Νίκη Ομπάμα: πώς προέκυψε το αποτέλεσμα;

Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι από χθές ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Κοσμοϊστορική η στιγμή; Αναμφίβολα! Είναι ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος και αυτό θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην αμερικάνικη και παγκόσμια ιστορία. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Ας μην ξεχνάμε ότι προηγούμενοι μάυροι υποψήφιοι αγνοήθηκαν. Ο Ομπάμα δεν ήταν απλά ένας ακόμα μάυρος υποψήφιος. Με το ύφος του, την αποφασιστικότητά του, το ώριμο μίγμα χιούμορ και σοβαρότητας, αλλά πάνω απ'όλα με την ικανότητά του να επικοινωνεί αποτελεσματικά μακροπρόθεσμα όνειρα και οράματα στους συμπολίτες του, αποτέλεσε μια δικαιολογημένη επιλογή για τον αμερικανό ψηφοφόρο ανεξάρτητη της φυλετικής του καταγωγής.

Η νίκη, βέβαια, καθόλου ευρεία δεν είναι, και ας μην παρασύρονται οι υπστηρικτές του Ομπάμα από τις εκλεκτορικές ψήφους του first past the post αμερικανικού συστήματος. Με ποσοστό 53% έναντι 47% του Τζών Μακέην, μια αναποδιά στην διοίκηση ή στο image του αφού αναλάβει την εξουσία θα φέρει το πολιτικό παιχνίδι και πάλι στα ίσια του. Και με δεδομένο ότι ο Ομπάμα ξόδεψε 600-700 εκ. δολλάρια στην προεκλογική του εκστρατεία έναντι των 80 εκ. δολλ του Τζών Μακέην, αναρωτιέται κανείς τι θα γινόταν αν δίνονταν στους δυο μονομάχους η ίδια ποσότητα "πυρομαχικών", και αν αντίθετα θα απαιτούσαμε μεγαλύτερη διαφορά από τον Ομπάμα βάσει των πολλαπλάσιων χρημάτων που ξόδεψε.

Ερώτημα επίσης αποτελεί για την εκλογή του το κατά πόσον ο Ομπάμα εξελέγη εξ'αιτίας του χρώματός του ή όχι. "Choose a man based on the content of his charachter, and not the colour of his skin" κράυγαζαν φρενιασμένα οι μαύροι ψηφοφόροι, αλλα οι ίδιοι ολοφάνερα ψήφισαν "ρατσιστικά" δίνοντας το 97% (!!!) των μαύρων ψήφων στον Ομπάμα. Αναρωτιέται κανείς, λοιπόν, κατά πόσο θα άλλαζε το αποτέλεσμα αν η μαύρη ψήφος ήταν λιγότερο χρωματισμένη φυλετικά και περισσότερο πολιτικά, όπως πχ των ισπανόφωνων που υποστήριξαν Ομπάμα μεν αλλά πιο ισορροπημένα (60% Ομπάμα, 40% Μακέην). Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αν οι μαύροι ψήφιζαν φυλετικά αποχρωματισμένα όπως οι ισπανόφωνοι, ο Μακέην αυτή τη στιγμή θα ήταν νικητής, γιατί αρκεί ένα 3% των ψηφοφόρων να αλλάξει στρατόπεδο για να ανατρέψει το αποτέλεσμα.

Ο Μακέην από την άλλη έκανε λάθη, πολλά λάθη στην εκστρατεία του. Ο ανεξάρτητος, υπερκομματικός και καθόλου συντηρητικός Μακέην, μέσα στο άγχος του να συσπειρώσει την Ρεπουμπλικανική βάση που δυσπιστούσε απέναντί του, υπέπεσε σε σειρά λάθων. Αναγκάστηκε να αλλάξει το ύφος του και να αποσιωπήσει τις ιδιαίτερες θέσεις του, με τις οποίο είχε τόση απήχηση υπερκομματικά, και να τις υποβιβάσει σε νευρικά βροντώδη χοροπηδητά και εθνικιστικά συνθήματα που αρέσουν στην αμερικανική "δεξιά", ενώ η επιλογή της Sarah Palin για την αντιπροεδρία κατέστρεψε και τις τελευταίες ελπίδες του να προσελκύσει υπερκομματικούς ψηφοφόρους και την σκεπτόμενη Αμερική, όλα στο βωμό της συσπείρωσης των αμόρφωτων χωριατών πιονέρων του γεωγραφικού κέντρου και νότου. Γκάφες όπως ο χαρακτηρισμός της Αμερικανικής οικονομίας ως "εύρωστης" στο άκουσμα της χρεωκοπίας της Lehman Brothers δημιούργησαν σοβαρά ερωτηματικά κατα πόσο διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα, ενω η απουσία δεδηλωμένων θέσεων (προφανώςγια να μην στεναχωρήσει με αυτές την ρεπουμπλικανική βάση) χτύπησε άσχημα μπροστά στα πλούσια οράματα και προγράμματα του Ομπάμα. Τέλος, το σημαντικότερο, φυσικά, πρόβλημα για τον Μακέην ήταν όχι μόνο ότι εκπροσωπούσε κυβερνών κόμμα εν μέσω οικονομικής κρίσης, αλλά και ο ίδιος ο George Bush και η βαριά κληρονομία του, και η δήλωση στήριξης του Dick Cheney λίγες μέρες πριν τις εκλογές αποτέλεσε χαριστική βολή για κάθε ελπίδα επανεκλογής. Γιατί αν υπήρχε κάτι που ο μέσος αμερικανός ήθελε πάση θυσία ήταν η αποστασιοποίηση από τον George Bush και ότι αυτός αντιπροσώπευε, και ο McCain απέτυχε να πείσει του αμερικανούς ότι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα που τον στηρίζει άλλαξε ενα μια νυκτί.

Παρά ταύτα, ο Μακέην κατάφερε να συγκεντρώσει 47%, ή (αντίστροφα) κατάφερε να "συγκρατήσει" τον οδοστρωτήρα Ομπάμα, τα πολλαπλάσια χρήματά του και την bonus "φυλετική" προτίμηση των μαύρων προς αυτόν, στο 53%. Αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια στον Τζών Μακέην για την προσπάθεια αυτή. Κανείς, πραγματικά, άλλος υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων δεν θα στεκόταν τόσο καλά απέναντι στον Ομπάμα, και με δυο τρείς καλύτερους χειρισμούς, όπως η επιλογή του Δημοκρατικού Joe Liebrman για την αντιπροεδρία και η αποβολή του άγχους συσπείρωσης της ρεπουμπλικανικής βάσης, μπορεί να είχε βγει και νικητής.

Ο Ομπάμα, αντιθέτως, καθόλου δεν αγχώθηκε να "συσπειρώσει" τους μαύρους ψηφοφόρους, παρ'όλο που είχε κάθε λόγο να το κάνει, γιατί η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν τον θεωρούσαν "αρκετά μαύρο", όπως είχε δηλώσει ο Jesse Jackson, η έτερη μαύρη φιγούρα εθνικής αποδοχής στις ΗΠΑ. Παρ'όλα αυτά ο Ομπάμα πόνταρε ότι οι μαύροι θα τον υποστηρίξουν έτσι η αλλιώς, ενώ αν προσπαθούσε αγχωτικά(σαν τον Μακέην) να συσπειρώσει την βάση του προωθώντας τον εαυτό του σαν "μαύρο" αυτοπεριχαρακωμένο υποψήφιο διαμαρτυρίας, ποτέ δεν θα είχε την απήχηση που απέκτησε, γιατί οι περιχαρακωμένοι μαύροι υποψήφιοι ανέκαθεν επικεντρώνονταν στα φυλετικά και χάνανε το γενικότερο perspective άλλων καίριων θεμάτων. Αντιθέτως, ο Ομπάμα θεώρησε τη φυλετική του καταγωγή ως δεδομένη που δεν χρειαζόταν περαιτέρω τονισμό, επικεντρώθηκε στα θέματα που απασχολούσαν γενικά την Αμερική και όχι μόνο τους μαύρους.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η μη γνήσια μάυρη καταγωγή του βοήθησε στην κατέυθυνση της μη αυτοπεριχαράκωσης, και αν δεν ήταν ο Ομπάμα ο ίδιος εξαιρετική περίπτωση παρελθόντος και χαρακτήρα, μπορεί να έπαιρνε κάμποσες δεκαετίες ακόμα για να βγεί αφροαμερικανός πρόεδρος. Ούτε καν η τηλεόραση και το σινεμά δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν τόσο σύντομα, θεωρώντας αντίθετα ότι πρώτα θα έβγαινε μια γυναίκα, μετά κάποιος ισπανόφωνος (που ως κοινωνική ομάδα είναι πολύ πιο προσαρμοσμένη κοινωνικά και καθόλου αυτοπεριχαρακωμένοι, παρ'όλο που μιλούν και άλλη γλώσσα) και μετά ένας μαύρος. Ο Ομπάμα, ακριβώς επειδή δεν είναι ο τυπικός μαύρος ,αλλά κάτι άλλο μοναδικό, ονειροπόλο, και σαφέστα λιγότερο ρατσιστής στις συναναστροφές του από τους ίδιους τους μάυρους, έσπασε το ταμπού μόνος του πριν η ίδια η κοινωνία, είτε η λευκή είτε και η ίδια η μαύρη, ήταν έτοιμη να αποδεχτεί την προοπτική ενός μαύρου προέδρου.

Ο Ομπάμα δεν είχε μεγαλώσει παρέα με μαύρους, είχε μείνει ορφανός από τον μάυρο πατέρα του και τον μεγάλωσε η λευκή μητέρα του. Δεν ήταν κοινωνός του τρόπου ζωής και των κοινωνικών προτιμήσεων των αμερικανών μαύρων. Και η τραγική αλήθεια στην Αμερική είναι ότι, στις μέρες μας, οι μαύροι είναι μια εξαιρετικά αυτοπεριχαρακωμένη κοινωνική ομάδα. Δεν τους περιχαρακώνουν τόσο οι συμπολίτες τους, όσο αυτοπεριχαρακώνονται οι ίδιοι, και δυσπιστούν για οποιονδήποτε μαύρο δεν υιοθετεί το δικό τους εσώκλειστο κοινωνικό σύστημα. Εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν "πολιορκημένοι" τη στιγμή που ολοφάνερα η μεγάλη πλειοψηφία των λευκών αμερικανών έχει αφήσει πίσω της δια παντώς τις φυλετικές προκαταλήψεις. Οι μαύροι στην Αμερική αποφεύγουν όχι μόνο τους λευκούς, αλλά ακόμα και τους ισπανόφωνους, με τους οποίους θα έπρεπε, θεωρητικά, να βρίσκονται κοντύτερα. Ακόμα και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση αποφεύγουν συστηματικά να "σπάσουν" αυτό το ταμπού, και ενώ βλέπει κανείς στην τέχνη πολύ συχνά μάυροι να παρουσιάζονται σε ηγετικές θέσεις, δεν βλέπει κανείς σχεδόν ποτέ ένα μικτό ζευγάρι-οικογένεια μαύρων/λευκών. Αποτελεί ακόμα και σήμερα τεράστιο ταμπού, όχι τόσο των λευκών, όσο των ίδιων των μαύρων. Η αυτοπεριχαράκωση τους είχε ως αποτέλεσμα να παράγουν πολιτικούς με παρωπίδες οι οποίοι καθόλου κατάλληλοι δεν ήταν να ηγηθούν ενός πολυπολιτισμικού κράτους, πόσω μάλλον να παίξουν το ρόλο παγκόσμιου ηγέτη. Ο Ομπάμα, με το μοναδικό παρελθόν του που διέφερε από τόν τυπικό αφροαμερικανό, άλλαξε αυτή την κατάσταση.

Ας ελπίσουμε ότι τα οράματά του και η ηγεσία του θα φανεί αντάξια των προσδοκιών

Ολυμπιακή: σημαντικό βήμα προς επίλυση

Ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για την αποκατάσταση των εργαζομένων της Ολυμπιακής, εν όψει της προσπάθειας εξυγιαντικής ιδιωτικοποίησης της εταιρείας.

Αποτελεί τεράστιο βήμα προόδου. Επί δεκαετίες η Ολυμπιακή, με συντριπτική ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ πρέπει να παραδεχτούμε, έχει μεταβληθεί σε μια απίστευτη μαύρη τρύπα κατασπατάλησης εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, χρημάτων των Ελλήνων φορολογουμένων. Εξ ανέκαθεν ανυπέρβλητο εμπόδιο στην πορεία εξυγίανσης αποτέλεσαν οι εργαζόμενοι οι όποιοι εργωδώς και φανατισμένα αγωνίστηκαν να διατηρήσουν εξωφρενικά πολυτελή προνόμια μισθοδοσίας, παροχών και ασυδοσίας σε ένα ανταγωνιστικό αεροπορικό διεθνές περιβάλλον που κάνει την ίδια δουλειά με το μισό κόστος. Με το νομοσχέδιο του υπουργείου Μεταφορών, και με όλα τα εύσημα που αντιστοιχούν στις προσπάθειες του υπουργού και πρώην επί χρόνια ευρωβουλευτή Κώστα Χατζηδάκη, η Ολυμπιακή είναι έτοιμη επιτέλους να περάσει εκεί που ανήκει, στον ιδιωτικό τομέα, αποδεσμεύοντας τεράστιους κρατικούς πόρους που προωθούνταν για να καλύψουν τις τρύπες της.

Πολλοί γκρινιάζουν (παράλογα) επειδή "ξεπουλιέται" μια κρατική εταιρεία. Ειλικρινά οι απαξιωτικοί αυτοί σοσιαλιστικού τύπου χαρακτηρισμοί ώρες ώρες καταντούν αφόρητα δημαγωγικοί. Ειδικά ο Α.Αλαβάνος με τα "σαλάμ αλέκουμ" επιχειρήματά του ξεπέρασε κάθε επίπεδο παραλογισμού, χωριατίλας, γελοιότητας, λαϊκισμού και (όλως παραδόξως) εθνικιστικής δημαγωγίας που μόνο στην λαϊκή δεξιά αρμόζει. Πώς περιμένουν από το ελληνικό κράτος να "εξυγιάνει" την Ολυμπιακή κρατώντας την σε "εθνικά" κρατικά χέρια όταν μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δεν το κατάφεραν; British Airways, Air France, Alitalia, Swissair, Sabena, όλες ιδιωτικοποιήθηκαν ή οδεύουν προς ιδιωτικοποίηση, είτε πριν αρχίσουν να γίνονται ζημιογόνες, είτε αφού έγιναν ζημιογόνες και επιβάρυναν κρατικούς προϋπολογισμούς

Άλλοι γκρινιάζουν (πιο λογικά) ότι το κράτος πληρώνει ακριβά το ξεφόρτωμα της Ολυμπιακής με την διατήρηση των υπαλλήλων της σε άλλες υπηρεσίες ή με παχυλές αποζημιώσεις εθελουσίας εξόδου. Το θέμα όμως είναι: μπορούσε να γίνει και τίποτε το διαφορετικό; Κάτι έπρεπε να γίνει και εν τέλει αυτή ήταν η πιο αναίμακτη από απόψεως αντιδράσεων λύση. Το αν σε κάποιους φαίνεται υπερβολικό τα "μπαξίσι" που αναγκάζεται η κυβέρνηση να δώσει στους εργαζόμενους της Ολυμπιακής έτσι ώστε να μπορέσει να ιδιωτικοποιήσει την εταιρεία, ας αναρωτηθούν αυτοί οι κάποιοι γιατί οι εργαζόμενοι απαίτησαν ένα τέτοιο μπαξίσι. Αν δεν το έδινε η κυβέρνηση τι άλλες εναλλακτικές θα υπήρχαν ώστε να ξεφορτωθεί το κράτος την εταιρεία;

Ο δυσκολότερος σκόπελος, λοιπόν, ξεπεράστηκε, και αυτό που απομένει είναι το ευκολότερο κομμάτι, η εύρεση αγοραστή. Και ήδη το ενδιαφέρον είναι έντονο. Ελπίζουμε και περιμένουμε. Γιατί, εν τέλει, την Ολυμπιακή ιδιώτης την έκανε μεγάλη, και όχι το κράτος.

Έρχεται η 17η Νοεμβρίου, άρχισαν ξανά τα επεισόδια! ΑΚΑ: Κάποιος να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο

Δεν πρόλαβε να μπει καλά καλά ο Νοέμβρης, και τα καθιερωμένα παραδοσιακά επεισόδια εντός και εκτός πανεπιστημίων αρχίσανε. Οι γνωστοί άγνωστοι ξεπρόβαλαν και πάλι από την πανεπιστημιούπολη της Θεσσαλονίκης, και αφού τα έκαναν και πάλι γυαλιά καρφιά επιτιθέμενοι στα πάντα γύρω τους και βάζοντας φωτιά, τραυμάτισαν ακόμα και τους πυροσβέστες που έτρεξαν να σβήσουν την πυρκαγιά.

Είναι προφανές ότι δεν πάει άλλο! Το Πολυτεχνείο αγωνίστηκε για ελευθερία, άλλα εν τέλει έπεσε θύμα της ίδιας του της φήμης. Με το πρόσχημα της ιδεολογίας το άσυλο εδώ και πολύ καιρό προστατεύει όλες εκείνες τις ομάδες που συμμερίζονται τη βία, και απλά θέλουν να τα κάνουν γυαλιά καρφιά! Και το να έχουν ιδεολογική "κάλυψη" είναι απλά ένα bonus! Γιατί προτεραιότητά τους είναι απλά να ρίξουν ξύλο!

Κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους. Το άσυλο πρέπει να καταργηθεί! 'Η πρέπει να ρυθμιστεί η χρήση του με κάποιον άλλο τρόπο. Έως τώρα το άσυλο δίδεται αδιακρίτως στον καθένα και πρέπει να ψηφίσει η σύγκλητος του πανεπιστημίου για το αν πρέπει να αρθεί η όχι. Ε, λοιπόν, πρέπει να γίνει το αντίθετο. Η σύγκλητος να ψηφίζει όχι για το αν θα άρει το άσυλο, αλλά για το αν θα το αποδώσει σε κάποιον που το ζητά ευθύς εξαρχής (με την προϋπόθεση του αυτοδιοίκητου και της αυτοτέλειας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων). Μόνο έτσι θα αποκτήσει το πανεπιστημιακό άσυλο την πραγματική του διάσταση και θα υπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε! 'Η αυτό, ή να καταργηθεί τελείως! Σε δημοκρατική χώρα ζούμε, και ακόμα και αν γινόταν μια δικτατορία, το άσυλο δεν θα την σταματούσε έτσι η αλλιώς.

Φυσικά, τα αντιδεξιά ελατήρια της αριστεράς θα αντιδράσουν παράλογα και δυναμικά αν πάει να κάνει μια τέτοια αλλαγή η ΝΔ, η τέλος πάντων μια μη αριστερή κυβέρνηση. Ενδεχομένως το ΠΑΣΟΚ να είναι πιο κατάλληλο να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα, αλλά και πάλι οι σχέσεις του με την αριστερά θα δοκιμάζονταν σοβαρά. Αν όμως δεν βγει επιτέλους κάποιος να κάνει κάτι, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε το άσυλο να βιάζεται από στοιχεία που ρίχνουν μολότοφ, επιτίθενται σε πυροσβέστες, καίνε καταστήματα, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, εμποδίζουν δια της βίας τις πανεπιστημιακές εκλογές, εκφοβίζουν με την βία γενικότερα τον ακαδημαϊκό κόσμο, και επιχειρούν να λιντσάρουν με γυμνά χέρια ακαδημαϊκούς και πρυτάνεις!

Φτάνει πια! Ας κάνει κάποιος κάτι!

Το πακέτο των 28 δις είναι άχρηστο, η ανακοίνωση του πακέτου όμως όχι!

Στην αρχή ήταν ο Α.Βγενόπουλος, ο οποίος βγήκε μπροστά και αμφισβήτησε την σκοπιμότητα και την αντικειμενικότητα του πακέτου ενίσχυσης του τραπεζικού κλάδου ύψους 28 δις ευρώ που ανακοίνωσε η κυβέρνηση.

Στη συνέχεια, κάμποσες τράπεζες του εξωτερικού, με προεξάρχουσα την βρετανική Barclays, αρχίζουν επίσης να αρνούνται την βοήθεια των κρατικών πακέτων, βρίσκοντας άλλες λύσεις στα προβλήματα που η πιστωτική κρίση τους δημιούργησε.

Και ξαφνικά, σήμερα, σύσσωμος ο ελληνικός τραπεζικός τομέας, και ερεθισμένος από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που του εκτοξεύθηκαν στην σχετική συζήτηση στη βουλή, δηλώνει ότι, εν τέλει, δεν καίγεται για τη βοήθεια του πακέτου, επαναλαμβάνοντας αυτό που όλοι εδώ και καιρό ξέρουμε, ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ουδέποτε ήταν εκτεθειμένο σε επισφαλή δάνεια ή σε "τοξικά" επενδυτικά εργαλεία, οπότε τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει αυτές τις μέρες δεν έχουν να κάνουν με εσωτερικές αμαρτίες, αλλά με τους κλυδωνισμούς που υφίσταται το παγκόσμιο σύστημα από τις αμαρτίες των ξένων τραπεζών. Η ΣΜΕΧΑ, μάλιστα, θα προσφύγει στην Κομισιόν καταγγέλλοντας ευθέως το πακέτο στα κοινοτικά όργανα.

Εν τέλει, λοιπόν, το πακέτο γιατί το δίνει η κυβέρνηση; Ειδικά εφόσον, ο ένας μετά τον άλλο, οι Έλληνες τραπεζίτες τονίζουν ότι δεν το πολυχρειάζονται;

Η απάντηση είναι ότι το κάνει γιατί όλοι, εκτός των τραπεζιτών, περίμεναν από την κυβέρνηση να το πράξει. Ο κόσμος βλέπει στις ειδήσεις ότι στο εξωτερικό όλες οι κυβερνήσεις σπεύδουν να ενισχύσουν τα τραπεζικά τους ιδρύματα. Φοβήθηκε η κυβέρνηση, και δικαιολογημένα , ότι αν δεν ανακοινώσει και αυτή ένα "πακέτο", θα νομίσουν όλοι ότι οι ελληνικές τράπεζες θα είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος, και το "σορτάρισμα" που θα έπεφτε στις μετοχές τους ενδεχομένως να τις γονάτιζε ή να τις έκανε εύκολο θύμα εξαγοράς. Για να μη μιλήσουμε για τον πανικό του απλού κόσμου, των καταθετών δηλαδή, οι οποίοι βλέποντας τα "κοσμογονικά" που συμβαίνουν έξω, και χώρες κολοσσούς να τρέχουν για να σώσουν τις τράπεζες τους, θα απορούσαν και θα κατηγορούσαν για ανικανότητα την δικιά μας κυβέρνηση γιατί "δεν κάνει κάτι". Τότε, πανικοβλημένοι, και θεωρώντας την απραξία της κυβέρνησης ως ανικανότητα, θα έτρεχαν να αποσύρουν μαζικά τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές τράπεζες, στεγνώνοντάς τες από ρευστό, και έτσι πετυχαίνοντας μόνοι τους, με τις δικές τους συλλογικές ενέργειες, αυτό που φοβόντουσαν ότι θα συνέβαινε για άλλους λόγους: την κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών.

Αποδεικνύεται εν τέλει, ότι η οικονομία δεν λειτουργεί πια με βάση τις ροές, όπως πιστεύαμε, αλλά με βάση την πίστη και την πληροφορία. Δεν είναι το πακέτο που θα σώσει τις ελληνικές τράπεζες, γιατί δεν χρειάζονται κανένα πακέτο. Είναι η ανακοίνωση του πακέτου που θα τις σώσει από την κατάρρευση. Είναι πάρα πολύ πιθανόν από το πακέτο το ίδιο να μην εκταμιευθεί, εν τέλει, ούτε ένα ευρώ! Αλλά είναι η εγγύηση που το πακέτο προσφέρει που αποτρέπει τόσο τους επενδυτές όσο και τους καταθέτες να αποσύρουν μαζικά τα κεφάλαιά τους από τις, υγιείς είναι η αλήθεια, ελληνικές τράπεζες.

Εν τέλει ισχύει ότι οι τράπεζες, και το τραπεζικό σύστημα, υφίστανται πάνω στις ιδέα τις πίστης, ναι της τραπεζικής πίστης, που ερμηνεύεται ως η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι τράπεζες όταν δίνουν ένα δάνειο ότι αυτό θα αποπληρωθεί, αλλά και αντίστροφα ότι το δάνειο (κατάθεση) που οι καταθέτες δίνουν στην τράπεζα θα αποπληρωθεί και αυτό όταν έρθει η ώρα (ανάληψη). Η πιστωτική κρίση υπάρχει ακριβώς γιατί η "πίστη" ότι τα χρέη θα αποπληρωθούν έχει αντικατασταθεί με την αβεβαιότητα, με την "μη πίστη" ότι όποιος δάνεισε (είτε τράπεζα, είτε καταθέτης) θα πάρει πίσω τα χρήματά του.

Έτσι λοιπόν, η ανακοίνωση του πακέτου,και όχι το ίδιο το πακέτο (που μπορεί και να μην εκταμιευθεί ποτέ) συντηρούν το τραπεζικό μας σύστημα. Και υπό αυτή την έννοια και οπτική γωνία, το πακέτο ήταν απαραίτητο.

Οι επιτελάρχες των προέδρων, η εκλογική μας ψήφος, και ο πατριωτισμός μας

Τρία ενδιαφέροντα άρθρα στη σημερινή Κυριακάτικη Καθημερινή

Στο Οι Ατσαλάκωτοι, οι Χαλίφηδες και η Εξουσία, ο Κωνσταντίνος Ζούλας, ορμώμενος από την παραίτηση Ρουσόπουλου παρουσιάζει μια ανασκόπηση όλων των κατά καιρούς εμπίστων συμβούλων των εκάστοτε πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης. Πέτρος Μολυβιάτης, Ανδρέας Λιβάνης, Μένιος Κουτσόγιωργας, Τηλέμαχος Χυτήρης, Θεόδωρος Τσουκάτος, Γιώργος Πανταγιάς και Νίκος Θέμελης, όλοι τους πρώην "επιτελάρχες" πρωθυπουργών περνούν από το μικροσκόπιο του άρθρου αυτού. Ο Θ. Ρουσόπουλος που στέκεται ανάμεσά τους;

Στο Εκλογικό Εκκρεμές και η Επερχόμενη Αναμέτρηση ο Γιάννης Μαυρής παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία για την συμπεριφορά του εκλογικού σώματος στις τελευταίες τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις. Πόσοι ψηφίζουν ένα κόμμα συνέχεια συντηρώντας το δικομματισμό; Πόσοι συστηματικά αποφεύγουν τα δυο μεγάλα κόμματα; Και το σημαντικότερο; Πόσοι είναι αυτοί οι λίγοι που μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο και άρα μόνοι τους ανεβοκατεβάζουν τις κυβερνήσεις; Τις απαντήσεις θα τις βρείτε στην εκλογική αυτή ανάλυση

Τέλος, στο Τι διαπραγματευόμαστε με τους Σκοπιανούς; ο Χρήστος Γιανναράς στηλιτεύει την παράλογη εθελούσια αποδόμηση του πατριωτισμού μας και της αίσθησης της ιστορικής μας συνέχειας, φαινόμενο μοναδικό που δεν παρατηρείται σε κανένα άλλο κράτος με πλούσια ιστορία και πολιτισμική παράδοση.

Πνευματική Ιδιοκτησία ή Δικτατορία; Απάντηση στον e-lawyer

Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει στο blog του e-lawyer για το θέμα των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας. Εν προκειμένω, ο e-lawyer υπερασπίζεται τα δικαιώματα των δημιουργών πάνω στα έργα τους ως έχουν σήμερα, επιχειρηματολογεί ότι το copyright διαφέρει ουσιωδώς από τις πατέντες (που παρέχουν σαφέστατα μικρότερης έκτασης προστασία), και ότι εν τέλει οι δημιουργοί πρέπει να απολαμβάνουν (πρακτικά) απεριόριστο δικαίωμα να εξουσιάζουν το δημιούργημά τους, πιο δυνατό από τα δικαιώματα που προσδίδει μια πατέντα, η οποία, όπως λέει, διαφέρει από το copyright "ως δομή".

Ακολουθεί η απάντησή μου έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο blog του.

Αγαπητέ e-lawyer

Μπορεί πατέντες και copyright να είναι διαφορετικές ως δομές, αλλά όχι σαν ουσία. Είναι το ίδιο πράγμα (δημιουργίες και ανακαλύψεις του ανθρώπινου μυαλού)με διαφορετική εφαρμογή: οι μεν πατέντες αποτελούν εφαρμογές της δύναμης του ανθρώπινου μυαλού στον "πρακτικό" τομέα, και το μεν copyright στον θεωρητικό/διασκέδαση/τέχνη, (που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πρακτικός).

Το παρών σύστημα αν εφαρμοζόταν στην αρχαιότητα θα επέτρεπε στον Όμηρο να διατηρήσει το copyright σε όλους τους χαρακτήρες του, απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε άλλον τροβαδούρο να βγάλει τα προς το ζην δημιουργώντας μια καινούργια ιστορία με βάση τον Οδυσσέα, τον Αχιλλέα κλπ.

Όμως όλοι οι "παράπλευροι" μύθοι που δημιουργήθηκαν στην αρχαιότητα για αυτούς τους ήρωες, δημιουργήθηκαν από την ελευθερία του καθένα να παίρνει τον χαρακτήρα τους και να τον τροποποιεί όπως αυτός θέλει. Ακόμα και η ίδια η Ιλιάδα και η Οδύσσεια πιθανολογείται σοβαρά επιστημονικά ότι δεν γράφτηκαν εξ' ολοκλήρου από έναν άνθρωπο, αλλά σαν έπη εξελίχτηκαν σταδιακά με τις προσθήκες και αλλαγές πολλών τροβαδούρων πάνω σε ένα αρχικό πρωτότυπο. Όσες αλλαγές βελτίωναν το ποίημα στα αυτιά του κόσμου επιβίωναν, ενώ οι παλαιότερες λιγότερο καλές εκδόσεις χάνονταν. Σιγά σιγά, μέσω μιας πολυσυμμετοχικης διαδικασίας, οι πολιτισμικές δημιουργίες έφταναν στην τελειότητα.

Με ένα σύστημα copyright σαν το σημερινό, όλη αυτή η δημιουργική διαδικασία καταργείται. Δεν μπορώ πια να πάρω τον χαρακτήρα ενός βιβλίου που έγραψε άλλος και να φτιάξω μια δικιά μου ιστορία για αυτόν, η οποία μπορεί και να αρέσει περισσότερο, η να στηρίζεται στην προηγούμενη δημιουργία του συγγραφέα.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, η μαζικά διαθέσιμη τεχνολογία μας επιτρέπει να μπορούμε να αντιγράφουμε και να αναπαράγουμε ένα έργο μαζικά. Το κάνει τόσο εύκολο, λοιπόν, όσο εύκολο είναι να πάρεις ένα ποίημα και να το απαγγείλεις, όπως στην αρχαιότητα. Αντιστοίχως, η ευκολία με την οποία μπορούσες τότε να αναπαράγεις ένα ποίημα μέσω του λόγου, καθιστούσε γελοία οποιαδήποτε σκέψη για copyright.

Άρα, στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι απλά το νομικό μας σύστημα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αγνοήσει τις αλλαγές αυτές, το νέο status που η τεχνολογία προσδίδει στην προσβασιμότητα της πνευματικής δημιουργίας.

Οι πατέντες δεν διαφέρουν από το copyright. Το κράτος αποφάσισε σε κάποια φάση ότι είναι εξωφρενικό να απαγορεύει στον κόσμο να χρησιμοποιεί μια τεχνολογία για λόγους copyright, την στιγμή που εύκολα αυτή μπορεί να αντιγραφεί, και όλοι θα το κάνουν έτσι η αλλιώς. Αποφάσισε ότι είναι παράλογο να πάει κόντρα σε ένα πια εκ φύσεως δημόσιο αγαθό, όπως ο αέρας που αναπνέουμε. Όταν κάτι είναι τόσο εύκολα και ευρέως προσβάσιμο, το να προσπαθείς να βάζεις εισιτήριο ενάντια στο καινούργιο status του ως,πρακτικά, δημόσιου αγαθού είναι παράλογο.

Το νομικό μας σύστημα απλά αρνείται να αναγνωρίσει τα καινούργια δεδομένα. Σιγά σιγά θα αναγκαστεί να παραδεχτεί ότι πολλά αγαθά, λόγω τεχνολογικής εξέλιξης, αρχίζουν να μετατρέπονται σιγά σιγά σε δημόσια, πρακτικά, ελευθέρως προσβάσιμα αγαθά.

Η έννοια της περιουσίας υφίσταται όταν μπορείς κάτι να το ελέγξεις και να το εξουσιάσεις. Αν δεν μπορείς να το ελέγξεις και να το εξουσιάσεις, τότε είναι αδιανόητο να προσπαθείς να θέτεις όρια σε αυτό. Αν δεν μπορείς να αστυνομεύσεις τον αέρα που αναπνέουμε, δεν μπορείς και να τον τιμολογήσεις. Αν πχ κάποτε ο αέρας ήταν περιορισμένος και πωλούνταν στην αγορά, και ξαφνικά γινόταν άπειρος και μπορούσες να τον βρεις εύκολα παντού(πχ στην ατμόσφαιρα), σε διαβεβαιώ ότι το νομικό σύστημα θα εξακολουθούσε να αγωνίζεται ώστε να ποινικοποιήσει την ελεύθερη πρόσληψη αέρα, αδυνατώντας να κατανοήσει ότι, τώρα πια, ο αέρας είναι αγαθό ελεύθερο επειδή κάτι άλλαξε στις συνθήκες που κυβερνούν την προσφορά του, και από περιορισμένη αυτή τώρα πια γίνεται απεριόριστη και πανεύκολα προσβάσιμη.

Οπότε, e-lawyer, σου θέτω δυο ερωτήματα:

α) Θεωρείς ότι ο αρχαίος τροβαδούρος σύγχρονος του Ομήρου που έβγαζε χρήματα απαγγέλοντας Ιλιάδα και Οδύσσεια, και στην πορεία τις άλλαζε κιόλας αν δεν του άρεσαν έτσι όπως γράφτηκαν, όφειλε στην πραγματικότητα να πληρώνει royalties στον Όμηρο και να μην αλλάζει λέξη από το πρωτότυπο; Θεωρείς ότι όλοι αυτοί οι τροβαδούροοι που συλλογικά εξέλιξαν τα αρχαία αυτά έπη ήταν εγκληματίες και ότι απλά την σκαπούλαραν επειδή τότε το νομικό σύστημα και η δημόσια τάξη δεν ήταν αρκετά ανεπτυγμένες για να τους πιάσουν;

β) Θεωρείς ότι αν όλοι μας για κάποιον λόγο (πχ ζούσαμε όλοι σε ένα διαστημόπλοιο) αναγκαζόμασταν να πληρώνουμε για τον αέρα που αναπνέουμε επειδή αυτός θα ήταν περιορισμένος, και ξαφνικά ανακαλύπταμε μια τεχνολογία που θα μας επέτρεπε να παράγουμε άφθονο αέρα χρησιμοποιώντας τον ήδη υπάρχον αέρα σαν βάση πολλαπλασιασμού, θα έπρεπε το κράτος αντί να αναγνωρίσει την καινούργια κατάσταση που διαμορφώνεται με το απεριόριστο της προσφοράς του αέρα, να προσπαθήσει αντίθετα να ποινικοποιήσει την καινούργια μέθοδο παραγωγής του έτσι ώστε να μην χάσουν τα κέρδη τους οι εταιρείες παραγωγής αέρα;

Για να κλείσουμε το ζήτημα, πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας ότι, κάποτε, η τεχνολογία μπορεί και να φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που θα μας επιτρέπει να ζούμε,ενδεχομένως, σαν το Star Trek, όπου κάθε σπίτι θα έχει έναν "replicator" ο οποίος θα δημιουργεί μέσα σε ένα δευτερόλεπτο οτιδήποτε θελήσουμε με μηδενικό κόστος. Ακόμα και αν αυτό μπορεί να είναι επιστημονικά αδύνατο, παρ'όλα αυτά όλοι συμφωνούμε ότι θα αποτελούσε ευχής έργο.

Τη σήμερον ημέρα, και για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία, η τεχνολογία έκανε ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της αποδέσμευσης του ανθρώπου από τα δεσμά της παραγωγής. Για πρώτη φορά έχουμε την ικανότητα να πολλαπλασιάσουμε και να μοιράσουμε ένα αγαθό σε όλον τον κόσμο με μηδενικό κόστος. Και αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας μας. Για πρώτη φορά κατάφερε η τεχνολογία να μετατρέψει ένα αγαθό σε ελέυθερο αγαθό σαν τον αέρα! Αποτελεί ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Το να προσπαθούμε να επιβάλλουμε την εφαρμογή παλαιών νόμων ώστε να το σταματήσουμε αποτελεί έγκλημα κατά της ευημερίας της ανθρωπότητας! Αποτελεί θλιβερή οπισθοδρόμηση μπροστά σε ένα ένδοξο όραμα και μέλλον. Πως θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε μια κοινωνία παραδεισένιας αφθονίας, αν για κάθε προϊόν που η παραγωγή του μπορεί πια να γίνει τεχνολογικώς ελευθέρως replicated από τον καθένα έρχεται ο νόμος για να εμποδίσει το πέρασμά του σε καθεστώς ελεύθερης πρόσβασης; Δεν πρέπει να είμαστε σκλάβοι των νόμων, πρέπει να τους αλλάζουμε όταν οι συνθήκες αλλάζουν. Και οι συνθήκες έχουν αλλάξει, και οι νόμοι χρειάζονται αλλαγή.

Απάντηση του E-Lawyer

Το παράδειγμα του Ομήρου είναι εσφαλμένο με βάση το ισχύον δίκαιο: σύμφωνα με το άρθρο 2 του ν.2121 η λαϊκή παράδοση βρίσκεται εκτός της προστασίας...Ο Όμηρος χρησιμοποίησε κοινόχρηστους μύθους... η νομοθεσία λέει ότι αν δεν ξέρουμε ποιος είναι ο δημιουργός, δεν υπαρχει προστασία. Δεν υπάρχει προστασία στη λαϊκή παράδοση! Αν χάνεις στο βάθος του χρόνου τoυς δημιουργούς, το έργο είναι ελεύθερο...Επιπλέον αν δεν είχαν αναλάβει οι φιλόλογοι της Οξφόρδης να προστατεύσουν την μορφή στην οποία τους έφτασαν τα αρχαία κείμενα, κατοχυρώνοντας μάλιστα την στοιχειοθεσία και απαγορεύοντας την αντιγραφή της, η ανεξέλεγκτη αντιγραφή και χρήση θα τα είχε αλλοιώσει σε βαθμό που να μην ξέρουμε τελικά ποια ειναι η μορφή του αρχαίου κειμένου και που αρχίζει η επέμβαση του αντιγραφέα και χρήστη. Το copyright λειτουργεί και ως θεματοφύλακας της ακεραιότητας των έργων, η σημασία των οποίων διαπερνά τις πεπερασμένες ανάγκες του χρήστη.

Η θεμελίωση νέων διατάξεων για την πνευματική ιδιοκτησία πρέπει να βασίζεται σε νέα ορθολογικά κοινωνικά αιτήματα, τα οποία δεν θα θίγουν κεκτημένα συνταγματικά δικαιώματα. Προφανώς η ανάγκη για χρήση των έργων των άλλων δεν είναι τόσο ζωτική όσο "ο αέρας" (για τον οποίο btw πληρώνουμε), αλλά αναπτύσσεται στη βάση άλλων αναγκαιοτήτων για την επιβίωσή μας στην κοινωνία της πληροφορίας. Αυτές τις νέες ανάγκες πρέπει να βρούμε και να αναδείξουμε για να υποστηρίξουμε την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου, όχι απλώς υπογραμμίζοντας την οπορτουνιστική ευκολία των νέων μέσων γιατί έτσι και τα νέα μέσα δαιμονοποιούμε και δεν πείθουμε για το όποιο υπέρτερο δικαίωμα.

Από που προκύπτει ότι οι ερασιτέχνες κάνουν καλύτερη δουλειά από τους μάστορες που έχουν την υποδομή και την αφοσίωση να αντιμετωπίσουν ένα έργο με συνέχεια, σεβασμό ή δίκαιη αμφισβήτηση στο προηγούμενο έργο; Από που προκύπτει επίσης ότι η έμπνευση προϋποθέτει επέμβαση στο προϋπάρχον έργο και όχι στην αύρα του;Νομίζω ότι αυτά είναι αυθαίρετες γενικεύσεις που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ανατρεπτικά επιχειρήματα σε έναν νόμο, ο οποίος προσπαθεί να εξισορροπήσει αντιπαρατιθέμενα δικαιώματα και συμφέροντα. Ο δημιουργός έχει έναν προσωπικό δεσμό με το έργο του, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς σε ένα φιλελεύθερο πλαίσιο σκέψης. Αυτός ο δεσμός αποτελεί τη νομιμοποιητική βάση της ελεγχόμενης δυνατότητας τροποποίησης τουλάχιστον της μορφής του έργου, χωρίς να εμποδίζεται βέβαια η ελεύθερη έμπνευση από το έργο. Από εκεί και πέρα, ο δημιουργός σαφώς και έχει ύψιστο συμφέρον να προστατεύσει το έργο του από κατακρεουργήσεις, τουλαχιστον στο [μικρό, σε σχέση με την αιωνιότητα] χρονικό διάστημα της ζωής του...Δηλαδή θα επέτρεπες εκεί που εκτίθεται ένας πίνακας του El Greco να έρθει ένας και να ζωγραφίσει πάνω του μια πούτσα, επειδή θα κρίνει μετά ο κόσμος αν αυτό είναι καλό ή κακό;

...Δεν είναι καθόλου ίδια δομή και καθόλου ίδιος ο προορισμός του Μίκυ Μάους και του πόμολου μιας πόρτας...

Και απαντάω στον E-Lawyer

Αν δεν ήταν ο Όμηρος ο πρώτος που μίλησε για τον Αχιλλέα και τον Οδυσσέα, κάποιος άλλος θα μίλησε πρώτος. Ποιός σου είπε ότι ο Ομηρος δεν ήξερε το όνομα του ανθρώπου από τον οποίο άκουσε τις ιστορίες; Και αυτός που τις είπε στον Όμηρο δεν ήξερε από ποιον τις άκουσε; Κανένα ζήτημα "λαικής παράδοσης" δεν υφίσταται εδώ. Εξακολουθείς να το βλέπεις με τα μάτια του σήμερα που προσπαθεί να κοιτάξει τρείς χιλιάδες χρόνια πριν. Δεν σου λέω εγώ αυτό! Εγώ σου λέω να πάς στο τότε, και να μου πεις αν ίσχυαν τότε οι σημερινοί κανόνες copyright τι θα γινόταν.

Aποτελεί παραλογισμό να λες ότι θα πρέπει να σταματήσουμε την δημιουργία βελτιωμένων εκδόσεων ήδη υπάρχοντων έργων, με την δικαιολογία ότι...θα χάνονταν οι παλιές εκδόσεις! Δηλαδή θα πρέπει να σταματήσουμε να δημιουργούμε για να μην καταστρέψουμε αυτό που φτιάξαμε; Αυτό είναι το άκρον άωτον του συντηρητισμού! Και το παράδειγμα με την Οξφόρδη δεν έχει κανένα απολύτως νόημα! Σε λίγο θα πεις "εύχομαι να υπήρχε η Οξφόρδη και το copyright το 1200πΧ για να εμποδίσουν την εξέλιξη των ομηρικών επών έτσι όπως τα ξέρουμε ώστε να διατηρηθεί η αρχική τους μορφή". Είναι και αυτό μια άποψη μεν, την οποία όμως θεωρώ αντιπροοδευτική, βαθύτατα συντηρητική με όλη την σημασία της λέξης (θυσία του μέλλοντος για διατήρηση παρελθόντος) και εξαιρετικά μυωπική (να σταματήσουμε την λαική βελτίωση ενός δημιούργήματος για λόγους διευκόλυνσης των φιλολογικών μελετητών!)

Αντιθέτως, έχεις αναρωτηθεί καθόλου γιατί πια δεν παράγεται "λαική παράδοση"; Μήπως γιατί οι νόμοι περι copyright την σκοτωσαν αποτελεσματικα; Η λαική παράδοση που εσύ και ο νόμος περιγράφετε δεν είναι τίποτε άλλο από μαζικές διαχρονικές παραβιάσεις copyright ανά τους αιώνες από τους απλούς ανθρώπους που έπαιρναν κάτι που έφτιαξε κάποιος άλλος και το διαμόρφωναν διαφορετικά. Σήμερα λοιπόν, πρακτικά, η δημιουργία "λαικής παράδοσης" απαγορεύεται εξ'αιτίας του copyright. To παράδειγμα με τον Όμηρο έρχεται να σου υπενθυμίσει ότι αν τότε επικρατούσαν νόμοι copyright τα έπη αυτά α) δεν θα είχαν εξελιχτεί στην ποιότητα με την οποία τα ξέρουμε, μπορεί και να μην είχαν υπάρξει καν σαν ενιαία ιστορία β) δεν θα είχαν διαδοθεί τόσο ελέυθερα και μαζικά ώστε να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας. Οι πιθανότητες επιβίωσής τους θα ήταν μικρότερες.

Το νερό, ας πούμε, είναι όπως ο αέρας. Το πληρώνουμε. Δεν είναι άπειρο. Αν γινόταν όμως;

Όταν κάτι, οτιδήποτε, μπορεί να γίνει άπειρο, άρα και απεριόριστο, δεν έχεις κανένα ηθικό δικαίωμα να περιορίζεις την διανομή του προς ίδιον όφελος.

Μίλησες για συνταγματικά δικαιώματα. Όπως σου είπα, οι νόμοι μπορούν να αλλάξουν. Δεν βρίσκονται εκεί για να καταδυναστέυουν το μέλλον και την εξέλιξη της ανθρωπότητας όταν οι συνθήκες αλλάζουν.

Λες ότι ο αέρας είναι ζωτικό αγαθό, άρα δεν πιάνεται. Εγώ θα στο αντιστρέψω. Αντίθετα, είναι η μη ζωτικότητα της πνευματικής δημιουργίας που επιτρέπει σε μεγάλες εταιρείες να δημιουργούνε τέτοιους τρελούς κανόνες και όρια copyright, σε ένα θέμα που, σαφέστατα, και για το καλό της ανθρωπότητας και της προόδου, δεν θα έπρεπε να έχει περιορισμούς.

Δηλαδή αν κάτι δεν είναι ζωτικό είναι νόμιμο να καταδυναστεύεται; Όταν κάτι τεχνολογικώς μπορεί να αποκτηθεί με μηδενικό κόστος, δεν μπορείς να το ποινικοποιείς. Η ζωτικότητα δεν είναι τίποτε άλλο από τον βαθμό με τον οποίο η κοινωνία απαιτεί την δωρεάν παραχώρησή του. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι μη ζωτικό for free δεν θα το κάνουμε, αλλά αντίθετα θα αρχίσουμε να επικαλούμαστε νομικά προσκόμματα, και απαρχαιωμένα από την περιόδο της περιορισμένης προσφοράς δικαιώματα!

Και να στο θέσω διαφορετικά: Δεν μπορούν οι δισκογραφικές, κινηματογραφικές, και όποιες άλλες εταιρείες να διαθέτουν τα πρόιόντα τους σε έναν χώρο που ξέρουν εκ των προτέρων ότι η αντιγραφή είναι πανεύκολη, και μετά να προσπαθούν να την ποινικοποιήσουν! Σε όρους αρχαιότητας είναι σαν ένας ποιητής να βγαίνει και να απαγγέλει για πρώτη φορά το ποίημά του στην πλατεία της πόλης, και μετά να βάζει τον στρατό να συλλαμβάνει τον οποιδήποτε επιχειρήσει να το απαγγείλει αλλού. Εφόσον ξέρεις ότι άμα βγείς στην πλατεία και το απαγγείλεις όλοι μετά μπορούν να κάνουν το ίδιο, εν γνώσει σου το πράττεις! Είναι παράλογο να τρέχεις μετά να επιβάλλεις ποινές. Ας μην το βγαζες ευθύς εξαρχής σε DVD, και ας το άφηνες στο cinema! Γιατί το βγαλες στο DVD? Γιατί βγήκες στην πλατεία του χωριού;

Κατακρεουργήσεις του έργου του;e-lawyer, αυτό θα το κρίνει ο κόσμος ο ίδιος, όχι ο συγγραφέας. Μια κακή προσθήκη δεν θα επιβιώσει. Μια καλή προσθήκη θα επιβιώσει. Και επιπλέον, κανείς δεν κατήργησε τις άλλες εκδόσεις! Όποιος θέλει τις κρατάει και έχει τη γνώμη του γι'αυτές!Εγώ θέλω να πάρω τους ήρωες του Lord of the Rings, και να φτιάξω μια δικιά μου ιστορία βασισμένη στα πρόσωπά τους! Και να την πουλήσω! Ας πάρει και ο Tolkien δικαιώματα, δεν με νοιάζει, θέλω όμως να το κάνω και να ανταμειφθώ κι εγώ από τις χρηματικές ψήφους αν αποδειχτεί καλή! Μου επιτρέπεται; ΟΧΙ! Όμως όταν οι τροβαδούροι έπιαναν τους Αργοναύτες και τους εξιστορούσαν, πρόσθεταν όλο και καινούργιες περιπέτειες, όλο και καινούργιους πρωταγωνιστές. Το 1500 πΧ ο Ιάσωνας ξεκίνησε μόνος του για την Κολχίδα, και το 1000 πΧ κατέληξε να ξεκινήσει με άλλους 50 ήρωες από κάθε πόλη κράτος! Επιπλέον, φτιάχτηκαν εξτρά περιπέτειες των αργοναυτών για να φανούν και οι ήρωες της κάθε πόλης! Με σημερινά κριτήρια copyright η αρχική απλή version όχι μόνο έχει κατακρεουργηθεί, αλλά έχει βιασθεί ομαδικά! Τελικά τι είναι λαθος εδω πέρα; Η φυσική αυτή εξελικτική πορεία του έργου; ή η δικιά μας ηλίθια νοοτροπία για το copyright που καταπιέζει την καλλιτεχνική καινοτομία και εξέλιξη;

Το παράδειγμα με τον El Greco καμμία σχέση δεν έχει με το θέμα μας! Εκεί πέρα καταστρέφεις (όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά) την προηγούμενη version. Εγώ σου λέω να φτιάξεις μια καινούργια, και αν ο κόσμος θεωρήσει ότι η καινούργια είναι καλύτερη από την προηγούμενη, η παλιά θα πέσει σε αχρησία (κοινώς, ο original πίνακας του El Grecο θα χάσει την αξία του μπροστά στην καλύτερη version, αν αυτή αποδειχτεί βάσει των προτιμήσεων του κόσμου καλύτερη...αν ολόκληρος ο κόσμος θεωρήσει την πούτσα βελτίωση, who am I to argue? Και ποιός μίλησε για φυσική καταστροφή της προηγούμενης version?)

Ο Μικυ Μαους και το πόμολο μιας πόρτας έχουν μια κοινή αποστολή: Να μας κάνουν την ζωή πιο έυκολη, πιο ευτυχισμένη, και με λιγότερες σκοτούρες. Αποτελούν ανακαλύψεις τους ανθρώπινου εγκεφάλου. Οτιδήποτε παράγουμε έχει αυτό το σκοπό. Και οτιδήποτε περιορίζει αυτό την επίτευξη του σκοπού για τον οποίο πόμολο και Μίκυ Μαους δημιουργήθηκαν από την ανθρώπινη διάνοια είναι εμπόδιο που πρέπει να φύγει.

Πας πλούσιος και απατεώνας! (;) ΑΚΑ: Οι λαϊκισμοί της Αριστεράς και η Αλήθεια για τον Φιλελευθερισμό (4)

Συνεχίζουμε με το τέταρτο μέρος της μεγάλης συζήτησης που άνοιξε στο buzz, αρχικά με τον Μ. Τσιμιτσάκη, και στη συνέχεια με την blogger Ροδιά. Τα προηγούμενα μέρη μπορείτε να τα βρείτε στα links Μέρος 1, Μέρος 2, Μέρος 3

Εν προκειμένω η Ροδιά αντιδράει επανερχόμενη στις αντι-φιλελεύθερες βολές της ως εξής:

"...Πόσος πλούτος πια μπορεί να παραχθεί; Και τι θα σημαίνει "πλούτος" αν αυτό το υπερκέρδος που θα πλημμυρίσει τον πλανήτη δεν θα έχει πλέον αξία επειδή ακριβώς θα είναι κάτι τι τεράστιο και σε υπερπροσφορά;...Η υπερπαραγωγή πλούτου, όπως και αν συμβαίνει, φέρνει μια υπερπαραγωγή φτώχειας στο δεύτερο τάσι της ζυγαριάς...Όταν λίγοι άνθρωποι παράγουν πολλά και αγνοούν τους πολλούς που μόλις και μετά βίας τα καταφέρνουν να παράγουν λίγα, αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε κατά το παράδειγμα του φίλου σου και είναι σπάνιο επίσης να χαρίζονται χρήματα από πλούσιους για λόγους αλληλεγγύης προς το κοινωνικό σύνολο, ιδίως σήμερα που έχουν εξαχρειωθεί οι κατέχοντες και εκφράζονται με αλαζονία, εξαπατώντας τον κοσμάκη με διάφορα δήθεν φιλανθρωπικά ιδρύματα και οργανώσεις και καταφέρνουν, αντί να διοχετεύουν δικό τους χρήμα, να διαχειρίζονται απλώς αυτό το επιπλέον χρήμα που με απάτες αρπάζουν. Άλλωστε, αν λάβουμε υπόψη το πάμπλουτο παππού μου (μια και ανέφερες το φίλο σου) καθώς και άλλους, όπως π.χ. ο Α. Συγγρός, οι δωρεές τους ήταν επειδή κάτι γλίτωναν από την εφορία ή -στη περίπτωση Συγγρού- κάλυπταν μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα... τι νόημα έχει το χρήμα ως παραγωγή, ως αυθύπαρκτη αξία; Δεν βρίσκω καν το λόγο να υπάρχει!"

Και ακολουθεί η απάντησή μου προς την Ροδιά:

Ροδιά

Οι λέξεις "παραγωγή", "αξία", "τιμή", "κέρδος", "πλούτος" έχουν διαφορετικό περιεχόμενο. Που σημαίνει ότι όταν λες για "υπερκέρδος που θα πλημμυρίσει τον πλανήτη και θα δημιουργήσει υπερπροσφορά" μόνο να μαντέψω μπορώ τι θες να πεις γιατί, ειλικρινά, αυτό που είπες δεν έχει κανένα οικονομικό νόημα.

Θα το ξεκαθαρίσω όμως όσο πιο απλά μπορώ. Κάθε φορά που παράγεις κάτι το οποίο έχει μεγαλύτερη χρησιμότητα από το απλό "άθροισμα" των υλικών με το οποίο το παρήγαγες, αντιστοιχεί σε παραγωγή καινούργιου πλούτου στην οικονομία. Ο πλούτος λοιπόν, αντιστοιχεί με το πόση χρησιμότητα παρήγαγες, είτε εσύ, είτε η οικονομία σου. Για να απαντήσω στο ερώτημά σου, έτσι όπως το μαντεύω, αν ο κόσμος καταφέρει να παράγει επ'άπειρον καινούργια χρήσιμα πράγματα, τότε θα παράγει και επ'απειρον περισσότερο πλούτο. Και αυτό ισχύει τόσο σε χρονική διάσταση όσο και σε ποσοτική.

Από τι στιγμή που κάτι είναι "χρήσιμο", δηλαδή χρησιμεύει σε κάποιον πραγματικά, εξ ορισμού δεν μπορεί να υπάρξει και "πληθωρισμός" του. Όσα περισσότερα χρήσιμα πράγματα παράγουμε (άρα και πλούτο), τόσο το καλύτερο, όχι τόσο το χειρότερο!

Ακολούθως λες ότι η υπερπαραγωγή πλούτου κάπου δημιουργεί υπερπαραγωγή φτώχειας αλλού. Με συγχωρείς, αλλά μπορείς σε παρακαλώ να μου εξηγήσεις πως έβγαλες αυτό το συμπέρασμα, και σε ποιόν οικονομικό μηχανισμό το στηρίζεις; Αυτό που λες ισχύει μόνο αν έχουμε πεπερασμένο πλούτο, κλειστό σύστημα, μηδέν καινοτομία και παραγωγή καινούργιας χρησιμότητας, οπότε οποιαδήποτε συσσωμάτωση πλούτου αναγκαστικά θα αφαιρεθεί από κάπου αλλού. Η θεώρησή σου αυτή (ο πλούτος δημιουργεί αλλού φτώχεια) δεν έχει λογική. Μπορείς να μου εξηγήσεις πώς φτάνεις εκεί;

Λες επίσης, "οι άνθρωποι που παράγουν πολλά, και αγνοούν αυτούς που παράγουν λίγα". Πολύ βολική θεώρηση, αλλά εγώ θα στην χαλάσω. Ας υποθέσουμε ότι όλοι παράγουν το ίδιο. Εξ ορισμού, ότι παράγουν, αυτό θα καταναλώσουν. Ξαφνικά, κάποιοι εφευρίσκουν μόνοι τους στο σπίτι τους έναν τρόπο να παράγουν οικονομικότερα, άρα με τα ίδια μέσα παράγουν περισσότερο. Κάναν μια καινοτομία. Μόνοι τους το σκέφτηκαν, μόνοι τους το κατάφεραν. Ποιος είσαι εσύ που έρχεσαι να τους πεις ότι υποχρεούνται να παραδώσουν την παραγωγή τους στους άλλους; Δεν υποχρεούνται καθόλου. Αμα θέλουν το κάνουν, και αμα θέλουν δεν το κάνουν. Αυτή είναι η έννοια της ελευθερίας. Προσπάθησαν να την αυξήσουν γιατί είχαν ένα στόχο, κάποιο σκοπό, ένα όνειρο. Ποιος είσαι εσύ που έρχεσαι να τους στερήσεις τους καρπούς των κόπων τους και την ευόδωση του ονείρου τους; Τίποτα δεν έκλεψαν και από κανέναν όταν εφηύραν έναν τρόπο να αυξήσουν την παραγωγή τους! Αντιθέτως, είναι η κοινωνία που περιγράφεις εσύ ως "ιδανική" η οποία στην πραγματικότητα είναι ανελεύθερη, ληστρική και καταπιεστική, που βουτάει τους πίνακες που ο ζωγράφος έκανε για τον εαυτό του, που βουτάει τα προϊόντα που κάποιος παρήγαγε για τον εαυτό του. (το ότι τα πουλάει στον κόσμο, είναι το αντάλλαγμα που ζητάει για να τα στερηθεί...μην σε ξεγελάει η εξειδίκευση της παραγωγής...απλοποιημένα και στην πραγματικότητα έτσι είναι...)

Α, μα φυσικά, ο παππούς σου είναι εξαίρεση, και ο φίλος μου είναι εξαίρεση, αλλά όλοι οι άλλοι πλούσιοι είναι απατεώνες και εκμεταλλευτές! Η φάση είναι ότι αν ρωτήσεις όλους τους Έλληνες, πάρα μα πάρα πολλοί θα σου πούνε ακριβώς τα ίδια! Αφού θα σπεύσουν να πλέξουν το εγκώμιο του πλούσιου που γνωρίζουν προσωπικά και θα τον βαφτίσουν εξαίρεση, μετά θα κάτσουν και θα κατηγορήσουν όλους τους υπόλοιπους! Όλως τυχαίως, ο πλούσιος που γνωρίζουμε προσωπικά είναι καλός, αλλά ο ανώνυμος - distant πλούσιος είναι κακός! Δεν θα πρεπε να σου λέει αυτό κάτι; Ιδιαιτέρως αν "συναθροίσεις" τις "προσωπικές καλές γνώμες" από όλο τον πληθυσμό; Από που επηρεάζεται η γνώμη μας για τους ανώνυμους πλούσιους που είναι "κακοί", και διαφέρει τόσο ισοπεδωτικά από τις προσωπικές μας καλές εμπειρίες γι' αυτούς; Τι υπεισήλθε στο ενδιάμεσο; Αριστερή δημαγωγία; Φθόνος; Τι; Εσύ τι νομίζεις;

Εδώ μου μιλάς για "fake ιδρύματα". Δε ξέρω αν αναφέρεσαι στο παράδειγμα που ανέφερα, τα οποία είναι υπερβολικά publicly scrutinised, πάντως ουσιαστικά μιλάς για "παρανομίες". Η παρανομία είναι παρανομία. Δεν παρανομούν μόνο οι πλούσιοι, και οι άλλοι παρανομούν. Τι θες να πεις; ότι στον φιλελευθερισμό η παρανομία είναι μεγαλύτερη απ' ότι στο σοσιαλισμό; Άλλα λένε οι έρευνες...

Εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα; Να ενημερώσω τον φίλο μου να μην κάνει ούτε μια δωρεά (στην Ελλάδα τουλάχιστον) γιατί θα τον κατηγορήσουν ότι "κάτι κρύβει", και ότι "κάποια απατεωνιά θα κανε, δεν γίνεται;" Ε όχι και να δίνει και χρήματα και να τον βρίζουν κιόλας! Μεταξύ του να δίνει χρήματα και να τον βρίζουν και να μην δίνει χρήματα και πάλι να τον βρίζουν, θα διαλέξει να μην δώσει τίποτα! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτά που λες είναι ισοπεδωτικά, και ουσιαστικά σπρώχνουν έναν εύπορο άνθρωπο που θα θελε να δώσει να κάνει πίσω και να κρατήσει τον πλούτο για τον εαυτό του, παρά να τον παραδώσει στα χέρια μισάνθρωπων που θα τον βρίζουν και από πάνω. Πόσοι από τους πλούσιους που δεν δίνουν, λοιπόν, το κάνουν γιατί απλά είναι εγωιστές και δεν μοιράζονται τίποτα, και πόσοι από αυτούς δεν δίνουν γιατί πολύ απλά αηδιάζουν με τέτοιες μισάνθρωπες και ισοπεδωτικές δηλώσεις του πολύ κόσμου, που τους βρίζει ότι και να κάνουν, δώσουνε δεν δώσουνε; Πόση λοιπόν από την πλούσια αναλγησία που εγκαλείς είναι όντως εύφυτη, και πόση δημιουργημένη από το...ίδιο το προλεταριάτο; Και πόσοι από τους πλούσιους είναι πρώην προλεταριάτο που φώναζε ότι οι πλούσιοι είναι κακοί, αλλά όταν ήρθε στη θέση τους το βούλωσε; Το έκανε γιατί είναι και αυτός ένας μικρός ανάλγητος; Ή μήπως το έκανε γιατί ξέρει την "ποιότητα" του όχλου από τον οποίο προήλθε;

Τώρα, ως προς αυτό που αναπαράγεις ότι "πας πλούσιος και απατεώνας" εγώ πιστεύω ότι στην πραγματικότητα είναι ένας αστικός μύθος, μια πιπίλα που λέει ο κόσμος για να αυτοπαρηγορείται, μια βλακεία και μισή γυμνασιακού επιπέδου στο στύλ "παίρνει καλούς βαθμούς γιατί γλύφει τους καθηγητές" μια δικαιολογία για να μην νιώθουμε ενοχές. Τι ισοπέδωση...

Το χρήμα ποτέ δεν έχει αυθύπαρκτη αξία! Αντιπροσωπεύει όλα εκείνα τα αγαθά και τις υπηρεσίες που μπορείς να αποκτήσεις με αυτό. Είτε για την δικιά σου ευχαρίστηση, είτε εργαλεία για να φτιάξεις κάτι άλλο που ονειρεύεσαι και έχεις στο νου σου. Φυσικά και έχει λόγο να υπάρχει!!!

Οι πλούσιοι δεν είναι εξωγήινοι. Είναι και αυτοί μέλη της ίδιας κοινωνίας, γέννημα και θρέμμα από τα σπλάχνα της. Ούτε περισσότερο παρανομούν ούτε λιγότερο από την υπόλοιπη κοινωνία. Παρανομούν το ίδιο και το αυτό. Τα περί "τίμιου προλεταριάτου" και "απατεώνων πλουσίων" είναι μια δημαγωγία που κάποιοι δημιούργησαν ευλόγως για να κολακέψουν με το "τίμιοι" και να φανατίσουν με το "απατεώνες" τις πολλές ψήφους. Γιατί πάντα οι πολιτικοί αρέσκονται να λένε στον κοσμάκη αυτά που θέλει να ακούει.

Εν κατακλείδι θα σου κάνω την ερώτηση που υποσχέθηκα να κάνω σε οποιονδήποτε συζητήσω τέτοιο θέμα: εσύ αν ξαφνικά γίνεις πλούσια τι θα κάνεις; Θα ξοδέψεις τα χρήματα για τον εαυτό σου, τα παιδιά σου και τα όνειρά σου; Η θα θυσιάσεις τα δικά σου θέλω, παιδιά και όνειρα για να ξοδέψεις τα χρήματα αυτά για τα θέλω, τα παιδιά και τα όνειρα των αλλονών; τη στιγμή που παρ' όλα αυτά όλοι θα εξακολουθούν να λένε πίσω από την πλάτη σου "η απατεώνισσα που προσπαθεί να μας καλοπιάσει";

Και επειδή ξέρω την απάντηση που θα σπεύσεις "περήφανα" να δώσεις....νομίζεις ότι θα σε πιστέψει κανένας από τους "συντρόφους" τους προλεταριάτου για την απάντησή σου; Εσύ με πόση δυσπιστία θα προσέγγιζες μια τέτοια δήλωση από κάποιον άλλο; Γιατί; μήπως γιατί μέσα στα τρίσβαθα της ψυχής σου ξέρεις πολύ καλά κατά πόσο η πλειοψηφία των φωνών κατά των πλουσίων είναι φωνές αδικημένων και όχι φωνές φιλοχρήματων; Μήπως γιατί στα τρίσβαθα της ψυχής σου ξέρεις ότι έχω δίκιο;

Οι λαϊκισμοί της Αριστεράς και η Αλήθεια για τον Φιλελευθερισμό (3)

Αυτο είναι το τρίτο μέρος της σχετικής συζήτησης στο buzz, της οποίας τα προηγούμενα κομμάτια μπορείτε να βρείτε, εκτός από εκεί, στο πρώτο και δεύτερο από τα ομώνυμα άρθρα μου. Αυτή τη φορά, όμως, η συζήτηση συνεχίζεται με την blogger Ροδιά, η οποία διαμαρτύρεται ότι ο φιλελευθερισμός προάγει την παραγωγή με κίνητρο το χρήμα έναντι της παραγωγής με κίνητρο την ανάγκη για δημιουργία.

Ιδού η (συντεθειμένη από δυο posts μου στο buzz) απάντησή μου. Ο τόνος και σύνταξη είναι σε στυλ ελεύθερης συζήτησης, όπως συνηθίζω να συζητάω σε threads.

"Αγαπητή Ροδιά

Το κίνητρο για απόκτηση χρήματος δεν αποκλείει ούτε και καταδυναστεύει την ανάγκη για δημιουργία. Όχι μόνο μπορούν να συνυπάρχουν, αλλά συνήθως το κάνουν κιόλας. Θα το εκφράσω και αντίστροφα Η ανάγκη για δημιουργία δεν αποκλείει την ταυτόχρονη χρήση της για απόκτηση χρήματος. Και συνήθως αυτό γίνεται.

Εκτός πια και αν πρέπει να ποινικοποιήσουμε ηθικά όλους εκείνους τους καλλιτέχνες, ζωγράφους, μουσικούς ανα τους αιώνες οι οποίοι αφού ικανοποίησαν τον δημιουργικό τους οργασμό, μετά "άναψαν το τσιγάρο" προσεκτικά φροντίζοντας να πουλήσουν τα δημιουργήματά τους στον μεγαλύτερο δυνατό πλειοδότη. Μια παράδοση που ξεκινά από τον Ντα Βίντσι και τον Μιχαήλ Άγγελο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας.

Τώρα, το πιο από τα δυο κίνητρα, το κέρδος ή η δημιουργία, είναι το ισχυρότερο για το καθένα, αυτό δεν το ξέρουμε, και πρέπει να ρωτήσουμε τον καθένα για να μας το πει. Άλλοι κινούνται με στόχο το χρήμα και παρεπόμενο τη δημιουργία, και άλλοι ξεκινάνε με στόχο τη δημιουργία και παρεπόμενο το χρήμα...Πολλοί μάλιστα ξεκινάνε έτσι, και μετά γίνονται γιουβέτσι...

Πάντως, συνήθως το χρήμα μαζεύεται στους ανθρώπους που αγαπούν αυτό που κάνουν, παρά σε αυτούς που το κάνουν για το χρήμα, γιατί πολύ απλά αν αγαπάς αυτό που κάνεις θα το κάνεις και πιο ποιοτικό, πιο "χρήσιμο", πιο όμορφο. Έτσι, τις περισσότερες φορές το φέρνει η ζωή έτσι ώστε αυτοί που αγαπούν περισσότερο τη δημιουργία να μαζεύουν περισσότερο χρήμα από όσους αγαπούν περισσότερο το κέρδος.

Για τον φίλο μου, που μιλούσαμε, αυτό που έλεγα είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ποτέ δεν θα καθόταν να μετουσιώσει την δημιουργία του σε προϊόν και να το βγάλει στην αγορά, και έτσι να θέσει τη χρησιμότητά του υπό την κρίση των χρηματικών ψήφων της κοινωνίας, αν ζούσε σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα. Θα δημιουργούσε προς...ιδίαν κατανάλωση και εσωτερική ευχαρίστηση, και μόνο για λόγους δημόσιας αναγνώρισης θα έκανε τον κόπο να μοιράσει το δώρο του στην κοινωνία...αλλά και πάλι, σε έναν ισοπεδωτικό σοσιαλισμό θα κινδύνευε το σύστημα να μην του αναγνωρίσει τίποτα, αναγνωρίζοντας την "συλλογικότητα" ως υπέρτατη υπεύθυνη για την πρόοδο αυτή, αδιαφορώντας για το άτομο. Ακόμα και το κίνητρο της δημόσιας αναγνώρισης θα βρισκότανσε κίνδυνο.

Έχε επίσης υπόψη σου ότι, πολλές φορές, ο κόσμος παρεξηγεί τον πλούτο και τον ερμηνεύει με μια λαϊκίστικη προσέγγιση η οποία δεν είναι και σωστή. Και εξηγούμαι:

Λέμε πχ, "ο Bill Gates είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, και έχει περιουσία (πες) 100 δις δολάρια". Αν υπάρχει κάτι που ο κοινός άνθρωπος φέρνει στο νου του με αυτή την εικόνα είναι...το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ Μακ Ντακ να ξεχειλίζει με 100 δις δολάρια, και τον Bill Gates να κάνει μπάνιο στα χαρτονομίσματα. Δηλαδή φέρνει στο μυαλό του εικόνες άχρηστης συσσώρευσης πλούτου άνευ νοήματος για λόγους εγωισμού.

Η εικόνα αυτή είναι εντελώς λανθασμένη. Όταν μιλάμε για τον πλούτο του Bill Gates, όπως και πολλών άλλων επιχειρηματιών, τις περισσότερες φορές μιλάμε για την αξία των μετοχών της εταιρείας τους, δηλαδή μιλάμε για την αξία της ίδιας της παραγωγικής τους επιχείρησης, την οποία μπορεί να την ίδρυσαν 30 χρόνια πριν σε ένα γκαράζ με αξία μηδέν, και που σήμερα την αξία τους η αγορά αποτιμά σε 100 δις δολλάρια, και την αποτιμά επειδή αυτή είναι η αξία που αποδίδει η κοινωνία με τις χρηματικές τις ψήφους στο προϊόν που οι άνθρωποι αυτοί εφηύραν και παράγουν!

Η οποία επιχείρηση παράγει προϊόντα τα οποία οι καταναλωτές είναι ελεύθεροι να αγοράσουν ή να περιφρονήσουν, και αν αποφασίσουν να τα αγοράσουν αυτό σημαίνει ότι αποτιμούν το κέρδος από την αγορά τους πιο ψηλά από το κόστος που πληρώνουν (δηλαδή την τιμή). Κοινώς θεωρούν ότι κερδίζουν από αυτό που αγοράζουν.

Τελικά είναι ο Bill Gates πλούσιος με την "Σκρουτζ Μακ Ντακ" έννοια του όρου; Η απάντηση είναι όχι. Αλλά θα μπορούσε να ήταν άμα ήθελε, πουλώντας την επιχείρησή του και τσεπώνοντας το χρήμα. Δεν το κάνει όμως, γιατί γουστάρει αυτό που κάνει, γουστάρει να σχεδιάζει software και νέες τεχνολογίες, και όλα τα συναφή.

Παρένθεση: ο Bill Gates αποσύρεται σιγά σιγά από την Microsoft, πουλώντας σταδιακά τις μετοχές του, και μεταφέροντας τα εννιά δέκατα τις περιουσίας του σε φιλανθρωπικό ίδρυμα -Bill and Melinda Gates- το οποίο χρηματοδοτεί διάφορα αναπτυξιακά projects στον τρίτο κόσμο. Όπως δήλωσε και ο ίδιος "είναι τόσα πολλά που τι να τα κάνω; και να ήθελα δεν μπορώ να τα ξοδέψω...ας γίνει κάτι με αυτά...". Και προκλήθηκε τεράστια αίσθηση όταν ο Warren Buffet επισήμως δήλωσε ότι...παραδίδει και αυτός τα εννιά δέκατα της περιουσίας του στο... ίδρυμα του Bill Gates, για τους ίδιους λόγους!

Τώρα, δεν λέω ότι όλοι, ακόμα και οι περισσότεροι πλούσιοι συμπεριφέρονται έτσι. Πάρα πολλοί όμως το κάνουν. Και ακόμα περισσότεροι δεν το διατυμπανίζουν κιόλας. Στην Ελλάδα τους λέγαμε "ευεργέτες", και κατά κανόνα μετά τον θάνατό τους η περιουσία τους κατά.. μυστήριο τρόπο εξανεμιζόταν σε ιδρύματα, φιλανθρωπίες, από δω και από κει τέλος πάντων.

Αλλά ας πιάσουμε και την άλλη κατηγορία, αυτούς που δεν δίνουν τίποτε και θέλουν να βλέπουν το χρήμα να...συσσωρεύεται, γιατί αντλούν ευχαρίστηση μόνο και μόνο να το βλέπουν. Σκέψου όμως το γεγονός ότι και οι πλούσιοι αυτοί αγοράζουν προϊόντα Προϊόντα που κανείς δεν θα έφτιαχνε για να τους ικανοποιήσει αν ζούσαμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία όπου όλοι είναι ίσοι-φτωχοί (στον κομμουνισμό πρακτικά είναι ένα και το αυτό). Τα προϊόντα αυτά, εξ' αιτίας της υψηλής τους τιμής, έχουν και υψηλή προστιθέμενη αξία, δηλαδή περνάνε από πολλά στάδια παραγωγής και επεξεργασίας, και εν τέλει η παραγωγή τους απαιτεί χιλιάδες και χιλιάδες θέσεις εργασίας, πολύ περισσότερες απ' ότι ένα "απλό" προϊόν.

Όλες αυτές οι θέσεις εργασίας δεν θα υπήρχαν καν αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι με το συσσωρευμένο πλούτο για να απαιτήσουν τα εξεζητημένα αυτά προϊόντα Ο πλούτος που ξοδεύουν δεν...χάνεται στον αέρα! Πηγαίνει πάλι πίσω στην κοινωνία, μέσα από διάφορα κανάλια. Ακόμα και αν τον συσσωρεύουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς, οι τράπεζες ταυτόχρονα το ανακατευθύνουν μέσω δανείων ξανά στην οικονομία. Ακόμα και αν το έβαζαν μέσα σε ένα θησαυροφυλάκιο σαν τον Σκρουτζ για να κάνουν μπάνιο, οι Κεντρικές Τράπεζες θα φρόντιζαν να αναπληρώσουν την απώλεια ρευστότητας διοχετεύοντας φρέσκο χρήμα στο σύστημα.

Και τέλος, θα επαναλάβω αυτό που είπα και σε προηγούμενα κείμενα. Είναι ψέμα και δημαγωγία να λέμε ότι ο σοσιαλισμός απλά θα "επιμέριζε" τον "ίδιο" πλούτο "δικαιότερα". Ο πλούτος αυτός ποτέ δεν θα είχε παραχθεί ευθύς εξαρχής στον σοσιαλισμό για να καταμεριστεί, επειδή κανείς δεν θα είχε το "επιπλέον κίνητρο του κέρδους" για να τον παράγει. (Το κέρδος δρα υποβοηθητικά ως κίνητρο στην δημιουργία, όχι σαν εμπόδιο). Ποτέ δεν θα υπήρχε αυτός ο πλούτος στον σοσιαλισμό! Όπως είπα και πριν, ο σοσιαλισμός παράγει 10 και τα μοιράζει ισομερώς σε 100 ανθρώπους. Ο καπιταλισμός παράγει 100, και δίνει τα 20 σε 80 ανθρώπους, και τα 80 σε 20 ανθρώπους. Δεν τα δίνει όμως αυθαίρετα! Τα δίνει στους ίδιους αυτούς που τα παρήγαγαν. Ότι αξία παρήγαγες, αυτή θα λάβεις! Και την αξία που παράγεις την καθορίζει η υπόλοιπη κοινωνία συλλογικά μέσω των χρηματικών ψήφων που ελεύθερα είναι διατεθειμένη να σου δώσει για να το αποκτήσει.

Πες μου, υπάρχει πιο δίκαιο και κερδοφόρο σύστημα παραγωγής και επιβράβευσης από αυτό;"

H μαγκιά και η τρέλα στην εξωτερική πολιτική αποφέρουν κέρδη

O χαρακτήρας της εξωτερικής μας πολιτικής ομοιάζει με τον μέσο έλληνα και την αντιμετώπιση που αυτός επιφυλάσσει στους ξένους. Άλλοτε είναι ευγενική και "καλό παιδί" σε βαθμό πλήρους ραγιαδισμού και εκδούλευσης, και άλλοτε χαρακτηρίζεται από πρωτοφανές πείσμα και αίσθηση ανεξαρτησίας που πονοκεφαλιάζει ακόμα και υπερδυνάμεις.

Τις περισσότερες φορές, ο "ραγιαδισμός" έχει δικαιολογηθεί με επιχειρήματα "real politik". Οι συνέταιροί μας είναι πανίσχυροι, λέει η λογική αυτή, και αν τους πάμε κόντρα μπορούν να μας επιφυλάξουν αντίποινα σε άλλα ζητήματα, που μας πονάνε περισσότερο. Πολλές φορές, όντως, η "real politik" είναι αναγκαιότητα, την οποία πρέπει να αποδεχτούμε.

Αποτελεί όμως μεγάλη αλήθεια, ότι έχει φτάσει να γίνει κατάχρηση της πολιτικής του "ραγιαδισμού" σε τέτοιο σημείο, που φτάσαν οι σύμμαχοί μας να μας θεωρούνε δεδομένους, και ουσιαστικά καταλήξαμε να τους δίνουμε τα πάντα, χωρίς να λαμβάνουμε ανταλλάγματα.

Εν πολλοίς, τα πράγματα είναι σαν τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Όταν ρίχνεις στα πόδια του άλλου γη και ύδωρ και υποταγή άνευ όρων, είναι πολύ πιο πιθανόν να αρχίσει να σου συμπεριφέρεται σαν το προσωπικό του σκυλάκι, παρά σαν ισότιμο συνομιλητή.

Η ελληνική διπλωματική ιστορία, ως επί το πλείστον, χαρακτηρίστικε, είτε δικαιολογημένα, είτε αδικαιολόγητα, από τον ραγιαδισμό, από το πρώτα αγγλο-γαλλο-ρωσοφιλα κόμματα της μετεπαναστατικής Ελλάδας μέχρι το "ευχαριστώ του αμερικανούς" του Κ. Σημίτη.

Υπήρξαν όμως και φωτεινές εξαιρέσεις περιόδων πείσματος και ανεξαρτησίας. Ο Ελ. Βενιζέλος έπαιξε αποτελεσματικά το παιχνίδι της επίμονης απαίτησης, της εκμετάλλευσης των στρατιωτικών επιτυχιών, και εν γένει του διπλωματικού παιχνιδιού, για να φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζεται από τους ξένους ηγέτες ως statesman διεθνούς εμβέλειας και κύρους.

Ακόμα και η (πλανημένη) επιμονή του Κωνσταντίνου Α' και την "παλαιάς έλλάδας" να κρατήσει ουδέτερη την χώρα στον Α' ΠΠ μπορεί να συμπεριληφθεί στην κατηγορία αυτή. Χρειάστηκε ασφυκτικός ναυτικός αποκλεισμός της νότιας Ελλάδας, βομβαρδισμός των ανακτόρων, σκληρές οδομαχίες με αγγλογαλλικά αποβατικά στρατεύματα στους δρόμους της Αθήνας και την χώρα να φτάνει στο χείλος του εμφύλιου πολέμου με το κίνημα της Εθνικής Άμυνας για να υποχωρήσει η "παλαιά ελλάς" στην πίεση των συμμάχων και να αφήσει την ουδετερότητά της για το πλευρό της Antante.

Την ανεξαρτητη αυτή στάση έρχεται να κλείσει, φυσικά, το ηρωικό "ΟΧΙ" του '40, εκπεφρασμένο από έναν άνθρωπο που, παρ'όλο που ήταν ιδεολογικά συγγενής με τους επιτιθεμενους, η περηφάνεια του ως Έλληνα αντέδρασε εκ φύσεως μπροστά στις θρασύτατες απαιτήσεις των επιτιθέμενων, οι οποίοι διέπραξαν την αγαρμποσύνη να τον προσεγγίσουν όχι σαν συνεργάτες με προτάσεις συμμαχίας, αλλά σαν κατακτητές με τελεσίγραφα.

Η ελλάδα του ψυχρού πολέμου, βγαλμένη από κατοχή και εμφύλιο, είναι η αλήθεια ότι δεν είχε και πολλά περιθώρια. Τα πράγματα διεθνώς ήταν πολύ ζόρικα για ανεξαρτησίες. Ο Μακάριος μόνο πήγε να το πάιξει ανεξάρτητος, και αντί να επιδιώξει να μπεί η Κύπρος στο ΝΑΤΟ και έτσι να είναι προστατευμένη ακόμα και από τους Τούρκους, πήγε στην...Ένωση Αδεσμεύτων. Και η Κύπρος την πλήρωσε αυτή την πολιτική.

Το πότε θα το παίξεις ραγιάς, όμως, και πότε ανεξάρτητος και μάγκας, θέλει σωστό υπολογισμό. Πολλές φορές οι πολιτικοί μας ξεχνιούνται και συνεχίζουν το ραγιαδισμό, ενώ οι συνθήκες έχουν αλλάξει και έχουν τα περιθώρια να το παίξουν μάγκες και να κερδίσουν στην πορεία.

Κατά τα διάρκεια της μεταπολίτευσης, υπήρξε και ραγιαδισμός, υπήρξε και μαγκιά.

Η χούντα είχε επιδείξει τέτοιον ραγιαδισμό, που είχαμε φτάσει σαν χώρα στο σημείο να δέχονται ελληνικοί πληθυσμοί ξένη εισβολή, και εμείς να περιμένουμε το...OK των αμερικανών για να αντεπιτεθούμε. Η κατάρρευσή της χούντας αυτής ήταν φυσικό παρεπόμενο.

Ο Κ. Καραμανλής, αμέσως με το που ανέλαβε την εξουσία, με μια απίστευτη κίνηση ανεξαρτησίας σταμάτησε την καταστροφή. Βλέπετε, ο Αττίλας ΙΙ προήλαυνε, και δεν σταματούσε με τίποτα ενώ οι Αμερικανοί ένιπταν τας χείρας τους και το παιζαν ουδέτεροι συνομιλητές!

Και τότε ο Καραμανλής, κάνει το απίστευτο, το αδιανόητο για οποιαδήποτε μεταπολεμική κυβέρνηση, το αδιανόητο ακόμα και για τους Αμερικανούς. Επι τόπου βγάζει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ (έστω από το στρατιωτικό σκέλος), και ουσιαστικά απειλεί ευθέως και σοβαρά τις ΗΠΑ ότι αν δεν σταματήσει η προέλαση του Αττίλα, θα έβγαινε και από το πολιτικό σκέλος, φέρνοντας την Ελλάδα στην...αγκαλιά της Σοβιετικής Ένωσης! Ο πανικός που επικράτησε στην Ουάσιγκτον ήταν απίστευτος, όπως μαρτυρούνε πηγές τις εποχής, και την επόμενη ακριβώς μέρα από την αποχώρηση της Ελλάδας, η τουρκική προέλαση ως εκ θάυματος διακόπεται, ακριβώς εκεί που, σήμερα, διέρχεται η πράσινη γραμμή.

Χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια, εκφοβιστικές επισκέψεις του Καραμανλη και υπουργών του στη Σοβ. Ένωση, η έγκριση της αναλογίας 7 προς 10 από την αμερικανική βουλή (προωθημένη ανάμεσα σε άλλους και από τον Τζο Μπάιντεν, υποψήφιο σήμερα για την αντιπροεδρία με τον Ομπάμα), και η πολιτική εγγύηση ότι η Ελλάδα θα μπεί στην ΕΟΚ για να εδεήσει ο Καραμανλής να ξαναεπιστρέψει την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, και να σταματήσει το φιλοσοβιετικό "φλέρτ".

Όμως την μεγαλύτερη ανεξαρτησία, τη μεγαλύτερη "μαγκιά", και την μεγαλύτερη τρέλα προς όφελος της χώρας μας στην εξωτερική πολιτική την διέπραξε ο Α. Παπανδρέου. Προσπερνάω τις ανατριχιαστικές (για τους Αμερικανούς) επαφές του με τον Καντάφι και τον αραβικό κόσμο, την αμέριστη υποστήριξη που παρείχε στούς "τρομοκράτες" της PLO, την αναδιοργάνωση της ΕΥΠ σε πραγματικά εθνική υπηρεσία πληροφοριών και όχι σε πιόνι των αμερικάνων, καθώς και την πυγμή που επέδειξε στο Μακεδονικό επιβάλλοντας εμπάργκο στη FYROM, για να σταθώ στη στιγμή που, πάνω απ'όλες τις άλλες, έφερε το State Department και το Λευκό Οίκο σε κατάσταση απόλυτης νευρικής κρίσης: ήταν η εντολή "βυθίσατε το Hora" που δόθηκε στο ελληνικό ναυτικό για να τινάξει στον αέρα το τουρκικό ωκεανογραφικό που προκλητικά περιδιάβαινε τις ελληνικές ακτές ερευνώντας για πετρέλαιο.

Βλέπετε, στο διπλωματικό παιχνίδι, όπως και σε κάθε είδους διαπραγμάτευση, ο κάθε διαπραγματευτής ζυγίζει τον άλλο...ποιές είνα οι κόκκινες γραμμές του, ποιός είναι ο χαρακτήρας του, αν είναι φοβιτσιάρης ή τολμηρός και ριψοκίνδυνος, κατά πόσο είναι προβλεπτέος ή όχι...

Η πεποίθηση που επικρατούσε τόσο στο τουρκικό, όσο και στο αμερικανικό διπλωματικό κατεστημένο, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί μετά τη δειλία της χούντας απέναντι στην τουρκική εισβολή στην κύπρο, ήταν ότι η Ελλάδα σαν χώρα θα έκανε τα πάντα για να αποφύγει μια ελληνοτουρκική σύρραξη. Βάσει της πεποίθησης αυτής, η Τουρκία έβρισκε διάφορους τρόπους για να εκβιάζει με την απειλή των όπλων παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ οι Αμερικανοί έκαναν τα στραβά μάτια μιας και ήξεραν ότι το σενάριο πάντα κατέληγε σε αναίμακτη ελληνική υποχώρηση.

Η "τρέλα" του Παπανδρέου να διατάξει στρατιωτική επέμβαση τους πανικόβαλλε! Ο τρελός ο έλληνας θα έκανε πόλεμο! Ήταν αποφασισμένος να διαλύσει το ΝΑΤΟ! "Είναι τρελός! είναι παράφρων!" φώναζαν στο State Department. Βλέπετε όμως, φίλοι μου, η τρέλα και το μάτι που γυαλίζει φοβίζει...η μπλόφα της Τουρκίας ξεσκεπάστηκε, το Hora αποσύρθηκε άρων άρων, και με εξαίρεση τις συνήθισμένες "αερομαχίες", το Αιγαίο έμεινε ήσυχο για κάμποσα χρόνια. Ήταν τέτοιος ο φόβος και η αβεβαιότητα που ενέπνευσε ο Παπανδρέου με την "τρέλα" του για το τι θα μπορούσε να κάνει, που η επόμενη κρίση στο Αιγαίο (Ίμια) συνέβη σχεδόν δέκα χρόνια μετά, ακριβώς την ημέρα που ο διάδοχος του Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, εκλεγόταν πρωθυπουργός και ο Ανδρέας ήταν, πια, πολιτικό παρελθόν. Ήταν άραγε τυχαίο αυτό το timing;

Με τον Κ.Σημίτη (Ίμια, Οτσαλάν, κλπ) ξαναγυρίσαμε στον ραγιαδισμό, αν και η πολιτική Σημίτη, και με δεδομένη την προσπάθειά του να συμμαζέψει τα οικονομικά της χώρας και να την θωρακίσει νομισματικά βάζοντάς την στο ευρώ, μπορούμε να πούμε ότι αποδείχτηκε εκ των υστέρων η σωστή. Δεν θέλησε να ρισκάρει, ζημιά διπλωματική δεν έγινε, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, τουλάχιστον σε επίπεδο εντάσεων, εξομαλύνθηκαν, και επικεντρωθήκαμε στο ζητούμενο, στην οικονομική αναδιοργάνωση της χώρας.

Τέλος, επί Κώστα Καραμανλή, η πυγμή επανήλθε, τόσο στο θέμα τον Σκοπίων, όσο και σε άλλα θέματα (πχ ρωσικοί αγωγοί πετρελαίου και αερίου), και έπρεπε να επανέλθει γιατί τα Σκόπια, ενθαρρυμένα από την πλήρη απραξία των κυβερνήσεων Σημίτη, είχαν αποθρασυνθεί τελείως και είχαν φτάσει να μας περιγελούν από δω και από κει με τρόπο προσβλητικό. Τουλάχιστον πήραν ένα μάθημα ότι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό για ένα γείτονά σου, χωρίς συνέπειες.

Το σοκ για τους Αμερικανούς, επίσης, ήταν ισχυρό, τόσο με το βέτο για το Σκόπια, όσο και για τους ρωσικούς αγωγούς. Είχαν μάθει στην υποχωρητικότητα Σημίτη, και είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο έπαρσης που νόμιζαν ότι μπορούσαν να εξακολουθούν να επιβάλλουν σε μια χώρα το ποιούς θα έχει συμμάχους και το ποιούς δεν θα χει (ΝΑΤΟ).

Πάντοτε, η "επιβολή συμμάχων" αποτελούσε την πιο προσβλητική και ταπεινωτική επίδειξη δουλείας και υποταγής μιας χώρας σε μια άλλη. Η κλασσικοί όροι των νικητών πάνω στους ηττημένους στους αρχαίους πολέμους ήταν "οι ηττημένοι να έχουν τους ίδιους συμμάχους και εχθρούς με τους νικητές, και να τους ακολουθούν στις εκστρατείες τους". Με το βέτο και τους αγωγούς, λοιπόν, η Ελλάδα, πέρα από τα πολύ συγκεκριμένα διπλωματικά κέρδη, έκανε και μια ισχυρή και εμφανή δήλωση ανεξαρτησίας: ότι η εξωτερική πολιτική της είναι πραγματικά ανεξάρτητη, ακολουθά τα δικά της συμφέροντα, και σαν χώρα δεν είναι υποτακτική κανενός για να της επιβάλλει ο οποισδήποτε το ποιούς θα έχει συμμάχους και το ποιούς δεν θα χει.

Καιρός ήτανε!

ΥΓ: Μια ακόμα ενδιαφέρουσα ιστορία για την πυγμή, την επιμονή, την μαγκιά, και την τρέλα που πουλούσε πρός όφελός μας η εξωτερική πολιτική επί Α.Παπανδρέου μπορείτε να βρείτε στο σημερινό άρθρο της Καθημερινής με τίτλο Ο υφυπουργός που τα έβαλε με την Θάτσερ του Ν. Νικολάου.

Ο έλληνας που αποθεώνει τον Μάρξ, πλακώνεται στα σχολεία, κερδοσκοπεί πάνω στον συνάνθρωπό του, για να κρύψει τα κέρδη του κάτω από το στρώμα

Πλειάδα από ενδιαφέροντα άρθρα στην σημερινή Καθημερινή!

Στο Είναι η κρίση "Αριστερή" ο Μπάμπης Παπαδημητρίου συζητά την οικονομική κρίση και προσγειώνει πολλούς, των οποίων τα μυαλά πήραν αέρα, στην πραγματικότητα.

Στο Ζαρντινιέρες και στα Σχολεία η Τασούλα Καραϊσκάκη αναδεικνύει το συνεχώς αυξανόμενο πρόβλημα της σχολικής βίας, και αναζητεί αιτίες και λύσεις

Στο "Καλοί" και "Κακοί" Έλληνες ο Αντώνης Καρκαγιάννης αποδίδει τιμές στον απλό πλην τίμιο Έλληνα ο οποίος τείνει πια να εκλείψει επικίνδυνα.

Και τέλος, στο Βάλε τα λεφτά κάτω απ' το στρώμα η Μαριλή Μαργωμένου παρουσιάζει γλαφυρά αλλά και εμμέσως επικρίνει την (εντελώς παράλογη) απόσυρση καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες.

Οι λαϊκισμοί της Αριστεράς και η αλήθεια για τον Φιλελευθερισμό (2)

Συνεχίζεται ο διάλογος με τον Μ.Τσιμιτσάκη, ο οποίος απαντώντας στις προηγούμενες παρατηρήσεις μου στο buzz, αναφέρει περιληπτικά τα εξής:

"...και τι σημαίνει επιστήμη εν προκειμένω;...Δείχνεις υπερβολική εμπιστοσύνη σε κάτι που αποκαλείς επιστήμη την ώρα που οι καθ' ύλην αρμόδιοι, οι επιστημολόγοι αμφιβάλουν. Ξέρεις, κάποτε ήμασταν σίγουροι ότι η γη είναι επίπεδη....Δεν διατυπώνεις τίποτα περισσότερο στην πραγματικότητα από μια πίστη σε ένα (επιστημονικό) μοντέλο. Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ο Μαρξισμός παραμένει ένα εξαιρετικό εργαλείο ανάλυσης;...Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να είναι σωστή η θεώρηση της οικονομίας ως θερμουδροδυναμικού συστήματος, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παραμένει σωστή και η θεωρία περί πάλης των τάξεων. Στο κέντρο του ενδιαφέροντος μας πρέπει να βρίσκεται ο άνθρωπος - όχι η επιβεβαίωση της ορθότητας ή μη των αναλύσεων και των μοντέλων μας. Πρέπει δηλαδή να είμαστε πάντοτε έτοιμοι να ανατραπούμε και να αμφισβητηθούμε προς όφελος του. Πόσο μεταφυσικό ακούγεται αυτό; Κάθε φορά που μια ιδεολογία διεκδικεί το "αλάθητο" ή την 'επιστημονικότητα" την πληρώνουν άνθρωποι. :Αυτός ο πλούτος που παράγεται σε συνθήκες καπιταλισμού δεν παράγεται σε συνθήκες αδικίας και εκμετάλλευσης; Ξεκινάμε όλοι με ίσες ευκαιρίες; Πόσο διαφορετικές είναι οι δυνατότητες με τις οποίες η φύση (την οποία επικαλείσαι) μας προικίζει ώστε άλλοι να ζούμε με δυο δολάρια την ημέρα και άλλοι με χίλια;...Ποιόν υπερασπιζόμαστε εδώ πέρα; Το δικαίωμα αυτών που έχουν παράγοντας πλούτο, να έχουν περισσότερα; ...Προσοχή φονταμενταλιστές δεν βρίσκονται μόνο στο Ιράν και το Αφγανιστάν. Βρίσκονται και στα ερευνητικά κέντρα..."

και ακολουθεί η απάντησή μου έτσι όπως γράφτηκε στο buzz αυτολεξεί:

Αγαπητε Τσιμιτάκη

Το τι σημαίνει επιστήμη άνοιξε ένα λεξικό για να το καταλάβεις. Ειλικρινά, δεν μπορούμε να υποβαθμίζουμε τον δημόσιο διάλογο στη διαλεκτική και τις παιδικές απορίες των φιλοσόφων του μεσαίωνα. Όλοι ξέρουν τι είναι επιστήμη. Λογικές υποθέσεις, τεστάρισμα με πείραμα, και μετά το πείραμα υιοθέτηση ή απόρριψη των λογικών υποθέσεων. Αν δεν το ξέρεις ψάξτο.

Ένας επιστήμονας ποτέ δεν αμφιβάλλει για την επιστήμη.

. Ξέρει πολύ καλά πότε η επιστήμη έχει δώσει σαφείς απαντήσεις σε ερωτήματα, και πότε δεν έχει δώσει. Και ακόμα και αν δεν έχει δώσει οριστική απάντηση, ξέρει πολλά πράγματα που έχουν απορριφθεί επιστημονικά ως απαντήσεις. Βάσει της επίπονης διαδικασίας που προανέφερα. Λογική υπόθεση, τεστάρισμα με πείραμα, εξαγωγή συμπερασμάτων, απόρριψη ή υιοθέτηση της αρχικής υπόθεσης βάσει του πειράματος.

Μαρξιστική επιστημονική ανάλυση; τι είναι αυτό; τρώγεται; Έχω διαβάσει ολόκληρο το Κεφάλαιο του Μαρξ δυο φορές! Δεν έχει ίχνος επιστημονικής λογικής μέσα του. Αποτελεί μια λογικοφανή θεωρία για να δικαιολογήσει αντιεξουσιαστική επανάσταση.

Τα περί "ο άνθρωπος είναι το κέντρο και όλα πρέπει να αντρέπονται προς όφελός του" αποτελούνε ανούσιες ρητορείες! Τις υιοθετώ πλήρως, και στο στόχαστρο βάζω τον Μαρξισμό. Ξέρεις πότε μπορεί να ανιχνεύει κανείς μια ρητορεία-παρλα; Όταν μπορεί να την χρησιμοποιήσει παντού αλλάζοντας τα ονόματα. Το ίδιο επιχείρημα μπορώ να χρησιμοποιήσω κι εγώ. Σταμάτα να αναπαράγεις δημαγωγικές ρητορείες και επικεντρώσου στο ζητούμενο: Που είναι λανθασμένη η ανάλυση που σου έκανα; (έτσι λειτουργεί η επιστήμη, όχι με ρητορείες!).

Όταν λες ότι ο πλούτος του φιλελυθερισμού παράγεται σε συνθήκες "εκμετάλλευσης", που το στηρίζεις αυτό; Ανέλυσε το σε παρακαλώ, ειδάλλως αποτελεί φτηνιάρικη ρητορεία! Ποια δικαιώματα και ποιες ελευθερίες δηλαδή καταπατάει ο οικονομικός φιλελευθερισμός;

Οι ίσες ευκαιρίες δεν έχουν καμία σχέση ως έννοια με τις ίσες απολαβές! Οι ίσες ευκαιρίες, αντίθετα, αποτελούν συστατικό στοιχείο του δημοκρατικού φιλελευθερισμού. Και οι ίσες ευκαιρίες διασφαλίζονται εξ' ολοκλήρου με ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση. Οτιδήποτε περισσότερο παραβιάζει άλλες ελευθερίες και δικαιώματα.

Απέφυγες πολύ προσεκτικά να σχολιάσεις αυτά που είπα για το ότι ο εξυπνότερος και ο πιο δουλευταράς πρέπει να επιβραβεύονται. Απέφυγες συστηματικά να σχολιάσεις το κατά πόσο ένα κράτος χαρακτηρίζεται από εγγενή αναποτελεσματικότητα ή όχι!

Και τέλος, με τι μούτρα θα καθίσεις να χαρακτηρίσεις ως "φονταμενταλιστές" τους επιστήμονες, χωρίς να μπορείς να αρθρώσεις επιστημονικά τεκμηριωμένο αντίλογο (αντι-υπόθεση, αντι-πείραμα, αντι-συμπέρασμα) σε αυτά που λένε; Κάνε πρώτα αυτό και μετά μίλα για φονταμενταλισμό!

Όπως είπα και άλλου, όταν κάτι μπορεί να ερμηνευτεί και να προβλεφθεί με εξισώσεις, συζητήσεις "προλεταριάτου" δεν χωράνε! Αυτά που χωράνε είναι λογικές υποθέσεις, πειράματα και συμπεράσματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι δημαγωγικές υστερίες.

Στην σημερινή εποχή ο κόσμος μας δεν χωρίζεται στους "κατέχοντες το υλικό κεφάλαιο" και στους "μη κατέχοντες αυτό". Στη σημερινή εποχή είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο που έχει σημασία, η νοημοσύνη, η παιδεία, η τεχνική κατάρτιση.

Θα σου πω την ιστορία ενός συναδέλφου με τον οποίο εργάζομαι. Προέρχεται από φτωχή οικογένεια. Στα μαθητικά του χρόνια διάβαζε σαν τρελός. Πέρασε πρώτος στο πανεπιστήμιο, όπου συνέχισε να μελετά σκληρά, και να δουλεύει ταυτόχρονα. Έκανε το στρατό του χωρίς βύσμα στα φυλάκια του Έβρου. Με το βαθμό και τις συστατικές που πήρε, κατάφερε να γίνει δεκτός σε ένα κορυφαίο (top 5) πανεπιστήμιο στο εξωτερικό. Χρηματοδότησε τα παχυλά δίδακτρα και έξοδα διαμονής στην ξένη μεγαλούπολη από τις οικονομίες τόσων ετών φοιτητικής δουλειάς, με την πώληση ενός μικρού επαρχιακού ακινήτου που κληρονόμησε από τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του, και καταχρεώθηκε παίρνοντας από ελληνική τράπεζα το μέγιστο φοιτητικό δάνειο που μπορούσε να πάρει. Τέλειωσε το μεταπτυχιακό του, για να προσληφθεί σε μια ξένη εταιρεία με παχυλότατες απολαβές. Την άφησε μετά από δυο χρόνια, και με δυο-τρείς συναδέλφους άνοιξε μια δικιά του, και τώρα πια η περιουσία του μετριέται σε εκατομμύρια.

Τις μέρες αυτές ο άνθρωπος πήγε στην Ελλάδα, και έπεσε πάνω σε έναν αριστερό, ο οποίος τον χαρακτήρισε καπιτάλα εκμεταλλευτή, του είπε ότι "το παρτι που έχετε εσείς οι καπιταλιστές τελείωσε", ότι θα πάψει επιτέλους να κλέβει και να εκμεταλλεύεται τον κοσμάκη, ότι όλος αυτός ο πλούτος που έβγαλε με τόσο κόπο και τόσες στερήσεις δεν είναι δικός του, αλλά για λόγους δικαιοσύνης ανήκει στον "κοσμάκη", και άλλα τέτοια.

Το τραγικό ξέρεις ποιό είναι; ότι αυτά τα πράγματα του τα είπε ένα συμμαθητής του από το λύκειο, από οικογένεια που τότε ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από αυτή του φίλου μου, ένα ρεμάλι χρηματοδοτημένο από την οικογένειά του βαθιά χωμένο στον κομματισμό και στον λαικίστικο μαρξισμό.

Αγαπητέ Τσιμιτάκη, δεν πρόκειται για θέμα δικαιοσύνης. Είναι θέμα φθόνου και εγωισμού! Η σημερινή φιλελεύθερη δημοκρατία καμία σχέση δεν έχει με τον 19ο αιώνα και την κατοχή του κεφαλαίου από ευγενείς. Στη σημερινή εποχή ο φιλελευθερισμός επιβραβεύει την εξυπνάδα, την επιμονή και την σκληρή δουλειά. Κάποιο είναι πιο έξυπνοι και πιο δουλευταράδες από τους άλλους και επιβραβεύονται. Όλοι οι υπόλοιποι απλά τους φθονούν, και τους ζηλεύουν, και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιβουλεύονται τις περιουσίες τους, ωσάν ληστές. Ρεμάλια της κοινωνίας, που αντί να καθίσουν και να διαβάσουν, να μελετήσουν, να δουλέψουν, να ρισκάρουν, σαν τον φίλο μου, μπεκροπίνουν σε party's και clubs, το παίζουν ρομαντικοί επαναστάτες πιπιλώντας τον Μαρξ και πουλάνε μούρη "κατηγορώντας το σύστημα", ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτούνται αφειδώς από τις οικογένειές τους, και κάθε μέρα που έργάζονται εύχονται να μην εργάζονταν ποτέ, και για όλη την υπόλοιπη ζωή τους να κάθονται και να μην κάνουν τίποτε παραγωγικό, μπεκροπίνωντας και διασκεδάζοντας χωρίς να δημιουργούν τίποτα. Βγάλε με λάθος αν δεν περιγράφω ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και νεανικής "αριστεράς".

Εξακολουθείτε να πιστεύετε κάτι εντελώς λάθος. Ότι ο πλούτος που παράγει ο φιλελευθερισμός θα παραγόταν έτσι η αλλιώς από τον σοσιαλισμό. Μέγα λάθος. Αν ο φίλος μου ήξερε ότι ο,τι και να κανε τον ίδιο μισθό με τους άλλους θα παιρνε, ποτέ δεν θα έκανε τόση προσπάθεια, ποτέ δεν καθόταν να εφεύρει το προϊόν που πουλάει η επιχείρησή του, και ποτέ αυτό το προϊόν δεν θα είχε βγει στην αγορά από κανέναν, και δεν θα είχε προσφέρει στον καταναλωτή την χρησιμότητα που αυτό προσφέρει (άρα και τη δημιουργία καινούργιου πλούτου) για την υπόλοιπη κοινωνία.

Για μένα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που παραφιλολογούνε περί μαρξισμού είναι οι μισοί ένα μάτσο τεμπελχανάδες που δεν διάβαζαν στο σχολείο, και άρα βρήκαν μικροδουλειές και τώρα το μετανιώνουν, ή δημαγωγοί που τους πιπιλίζουν και τους ξαλαφρώνουν το μυαλό από τις ενοχές τις τεμπελιάς τους με το να τους λένε παραμύθια ότι είναι θύματα και τους εκμεταλλεύονται και ότι πρέπει να κάνουν επανάσταση για να πάρουν από τους "κατέχοντες" αυτά που τους έκλεψαν! Όπου όμως οι "κατέχοντες" δεν είναι τίποτε άλλο παρά άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά, διάβασαν εξαντλητικά στα μαθητικά και νεανικά τους χρόνια, και δημιούργησαν με την δραστηριότητά τους πλούτο που δεν θα είχε δημιουργηθεί αν δεν έκαναν την προσπάθεια αυτή που έκαναν.

Η σημερινή "πάλη των τάξεων" δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διαπάλη (χοντρικά) μεταξύ έξυπνων-δουλευταράδων και όχι και τόσο έξυπνων-τεμπελχανάδων. (ο Economist σε σχετικό του άρθρο είχε χαρακτηρίσει κάποτε, πιο κομψά, την νέα αυτή πάλη των τάξεων ως "την πάλη μεταξύ υψηλού IQ και χαμηλού IQ" ). Καμία σχέση δεν έχει με την διαπάλη κατόχων του κεφαλαίου του 18ου και 19ου αιώνα που ενέπνευσε τον Μαρξ. Αν θες η περιουσία σου να αυξάνεται με τον ίδιο ρυθμό με αυτή των καπιταλιστών, πήγαινε και αγόρασε τις μετοχές τους, στο κάτω κάτω της γραφής!

Και από δω και πέρα, όταν θα συζητάω με κάποιον που θα υπερασπίζεται τον Μαρξισμό, θα του λέω ευθέως "δηλαδή αν εσύ ήσουν πλούσιος θα ήσουν διατεθειμένος να παραιτηθείς του πλούτου σου για χάρη της κοινωνίας;" Αν απαντήσουν "όχι" , παραδέχονται την υποκρισία τους. Αν απαντήσουν όλοι "ναι", δεν θα τους πιστέψει κανένας.

Γιατί η θλιβερή αλήθεια, φίλε Τσιμιτάκη, είναι ότι όλοι αυτοί οι "Μαρξιστές" δεν θα ήταν και τόσο "Μαρξιστές" αν ξαφνικά γίνονταν οι ίδιοι πλούσιοι και οι άλλοι "φτωχοί" όπως λένε. Στην πραγματικότητα, αυτό που εκφράζουν ο καθένας ατομικά, κάτω από την κάλυψη της "αγίας συλλογικότητας", είναι μια άγρια δίψα για πλούτο και χρήμα, τον οποίο θα αποκτήσουν όχι δουλεύοντας, διαβάζοντας και ρισκάροντας, και παράγοντας κάτι καινούργιο και χρήσιμο για την κοινωνία, αλλά ληστεύοντας αυτούς που τον κατέχουν επειδή παράγουν. Μια κατάπτυστη και βάρβαρη λογική που απορώ πώς άνθρωποι του πνεύματος κάθονται και την υιοθετούν...προφανώς επειδή είναι πιασάρικη, για να έχουν αναγνώστες....

ΥΓ: Το ότι η γη ήταν επίπεδη ποτέ δεν αποτέλεσε "επιστημονική" άποψη. Με την πρώτη επιστημονική παρατήρηση (Ερατοσθένης)η πρωτόγονη αυτή θεώρηση απορρίφθηκε και όλη η επιστημονική κοινότητα υιοθέτησε τη σφαιρικότητα, από τους ελληνιστικούς ακόμα χρόνους. Please, άν δεν ξέρεις κάτι, μην προσπαθείς να δείξεις ότι το ξέρεις... δεν παίζει.

ΥΓ2 : Ορμώμενος από την φράση που εκστόμισε ο Μ.Τσιμιτάκης στη συζήτηση αυτή ("η επιστήμη να κοιτάει πάνω απ'όλα τον άνθρωπο") ο S G εκτοξεύει άψογα την δικιά του αντικριτική σε σχέση με την νηφαλιότητα και τον βαθμό λογικής αυτής της θεώρησης στο σχετικό άρθρο στο blog του.