Πνευματική Ιδιοκτησία ή Δικτατορία; Απάντηση στον e-lawyer

Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει στο blog του e-lawyer για το θέμα των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Εν προκειμένω, ο e-lawyer υπερασπίζεται τα δικαιώματα των δημιουργών πάνω στα έργα τους ως έχουν σήμερα, επιχειρηματολογεί ότι το copyright διαφέρει ουσιωδώς από τις πατέντες (που παρέχουν σαφέστατα μικρότερης έκτασης προστασία), και ότι εν τέλει οι δημιουργοί πρέπει να απολαμβάνουν (πρακτικά) απεριόριστο δικαίωμα να εξουσιάζουν το δημιούργημά τους, πιο δυνατό από τα δικαιώματα που προσδίδει μια πατέντα, η οποία, όπως λέει, διαφέρει από το copyright "ως δομή".

Ακολουθεί η απάντησή μου έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο blog του.

Αγαπητέ e-lawyer

Μπορεί πατέντες και copyright να είναι διαφορετικές ως δομές, αλλά όχι σαν ουσία. Είναι το ίδιο πράγμα (δημιουργίες και ανακαλύψεις του ανθρώπινου μυαλού)με διαφορετική εφαρμογή: οι μεν πατέντες αποτελούν εφαρμογές της δύναμης του ανθρώπινου μυαλού στον "πρακτικό" τομέα, και το μεν copyright στον θεωρητικό/διασκέδαση/τέχνη, (που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πρακτικός).

Το παρών σύστημα αν εφαρμοζόταν στην αρχαιότητα θα επέτρεπε στον Όμηρο να διατηρήσει το copyright σε όλους τους χαρακτήρες του, απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε άλλον τροβαδούρο να βγάλει τα προς το ζην δημιουργώντας μια καινούργια ιστορία με βάση τον Οδυσσέα, τον Αχιλλέα κλπ.

Όμως όλοι οι "παράπλευροι" μύθοι που δημιουργήθηκαν στην αρχαιότητα για αυτούς τους ήρωες, δημιουργήθηκαν από την ελευθερία του καθένα να παίρνει τον χαρακτήρα τους και να τον τροποποιεί όπως αυτός θέλει. Ακόμα και η ίδια η Ιλιάδα και η Οδύσσεια πιθανολογείται σοβαρά επιστημονικά ότι δεν γράφτηκαν εξ' ολοκλήρου από έναν άνθρωπο, αλλά σαν έπη εξελίχτηκαν σταδιακά με τις προσθήκες και αλλαγές πολλών τροβαδούρων πάνω σε ένα αρχικό πρωτότυπο. Όσες αλλαγές βελτίωναν το ποίημα στα αυτιά του κόσμου επιβίωναν, ενώ οι παλαιότερες λιγότερο καλές εκδόσεις χάνονταν. Σιγά σιγά, μέσω μιας πολυσυμμετοχικης διαδικασίας, οι πολιτισμικές δημιουργίες έφταναν στην τελειότητα.

Με ένα σύστημα copyright σαν το σημερινό, όλη αυτή η δημιουργική διαδικασία καταργείται. Δεν μπορώ πια να πάρω τον χαρακτήρα ενός βιβλίου που έγραψε άλλος και να φτιάξω μια δικιά μου ιστορία για αυτόν, η οποία μπορεί και να αρέσει περισσότερο, η να στηρίζεται στην προηγούμενη δημιουργία του συγγραφέα.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, η μαζικά διαθέσιμη τεχνολογία μας επιτρέπει να μπορούμε να αντιγράφουμε και να αναπαράγουμε ένα έργο μαζικά. Το κάνει τόσο εύκολο, λοιπόν, όσο εύκολο είναι να πάρεις ένα ποίημα και να το απαγγείλεις, όπως στην αρχαιότητα. Αντιστοίχως, η ευκολία με την οποία μπορούσες τότε να αναπαράγεις ένα ποίημα μέσω του λόγου, καθιστούσε γελοία οποιαδήποτε σκέψη για copyright.

Άρα, στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι απλά το νομικό μας σύστημα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αγνοήσει τις αλλαγές αυτές, το νέο status που η τεχνολογία προσδίδει στην προσβασιμότητα της πνευματικής δημιουργίας.

Οι πατέντες δεν διαφέρουν από το copyright. Το κράτος αποφάσισε σε κάποια φάση ότι είναι εξωφρενικό να απαγορεύει στον κόσμο να χρησιμοποιεί μια τεχνολογία για λόγους copyright, την στιγμή που εύκολα αυτή μπορεί να αντιγραφεί, και όλοι θα το κάνουν έτσι η αλλιώς. Αποφάσισε ότι είναι παράλογο να πάει κόντρα σε ένα πια εκ φύσεως δημόσιο αγαθό, όπως ο αέρας που αναπνέουμε. Όταν κάτι είναι τόσο εύκολα και ευρέως προσβάσιμο, το να προσπαθείς να βάζεις εισιτήριο ενάντια στο καινούργιο status του ως,πρακτικά, δημόσιου αγαθού είναι παράλογο.

Το νομικό μας σύστημα απλά αρνείται να αναγνωρίσει τα καινούργια δεδομένα. Σιγά σιγά θα αναγκαστεί να παραδεχτεί ότι πολλά αγαθά, λόγω τεχνολογικής εξέλιξης, αρχίζουν να μετατρέπονται σιγά σιγά σε δημόσια, πρακτικά, ελευθέρως προσβάσιμα αγαθά.

Η έννοια της περιουσίας υφίσταται όταν μπορείς κάτι να το ελέγξεις και να το εξουσιάσεις. Αν δεν μπορείς να το ελέγξεις και να το εξουσιάσεις, τότε είναι αδιανόητο να προσπαθείς να θέτεις όρια σε αυτό. Αν δεν μπορείς να αστυνομεύσεις τον αέρα που αναπνέουμε, δεν μπορείς και να τον τιμολογήσεις. Αν πχ κάποτε ο αέρας ήταν περιορισμένος και πωλούνταν στην αγορά, και ξαφνικά γινόταν άπειρος και μπορούσες να τον βρεις εύκολα παντού(πχ στην ατμόσφαιρα), σε διαβεβαιώ ότι το νομικό σύστημα θα εξακολουθούσε να αγωνίζεται ώστε να ποινικοποιήσει την ελεύθερη πρόσληψη αέρα, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι, τώρα πια, ο αέρας είναι αγαθό ελεύθερο επειδή κάτι άλλαξε στις συνθήκες που κυβερνούν την προσφορά του, και από περιορισμένη αυτή τώρα πια γίνεται απεριόριστη και πανεύκολα προσβάσιμη.

Οπότε, e-lawyer, σου θέτω δυο ερωτήματα:

α) Θεωρείς ότι ο αρχαίος τροβαδούρος σύγχρονος του Ομήρου που έβγαζε χρήματα απαγγέλοντας Ιλιάδα και Οδύσσεια, και στην πορεία τις άλλαζε κιόλας αν δεν του άρεσαν έτσι όπως γράφτηκαν, όφειλε στην πραγματικότητα να πληρώνει royalties στον Όμηρο και να μην αλλάζει λέξη από το πρωτότυπο; Θεωρείς ότι όλοι αυτοί οι τροβαδούροοι που συλλογικά εξέλιξαν τα αρχαία αυτά έπη ήταν εγκληματίες και ότι απλά την σκαπούλαραν επειδή τότε το νομικό σύστημα και η δημόσια τάξη δεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένες για να τους πιάσουν;

β) Θεωρείς ότι αν όλοι μας για κάποιον λόγο (πχ ζούσαμε όλοι σε ένα διαστημόπλοιο) αναγκαζόμασταν να πληρώνουμε για τον αέρα που αναπνέουμε επειδή αυτός θα ήταν περιορισμένος, και ξαφνικά ανακαλύπταμε μια τεχνολογία που θα μας επέτρεπε να παράγουμε άφθονο αέρα χρησιμοποιώντας τον ήδη υπάρχον αέρα σαν βάση πολλαπλασιασμού, θα έπρεπε το κράτος αντί να αναγνωρίσει την καινούργια κατάσταση που διαμορφώνεται με το απεριόριστο της προσφοράς του αέρα, να προσπαθήσει αντίθετα να ποινικοποιήσει την καινούργια μέθοδο παραγωγής του έτσι ώστε να μην χάσουν τα κέρδη τους οι εταιρείες παραγωγής αέρα;

Για να κλείσουμε το ζήτημα, πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας ότι, κάποτε, η τεχνολογία μπορεί και να φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που θα μας επιτρέπει να ζούμε,ενδεχομένως, σαν το Star Trek, όπου κάθε σπίτι θα έχει έναν "replicator" ο οποίος θα δημιουργεί μέσα σε ένα δευτερόλεπτο οτιδήποτε θελήσουμε με μηδενικό κόστος. Ακόμα και αν αυτό μπορεί να είναι επιστημονικά αδύνατο, παρ'όλα αυτά όλοι συμφωνούμε ότι θα αποτελούσε ευχής έργο.

Τη σήμερον ημέρα, και για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία, η τεχνολογία έκανε ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της αποδέσμευσης του ανθρώπου από τα δεσμά της παραγωγής. Για πρώτη φορά έχουμε την ικανότητα να πολλαπλασιάσουμε και να μοιράσουμε ένα αγαθό σε όλον τον κόσμο με μηδενικό κόστος. Και αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας μας. Για πρώτη φορά κατάφερε η τεχνολογία να μετατρέψει ένα αγαθό σε ελέυθερο αγαθό σαν τον αέρα! Αποτελεί ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Το να προσπαθούμε να επιβάλλουμε την εφαρμογή παλαιών νόμων ώστε να το σταματήσουμε αποτελεί έγκλημα κατά της ευημερίας της ανθρωπότητας! Αποτελεί θλιβερή οπισθοδρόμηση μπροστά σε ένα ένδοξο όραμα και μέλλον. Πως θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε μια κοινωνία παραδεισένιας αφθονίας, αν για κάθε προϊόν που η παραγωγή του μπορεί πια να γίνει τεχνολογικώς ελευθέρως replicated από τον καθένα έρχεται ο νόμος για να εμποδίσει το πέρασμά του σε καθεστώς ελεύθερης πρόσβασης; Δεν πρέπει να είμαστε σκλάβοι των νόμων, πρέπει να τους αλλάζουμε όταν οι συνθήκες αλλάζουν. Και οι συνθήκες έχουν αλλάξει, και οι νόμοι χρειάζονται αλλαγή.

Απάντηση του E-Lawyer

Το παράδειγμα του Ομήρου είναι εσφαλμένο με βάση το ισχύον δίκαιο: σύμφωνα με το άρθρο 2 του ν.2121 η λαϊκή παράδοση βρίσκεται εκτός της προστασίας...Ο Όμηρος χρησιμοποίησε κοινόχρηστους μύθους... η νομοθεσία λέει ότι αν δεν ξέρουμε ποιος είναι ο δημιουργός, δεν υπαρχει προστασία. Δεν υπάρχει προστασία στη λαϊκή παράδοση! Αν χάνεις στο βάθος του χρόνου τoυς δημιουργούς, το έργο είναι ελεύθερο...Επιπλέον αν δεν είχαν αναλάβει οι φιλόλογοι της Οξφόρδης να προστατεύσουν την μορφή στην οποία τους έφτασαν τα αρχαία κείμενα, κατοχυρώνοντας μάλιστα την στοιχειοθεσία και απαγορεύοντας την αντιγραφή της, η ανεξέλεγκτη αντιγραφή και χρήση θα τα είχε αλλοιώσει σε βαθμό που να μην ξέρουμε τελικά ποια ειναι η μορφή του αρχαίου κειμένου και που αρχίζει η επέμβαση του αντιγραφέα και χρήστη. Το copyright λειτουργεί και ως θεματοφύλακας της ακεραιότητας των έργων, η σημασία των οποίων διαπερνά τις πεπερασμένες ανάγκες του χρήστη.

Η θεμελίωση νέων διατάξεων για την πνευματική ιδιοκτησία πρέπει να βασίζεται σε νέα ορθολογικά κοινωνικά αιτήματα, τα οποία δεν θα θίγουν κεκτημένα συνταγματικά δικαιώματα. Προφανώς η ανάγκη για χρήση των έργων των άλλων δεν είναι τόσο ζωτική όσο "ο αέρας" (για τον οποίο btw πληρώνουμε), αλλά αναπτύσσεται στη βάση άλλων αναγκαιοτήτων για την επιβίωσή μας στην κοινωνία της πληροφορίας. Αυτές τις νέες ανάγκες πρέπει να βρούμε και να αναδείξουμε για να υποστηρίξουμε την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου, όχι απλώς υπογραμμίζοντας την οπορτουνιστική ευκολία των νέων μέσων γιατί έτσι και τα νέα μέσα δαιμονοποιούμε και δεν πείθουμε για το όποιο υπέρτερο δικαίωμα.

Από που προκύπτει ότι οι ερασιτέχνες κάνουν καλύτερη δουλειά από τους μάστορες που έχουν την υποδομή και την αφοσίωση να αντιμετωπίσουν ένα έργο με συνέχεια, σεβασμό ή δίκαιη αμφισβήτηση στο προηγούμενο έργο; Από που προκύπτει επίσης ότι η έμπνευση προϋποθέτει επέμβαση στο προϋπάρχον έργο και όχι στην αύρα του;Νομίζω ότι αυτά είναι αυθαίρετες γενικεύσεις που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ανατρεπτικά επιχειρήματα σε έναν νόμο, ο οποίος προσπαθεί να εξισορροπήσει αντιπαρατιθέμενα δικαιώματα και συμφέροντα. Ο δημιουργός έχει έναν προσωπικό δεσμό με το έργο του, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς σε ένα φιλελεύθερο πλαίσιο σκέψης. Αυτός ο δεσμός αποτελεί τη νομιμοποιητική βάση της ελεγχόμενης δυνατότητας τροποποίησης τουλάχιστον της μορφής του έργου, χωρίς να εμποδίζεται βέβαια η ελεύθερη έμπνευση από το έργο. Από εκεί και πέρα, ο δημιουργός σαφώς και έχει ύψιστο συμφέρον να προστατεύσει το έργο του από κατακρεουργήσεις, τουλαχιστον στο [μικρό, σε σχέση με την αιωνιότητα] χρονικό διάστημα της ζωής του...Δηλαδή θα επέτρεπες εκεί που εκτίθεται ένας πίνακας του El Greco να έρθει ένας και να ζωγραφίσει πάνω του μια πούτσα, επειδή θα κρίνει μετά ο κόσμος αν αυτό είναι καλό ή κακό;

...Δεν είναι καθόλου ίδια δομή και καθόλου ίδιος ο προορισμός του Μίκυ Μάους και του πόμολου μιας πόρτας...

Και απαντάω στον E-Lawyer

Αν δεν ήταν ο Όμηρος ο πρώτος που μίλησε για τον Αχιλλέα και τον Οδυσσέα, κάποιος άλλος θα μίλησε πρώτος. Ποιός σου είπε ότι ο Ομηρος δεν ήξερε το όνομα του ανθρώπου από τον οποίο άκουσε τις ιστορίες; Και αυτός που τις είπε στον Όμηρο δεν ήξερε από ποιον τις άκουσε; Κανένα ζήτημα "λαικής παράδοσης" δεν υφίσταται εδώ. Εξακολουθείς να το βλέπεις με τα μάτια του σήμερα που προσπαθεί να κοιτάξει τρείς χιλιάδες χρόνια πριν. Δεν σου λέω εγώ αυτό! Εγώ σου λέω να πάς στο τότε, και να μου πεις αν ίσχυαν τότε οι σημερινοί κανόνες copyright τι θα γινόταν.

Aποτελεί παραλογισμό να λες ότι θα πρέπει να σταματήσουμε την δημιουργία βελτιωμένων εκδόσεων ήδη υπάρχοντων έργων, με την δικαιολογία ότι...θα χάνονταν οι παλιές εκδόσεις! Δηλαδή θα πρέπει να σταματήσουμε να δημιουργούμε για να μην καταστρέψουμε αυτό που φτιάξαμε; Αυτό είναι το άκρον άωτον του συντηρητισμού! Και το παράδειγμα με την Οξφόρδη δεν έχει κανένα απολύτως νόημα! Σε λίγο θα πεις "εύχομαι να υπήρχε η Οξφόρδη και το copyright το 1200πΧ για να εμποδίσουν την εξέλιξη των ομηρικών επών έτσι όπως τα ξέρουμε ώστε να διατηρηθεί η αρχική τους μορφή". Είναι και αυτό μια άποψη μεν, την οποία όμως θεωρώ αντιπροοδευτική, βαθύτατα συντηρητική με όλη την σημασία της λέξης (θυσία του μέλλοντος για διατήρηση παρελθόντος) και εξαιρετικά μυωπική (να σταματήσουμε την λαική βελτίωση ενός δημιούργήματος για λόγους διευκόλυνσης των φιλολογικών μελετητών!)

Αντιθέτως, έχεις αναρωτηθεί καθόλου γιατί πια δεν παράγεται "λαική παράδοση"; Μήπως γιατί οι νόμοι περι copyright την σκοτωσαν αποτελεσματικα; Η λαική παράδοση που εσύ και ο νόμος περιγράφετε δεν είναι τίποτε άλλο από μαζικές διαχρονικές παραβιάσεις copyright ανά τους αιώνες από τους απλούς ανθρώπους που έπαιρναν κάτι που έφτιαξε κάποιος άλλος και το διαμόρφωναν διαφορετικά. Σήμερα λοιπόν, πρακτικά, η δημιουργία "λαικής παράδοσης" απαγορεύεται εξ'αιτίας του copyright. To παράδειγμα με τον Όμηρο έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι αν τότε επικρατούσαν νόμοι copyright τα έπη αυτά α) δεν θα είχαν εξελιχτεί στην ποιότητα με την οποία τα ξέρουμε, μπορεί και να μην είχαν υπάρξει καν σαν ενιαία ιστορία β) δεν θα είχαν διαδοθεί τόσο ελέυθερα και μαζικά ώστε να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας. Οι πιθανότητες επιβίωσής τους θα ήταν μικρότερες.

Το νερό, ας πούμε, είναι όπως ο αέρας. Το πληρώνουμε. Δεν είναι άπειρο. Αν γινόταν όμως;

Όταν κάτι, οτιδήποτε, μπορεί να γίνει άπειρο, άρα και απεριόριστο, δεν έχεις κανένα ηθικό δικαίωμα να περιορίζεις την διανομή του προς ίδιον όφελος.

Μίλησες για συνταγματικά δικαιώματα. Όπως σου είπα, οι νόμοι μπορούν να αλλάξουν. Δεν βρίσκονται εκεί για να καταδυναστέυουν το μέλλον και την εξέλιξη της ανθρωπότητας όταν οι συνθήκες αλλάζουν.

Λες ότι ο αέρας είναι ζωτικό αγαθό, άρα δεν πιάνεται. Εγώ θα στο αντιστρέψω. Αντίθετα, είναι η μη ζωτικότητα της πνευματικής δημιουργίας που επιτρέπει σε μεγάλες εταιρείες να δημιουργούνε τέτοιους τρελούς κανόνες και όρια copyright, σε ένα θέμα που, σαφέστατα, και για το καλό της ανθρωπότητας και της προόδου, δεν θα έπρεπε να έχει περιορισμούς.

Δηλαδή αν κάτι δεν είναι ζωτικό είναι νόμιμο να καταδυναστεύεται; Όταν κάτι τεχνολογικώς μπορεί να αποκτηθεί με μηδενικό κόστος, δεν μπορείς να το ποινικοποιείς. Η ζωτικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από τον βαθμό με τον οποίο η κοινωνία απαιτεί την δωρεάν παραχώρησή του. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι μη ζωτικό for free δεν θα το κάνουμε, αλλά αντίθετα θα αρχίσουμε να επικαλούμαστε νομικά προσκόμματα, και απαρχαιωμένα από την περιόδο της περιορισμένης προσφοράς δικαιώματα!

Και να στο θέσω διαφορετικά: Δεν μπορούν οι δισκογραφικές, κινηματογραφικές, και όποιες άλλες εταιρείες να διαθέτουν τα πρόιόντα τους σε έναν χώρο που ξέρουν εκ των προτέρων ότι η αντιγραφή είναι πανεύκολη, και μετά να προσπαθούν να την ποινικοποιήσουν! Σε όρους αρχαιότητας είναι σαν ένας ποιητής να βγαίνει και να απαγγέλει για πρώτη φορά το ποίημά του στην πλατεία της πόλης, και μετά να βάζει τον στρατό να συλλαμβάνει τον οποιδήποτε επιχειρήσει να το απαγγείλει αλλού. Εφόσον ξέρεις ότι άμα βγείς στην πλατεία και το απαγγείλεις όλοι μετά μπορούν να κάνουν το ίδιο, εν γνώσει σου το πράττεις! Είναι παράλογο να τρέχεις μετά να επιβάλλεις ποινές. Ας μην το βγαζες ευθύς εξαρχής σε DVD, και ας το άφηνες στο cinema! Γιατί το βγαλες στο DVD? Γιατί βγήκες στην πλατεία του χωριού;

Κατακρεουργήσεις του έργου του;e-lawyer, αυτό θα το κρίνει ο κόσμος ο ίδιος, όχι ο συγγραφέας. Μια κακή προσθήκη δεν θα επιβιώσει. Μια καλή προσθήκη θα επιβιώσει. Και επιπλέον, κανείς δεν κατήργησε τις άλλες εκδόσεις! Όποιος θέλει τις κρατάει και έχει τη γνώμη του γι'αυτές!Εγώ θέλω να πάρω τους ήρωες του Lord of the Rings, και να φτιάξω μια δικιά μου ιστορία βασισμένη στα πρόσωπά τους! Και να την πουλήσω! Ας πάρει και ο Tolkien δικαιώματα, δεν με νοιάζει, θέλω όμως να το κάνω και να ανταμειφθώ κι εγώ από τις χρηματικές ψήφους αν αποδειχτεί καλή! Μου επιτρέπεται; ΟΧΙ! Όμως όταν οι τροβαδούροι έπιαναν τους Αργοναύτες και τους εξιστορούσαν, πρόσθεταν όλο και καινούργιες περιπέτειες, όλο και καινούργιους πρωταγωνιστές. Το 1500 πΧ ο Ιάσωνας ξεκίνησε μόνος του για την Κολχίδα, και το 1000 πΧ κατέληξε να ξεκινήσει με άλλους 50 ήρωες από κάθε πόλη κράτος! Επιπλέον, φτιάχτηκαν εξτρά περιπέτειες των αργοναυτών για να φανούν και οι ήρωες της κάθε πόλης! Με σημερινά κριτήρια copyright η αρχική απλή version όχι μόνο έχει κατακρεουργηθεί, αλλά έχει βιασθεί ομαδικά! Τελικά τι είναι λαθος εδω πέρα; Η φυσική αυτή εξελικτική πορεία του έργου; ή η δικιά μας ηλίθια νοοτροπία για το copyright που καταπιέζει την καλλιτεχνική καινοτομία και εξέλιξη;

Το παράδειγμα με τον El Greco καμμία σχέση δεν έχει με το θέμα μας! Εκεί πέρα καταστρέφεις (όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά) την προηγούμενη version. Εγώ σου λέω να φτιάξεις μια καινούργια, και αν ο κόσμος θεωρήσει ότι η καινούργια είναι καλύτερη από την προηγούμενη, η παλιά θα πέσει σε αχρησία (κοινώς, ο original πίνακας του El Grecο θα χάσει την αξία του μπροστά στην καλύτερη version, αν αυτή αποδειχτεί βάσει των προτιμήσεων του κόσμου καλύτερη...αν ολόκληρος ο κόσμος θεωρήσει την πούτσα βελτίωση, who am I to argue? Και ποιός μίλησε για φυσική καταστροφή της προηγούμενης version?)

Ο Μικυ Μαους και το πόμολο μιας πόρτας έχουν μια κοινή αποστολή: Να μας κάνουν την ζωή πιο έυκολη, πιο ευτυχισμένη, και με λιγότερες σκοτούρες. Αποτελούν ανακαλύψεις τους ανθρώπινου εγκεφάλου. Οτιδήποτε παράγουμε έχει αυτό το σκοπό. Και οτιδήποτε περιορίζει αυτό την επίτευξη του σκοπού για τον οποίο πόμολο και Μίκυ Μαους δημιουργήθηκαν από την ανθρώπινη διάνοια είναι εμπόδιο που πρέπει να φύγει.