρώ! Αλλά είναι η εγγύηση που το πακέτο προσφέρει που αποτρέπει τόσο τους επενδυτές όσο και τους καταθέτες να αποσύρουν μαζικά τα κεφάλαιά τους από τις, υγιείς είναι η αλήθεια, ελληνικές τράπεζες.

Εν τέλει ισχύει ότι οι τράπεζες, και το τραπεζικό σύστημα, υφίστανται πάνω στις ιδέα τις πίστης, ναι της τραπεζικής πίστης, που ερμηνεύεται ως η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι τράπεζες όταν δίνουν ένα δάνειο ότι αυτό θα αποπληρωθεί, αλλά και αντίστροφα ότι το δάνειο (κατάθεση) που οι καταθέτες δίνουν στην τράπεζα θα αποπληρωθεί και αυτό όταν έρθει η ώρα (ανάληψη). Η πιστωτική κρίση υπάρχει ακριβώς γιατί η "πίστη" ότι τα χρέη θα αποπληρωθούν έχει αντικατασταθεί με την αβεβαιότητα, με την "μη πίστη" ότι όποιος δάνεισε (είτε τράπεζα, είτε καταθέτης) θα πάρει πίσω τα χρήματά του.

Έτσι λοιπόν, η ανακοίνωση του πακέτου,και όχι το ίδιο το πακέτο (που μπορεί και να μην εκταμιευθεί ποτέ) συντηρούν το τραπεζικό μας σύστημα. Και υπό αυτή την έννοια και οπτική γωνία, το πακέτο ήταν απαραίτητο.